“ไอ้โซ เจ็บหัวแล้วทำไมท่าเดินแกแปลก ๆ วะ” ประโยคเรียกของเพื่อนรักอย่างมะปรางที่เอ่ยทักทายยิปโซที่กำลังเดินเข้าไปหาที่โต๊ะใต้ตึกเพื่อรอเรียน ทำเอายิปโซชะงักเพราะเธอไม่รู้เลยว่าท่าเดินของตัวเองแปลกไปแต่ก็รู้สึกเจ็บตรงหว่างขาทุกครั้งที่เดิน
“ปวดขานิดหน่อย”
“ไปทำอะไรมาวะ”
“ลื่นล้มในห้องน้ำ” เสียงตะกุกตะกักของยิปโซตอบคำถามของมะปรางที่ช่างสงสัยไปเสียทุกเรื่อง
“ช่วงนี้ ทำไมดวงแกซวยวะ มีแต่เรื่องซวย ๆ ให้เจ็บตัว”
“ฉันก็ว่าแบบนั้นแหละแกเจ็บตัวไม่เท่าไหร่เจอคนหลอกลวงนี่สิ” เจ็บตัวไม่เท่าไหร่เจ็บใจที่หมอรามไม่ได้เป็นดั่งภาพลักษณ์ที่ทุกคนเห็นนี่สิ คงมีแต่เธอที่ได้เห็นมุมอื่นของเขา
“ใครหลอกอะไรแกวะ”
“เปล่า ๆ ฉันก็พูดต่อประโยคไปงั้นแหละ”
“ว่าแต่แกต้องไปล้างแผลอีกรึเปล่า”
“ไปสิ”
“เมื่อวานแกรู้ไหม ฉันสะใจมาก”
“แกสะใจที่ฉันเป็นลมและหัวฟาดพื้นงั้นเหรอ มะปราง นี่แกเพื่อนฉันปะวะ” เสียงโวยวายของยิปโ
