"แล้วนายชอบฉันมากกว่าสองคนนั้นหรือเปล่าล่ะ"
"ก็ต้องแน่อยู่แล้วไหม" ลีวายยิ้มตอบอย่างมั่นใจเขาใช้ฝ่ามือหนาขยี้ลงบนกลุ่มผมของฉันเบาๆแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
"เชื่อไม่ลง" ฉันตอบกลับอย่างหมั่นไส้แล้วดันตัวออกจากร่างสูงเพื่อที่จะลุกออกจากเตียง เป็นจังหวะเดียวกันกับบานประตูห้องที่ถูกเปิดออกอย่างช้าๆก่อนที่ร่างสูงของใครบางคนจะเดินเข้ามา
"ไง กะว่าจะมาปลุก" ไคโรเอ่ยเสียงเรียบแล้วก้าวเท้าเดินเข้ามาหาฉันที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ริมขอบเตียง
"นายมาช้าไปแล้ว" ฉันตอบอย่างไม่คิดอะไรมากแต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ได้คิดแบบนั้น เขาขมวดคิ้วยุ่งแล้วชำเลืองมองไปที่ลีวายที่นอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงกว้างของฉัน
"ทำไมมึงยังไม่ไป" ไคโรหันไปถามร่างสูงที่นอนเล่นมือถือไม่ได้สะทกสะท้านกับสายตาน่ากลัวของเขาเลยสักนิด
"แล้วมึงจะทำไม โรซินยังไม่เห็นจะไล่กูเลย" ลีวายไหวไหล่ตอบแล้วเหลือบมองมามางฉันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ไคโร
