ตอนที่ 4 จวนอ๋อง
1330 คำ
ตอนที่ 4 จวนอ๋อง
"เจ้าทำอันใดหรือเสี่ยวอี้" เสี่ยวอี้สาวใช้ข้างกายหันไปมองหน้าผู้เป็นนายก่อนจะยิ้มกว้างออกมา นางรีบเช็ดมือและเดินเข้าไปหาซุนฮวาที่นั่งตรงศาลาข้างตำหนักท้ายจวน
"พระชายาบ่าวเห็นพื้นดินมันว่าง บ่าวก็เลยจะปลูกดอกไม้ให้พระชายาเอาไว้ดูเล่นเพคะ" ซุนฮวาพยักหน้า นางหันไปเห็นพื้นดินที่สาวใช้พรวนดินเอาไว้ก็ยิ้มออกมา
"มาเถอะเรามาช่วยกันจะได้เสร็จเร็ว ๆ" ซุนฮวาเดินลงไปที่แปลงดอกไม้
พระชายากับสาวใช้ทำงานกันอย่างไม่เร่งรีบ ใบหน้างามถึงแม้จะไม่ได้ยิ้มแย้มเช่นคนมีความสุข ทว่าก็ไม่ได้อมทุกข์จนเกินไป นางแต่งเข้ามาอยู่ในจวนอ๋องร่วมเดือนแล้ว นอกจากใบหน้าสาวใช้ข้างกายที่ตามมาจากจวนสกุลกัวแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดที่ตำหนักท้ายจวนแห่งนี้อีก จ้าวฉงซานมิได้มอบสาวใช้ให้นางเพิ่มมีเพียงเสี่ยวอี้ผู้เดียวเท่านั้น แต่เพียงเท่านี้ก็เกินพอแล้ว และตั้งแต่จ้าวฉงซานไล่นางมาอยู่ท้ายจวนเขาก็ไม่เคยย่างกรายเข้ามาให้นางเห็นหน้าอีก ที่เขาประกาศกร้าวในวันเข้าหอก็คงจะเป็นเรื่องจริง เขาไม่ต้องการจะพบหน้านางอีกแล้ว ซุนฮวาก้มหน้าลงยิ้มขื่นในอกคล้ายกับมีมือที่มองไม่เห็นบีบรัดอย่างรุนแรง
เมื่อตอนอยู่ที่จวนสกุลกัวนางเองก็หาใช่คุณหนูในห้องหอที่หยิบจับอันใดไม่เป็น เพราะโชคชะตากลั่นแกล้งนางกำพร้ามารดาตั้งแต่อายุได้ขวบเศษ ต่อมาไม่นานบิดานางก็แต่งตั้งหลิวฮุ้ยจิ้งภรรยารองขึ้นมาแทนมารดาที่ล่วงลับของนาง ด้วยเพราะหลิวฮุ้ยจิ้งตั้งครรภ์กัวหลี่หนิง หลังจากนั้นชะตาชีวิตของนางก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ซุนฮวาถึงแม้จะเป็นลูกที่เกิดจากภรรยาเอกที่ล่วงลับ ทว่าบิดาก็หาได้สนใจนางเท่าที่ควร นางจึงต้องทำทุกอย่างในจวนไม่แพ้สาวใช้คนหนึ่ง ซึ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับนางไม่มีทางล่วงรู้ไปถึงหูของบิดาและฮูหยินผู้เฒ่าเลยสักครั้ง
"นั่นเจ้ากำลังทำสิ่งใดอยู่หรือซุนเอ๋อร์" ซุนฮวาหันไปทางต้นทางของเสียง นางย่อกายทำความเคารพผู้มาใหม่อย่างนอบน้อม
"ถวายพระพรองค์ไท่จื่อเพคะ"
"เหตุใดต้องมากพิธีเช่นนั้นเล่าซุนเอ๋อร์มานี่เถอะ มานั่งกับข้าที่นี่" ซุนฮวาเดินเข้าไปนั่งที่ศาลาตามคำเชิญของจ้าวตี๋เฟย
มือบางยื่นไปยกกาน้ำชารินใส่ถ้วย และขยับไปตรงหน้าองค์ไท่จื่อ จ้าวตี๋เฟยมองใบหน้างามที่หวานล้ำราวเทพธิดาจุติลงมาจากสรวงสวรรค์ หากวันนั้นนางไม่ตกเป็นของจ้าวฉงซานน้องชายร่วมบิดามารดาของเขา ไม่แน่ว่าวันพิธีมงคลที่ผ่านมา คงจะเป็นเขาอย่างแน่นอนที่ต้องแต่งกับนาง จ้าวตี๋เฟยไม่ใช่ไม่รู้ว่าความจริงแล้วซุนฮวาจะแต่งเข้าวังหลังเป็นไท่จื่อเฟยของเขา ตามราชโองการของฮ่องเต้องค์ก่อนที่ระบุไว้ว่า บุตรีของสกุลกัวคนแรกจะต้องเข้าพิธีมงคลสมรสมาเป็นไท่จื่อเฟยอย่างไม่มีข้อแม้ แต่แล้วทุกอย่างก็แปรเปลี่ยนไป ซุนฮวาจะไม่มีวันเป็นของเขาได้อีก เพราะต่อจากนี้ไปนางได้กลายเป็นน้องสะใภ้ของเขาไปเสียแล้ว
"เจ้ายังไม่ตอบข้าเลย ว่าเจ้ากำลังทำสิ่งใดอยู่" จ้าวตี๋เฟยเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง เพราะเห็นว่าซุนฮวายังไม่ตอบคำถามเขาเสียที
"หม่อมฉันกำลังพรวนดินอยู่เพคะที่ดินว่างเปล่าไม่ได้ใช้ประโยชน์อันใด หากดัดแปลงมาเป็นแปลงดอกไม้คงจะน่าดูชมมากขึ้น องค์ไท่จื่อมาหาท่านอ๋องหรือเพคะ"
"หามิได้ ท่านแม่ให้ข้ามาเยี่ยม เจ้าอยู่กับน้องสามสุขสบายดีหรือไม่ เอ๊ะ!!! ดูสิใบหน้าของเจ้าดำไปหมดแล้ว" จ้าวตี๋เฟยหยิบผ้าเช็ดหน้าที่เหน็บเอวขึ้นมาและยื่นไปเช็ดที่ใบหน้างามที่ดำไปด้วยคราบดินจากแปลงดอกไม้
กัวซุนฮวาผละออกก่อนจะยกมือขึ้นมาเช็ดเอง แก้มใสขึ้นสีแดงคล้ายผลอิงเถา ในอกจ้าวตี๋เฟยคล้ายจะเบิกบานแต่แล้วก็ฟีบลงเพราะรู้ดีว่าจะต้องตัดใจนางไม่ใช่ของเขาอีก
"องค์ไท่จื่อท่านว่างเสียเหลือเกินนะ งานราชการไม่มีทำหรือถึงได้เที่ยวเข้าจวนผู้อื่นเล่นเช่นนี้" ไม่ใช่เสียงของซุนฮวา แต่เป็นเสียงเข้มของจ้าวฉงซานที่เดินมาตั้งแต่เมื่อไรไม่ทันได้รู้ตัว
"ผู้อื่นที่ใดกันเล่า ข้ามาเยี่ยมน้องชายกับน้องสะใภ้ไม่ได้เลยหรือ"จ้าวตี๋เฟยหันไปยิ้มให้ผู้มาใหม่ เมื่อมองใบหน้าเข้มที่บึ้งตึงก็รู้สึกคล้ายกับไหน้ำส้มจ้าวฉงซานจะแตกออกเสียแล้ว
"ท่านว่าง?"จ้าวฉงซานถามออกไป
"ก็ไม่เท่าไร เสด็จแม่ให้ข้ามาเตือนเจ้า หลังแต่งงานเจ้าต้องพาพระชายากลับไปเยี่ยมบ้านเดิม ข้าขอเดาว่าเจ้าคงยังไม่ได้พาซุนเอ๋อร์ไปใช่หรือไม่" ดูจากสีหน้าของฉงซานก็พอจะรู้ว่าที่เขาพูดมาเป็นเรื่องจริง จ้าวฉงซานหาได้ใส่ใจเรื่องเช่นนี้ไม่
"ถ้าเช่นนั้นพรุ่งนี้เจ้าก็พาซุนเอ๋อร์ไปเยี่ยมบ้านเถิด แล้วอีกอย่างเสด็จพ่อมีรับสั่งให้เจ้าพาพระชายาเข้าวังอีกด้วย ซุนเอ๋อร์ข้าไม่ได้กินอาหารฝีมือเจ้ามานานแล้วใช่หรือไม่ ไม่รู้ว่าพอเจ้าออกเรือนมาแล้วจะยังทำอาหารให้ต้าเกอคนนี้กินได้อีกหรือไม่" เมื่อแจ้งธุระกับน้องชายเสร็จ เขาก็หันกลับมาคุยกับหญิงสาวที่นั่งเงียบตั้งแต่ที่น้องชายของเขาเดินเข้ามา ซุนฮวานั่งก้มหน้านิ่ง ดูก็รู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้ราบรื่นเท่าไรนัก
"หากองค์ไท่จื่อต้องการหม่อมฉันก็ยินดีเพคะ" เสียงหวานตอบออกไปแผ่วเบานางยังคงนั่งก้มหน้าไม่กล้าเงย เพราะรับรู้ได้ถึงสายตาที่ไม่พอใจของผู้เป็นสามีที่นั่งอยู่ด้านข้าง
"ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่ามากพิธี เราหาใช่คนอื่นไกลข้ายังคงเป็นต้าเกอคนเดิมของเจ้าเสมอไม่มีวันเปลี่ยนแปลง"
ซุนฮวาเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น ภาพวัยเยาว์ย้อนเข้ามาในความทรงจำเมื่อก่อนท่านอ๋องและองค์ไท่จื่อมักไปที่จวนนางบ่อยครั้ง ทั้งสองพระองค์ชอบมาเล่นกับนางเสมอ และทุกครั้งหลี่หนิงน้องสาวต่างมารดาก็จะไม่เคยพลาดนางมักจะพาตัวเองมาอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเช่นกัน สายตาหวานสบเข้ากับสายตาที่อ่อนโยนเหมือนเช่นวันวาน คำว่าต้าเกอที่เขาเอ่ยออกมาหวนให้คิดเช่นนั้น เขายังเป็นพี่ชายของนางเสมอ
"เฮอะ...หากยังมัวแต่จ้องตากันเช่นนี้ข้าก็ชักจะไม่แน่ใจว่าท่านและนางจะได้กินข้าวหรือกินกันเอง" เสียงเข้มดังขึ้นอย่างไม่พอใจ เขาหาได้มีความหึงหวงสตรีหน้าหนาเช่นซุนฮวาไม่ นางไม่คู่ควรกับใครทั้งนั้น ขนาดเขาที่เป็นสวามีนั่งอยู่นางยังคงกล้าส่งสายตาให้พี่ชายเขาได้อย่างหน้าไม่อาย ไม่คิดเลยว่าวันเวลาที่เปลี่ยนไปจากเด็กน้อยใสซื่อในวันวาน จะกลายมาเป็นสตรีหน้าหนาในวันนี้
- ผู้เขียน
