บทที่5
1285 คำ
“วันนี้ทางสโมสรจะเปิดให้เด็กๆ เข้าไปเล่นสเก็ตน้ำแข็งด้วย เด็กๆ คนไหนอย่างเล่นก็บอกพี่ๆ นักกีฬาได้เลยนะครับ เดี๋ยวพี่ๆ นักกีฬาทุกคนจะช่วยสอนวิธีการเดิน หรือการเล่นสเก็ตน้ำแข็งให้นะครับ หรือถ้าไม่อยากเล่นสเก็ตน้ำแข็ง ด้านนอกบริเวณมีการจัดซุ้มกิจกรรม มีเกมให้เล่นล่ารางวัลมากมาย เด็กๆ สามารถเลือกเข้าไปเล่นได้เลยครับ”
ก่อนหน้านี้เด็กๆ ทุกคนทำตาวาวเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น แถมยังยืนไม่เป็นสุข เพราะอยากเข้าไปเที่ยวภายในบริเวณจัดงานวันเด็กอยู่แล้ว ยิ่งคุณอาผู้ใจดีมาพูดย้ำ ก็ยิ่งเป็นการกระตุ้นต่อมความอยากของเด็กน้อยตาดำๆ เหล่านี้ให้ลุกพล่านมากกว่าเดิมอีกเท่า
แม้เด็กน้อยผู้ใสซื่อบริสุทธิ์จากสถานรับเลี้ยงกำพร้าจะไม่เอ่ยพูดออกมาว่าต้องการเข้าไปภายในบริเวณจัดงานวันเด็กแล้ว กระนั้นเลขานุการผู้มากความสามารถทำงานแทนเจ้านายหนุ่มแทบทุกอย่าง ก็รับรู้ได้ถึงความต้องการของเด็กๆ ทุกคน เขาจึงไม่รอช้ารีบผายมือเชิญให้เด็กๆ เข้าไปเที่ยวงานวันเด็กตามที่พวกเขาเฝ้ารอคอยมานานแล้ว
“ตอนนี้สโมสรเดอะเวิลด์ ออฟ ไอซ์ สเก็ตของเราพร้อมสำหรับต้อนรับเด็กดีทุกๆ คนแล้ว เชิญเด็กๆ เข้าไปเที่ยวงานวันเด็กได้เลยครับ”
เด็กน้อยจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่ได้อยู่ฟังรณกรพูดจบประโยค แค่เพียงได้ยินท่านผู้ใหญ่ใจดีเปล่งวาจาอนุญาตให้เข้าไปในบริเวณจัดงานเลี้ยงได้แล้ว เด็กๆ ทุกคนก็พร้อมใจวิ่งกรูเข้าไปภายในสโมสรดังกล่าวอย่างรวดเร็วเกินว่าแม่ทิพย์และครูพี่เลี้ยงจะห้ามไว้ได้ทัน
แม่ทิพย์พยักพเยิดให้ครูพี่เลี้ยงตามไปดูแลเด็กๆ ซึ่งต่างก็วิ่งเข้าไปในบริเวณจัดงานเลี้ยงแล้วเลือกชม เลือกเล่นเกมตามที่ตนเองหมายตาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว
“ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่เด็กๆ ของเราเสียมารยาทกับคุณรณกรนะคะ”
แม่ทิพย์ยิ้มเจื่อนๆ ให้กับเลขาฯ หนุ่ม ซึ่งอีกฝ่ายรีบโบกมือปฏิเสธ ก่อนจะเอ่ยสำทับออกมาอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทิพย์อย่ากังวลไปเลยครับ ปล่อยให้เด็กๆ เขาเล่นกับตามสบายเลยครับ”
รณกรเอ่ยบอกให้แม่ใหญ่แห่งสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าได้คลายความกังวลใจ ขณะเดียวกันเขาก็ไม่ลืมหันไปบอกให้นักกีฬาตามไปดูแลและสอนเด็กๆ เล่นสเก็ตน้ำแข็งตามที่เขาเอ่ยบอกในก่อนหน้านี้
“ถ้ายังไงดิฉันต้องขอโทษไว้ล่วงหน้านะคะ หากเด็กๆ ของดิฉันจะทำอะไรที่เป็นการผิดพลาดต่อคุณรณกรและสถานที่แห่งนี้”
ไม่ได้เอ่ยขอโทษปากเปล่า ทว่าแม่ทิพย์ได้ยกมือไหว้รณกรพร้อมไปด้วย โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมีอายุอานามน้อยกว่านางเกือบยี่สิบปี เพราะนางถือว่าบุรุษหนุ่มผู้นี้มีบุญคุณต่อนางและบรรดาลูกๆ ของนางไม่ต่างจากผู้เป็นเจ้านายของเขา ซึ่งเธอยังไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าเลย
ทางด้านของรณกร พอถูกแม่ทิพย์ยกมือไหว้ก็รู้สึกตกใจไม่น้อย เขารีบยกมือไหว้แม่ทิพย์กลับคืนในทันทีเช่นเดียวกัน
“โธ่...คุณทิพย์อย่าไหว้ผมเลยครับ เดี๋ยวผมจะอายุสั้นก่อนเวลาอันสมควร”
รณกรสัพยอกเสียงกลั้วหัวเราะ จากนั้นกก็ผายมือเชิญให้แม่ทิพย์เข้าไปคุยกันภายในร้านกาแฟสดที่ตั้งอยู่ภายในบริเวณสโมสร และตอนนี้กำลังถูกกองทัพของเด็กน้อยยึดพื้นที่ไปบางส่วนแล้ว เพราะวันนี้ร้านกาแฟแห่งนี้เปิดให้เด็กๆ ทุกคนที่มาร่วมงานวันเด็กสามารถสั่งโกโก้ หรือเครื่องดื่มประเภทอื่นๆ ดื่มฟรีได้ตลอดทั้งวัน
“ดื่มกาแฟก่อนนะครับคุณทิพย์”
รณกรเลื่อนกาแฟร้อนหอมกรุ่นที่พนักงานในร้านกาแฟนำมาเสิร์ฟทันทีที่พวกเขาได้ทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้ไปตรงหน้าของแม่ทิพย์ ขณะเอ่ยเชิญชวนให้อีกฝ่ายลิ้มลองกาแฟรสนุ่มชุ่มคอ
“ขอบคุณมากค่ะคุณรณกร”
แม่ทิพย์ยกถ้วยกาแฟร้อนหอมกรุ่นตกแต่งอย่างสวยงามด้วยฟองนมรสนุ่มมาขึ้นจิบเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท พอวางแก้วลงแล้ว ก็เลียบเคียงเอ่ยถามถึงผู้เป็นเจ้าของสโมสรแห่งนี้
“เอ่อ...เจ้านายของคุณรณกรไม่อยู่หรือคะ พอดีดิฉันมีของที่ระลึกที่เด็กๆ วาดขึ้นจะมอบให้กับเจ้านายคุณรณกรด้วยนะคะ”
แม่ทิพย์เอ่ยบอกพร้อมกับชี้นิ้วไปยังภาพวาดเข้ากรอบอย่างสวยงาม ซึ่งนางวางไว้บนเก้าอี้ใกล้ๆ กันให้รณกรปรายตามองตาม
รณกรเบิกตาโตด้วยความคาดไม่ถึง เมื่อเห็นภาพวาดสวยงาม ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับภาพวาดมาดูใกล้ๆ โดยไม่ลืมขออนุญาตแม่ทิพย์ด้วย
“ผมขอดูหน่อยนะครับคุณทิพย์”
“เชิญตามสบายค่ะคุณรณกร” แม่ทิพย์รับคำอย่างเต็มใจ แถมยังช่วยหยิบภาพวาดส่งให้อีกฝ่ายด้วย
รณกรรับภาพวาดมาเพ่งพิจารณาใกล้ๆ พอดวงตาปะทะกับความงดงามของภาพวาด ก็ออกปากเอ่ยชมออกมาจากใจจริง
“สวยมากเลยนะครับคุณทิพย์ ลูกๆ ของคุณทิพย์ช่วยกันวาดหรือครับ”
แม่ทิพย์อมยิ้มพลางพยักหน้ารับ แล้วเอ่ยตอบให้เลขาฯ หนุ่มรับรู้ถึงความสามารถและพรสวรรค์ของเด็กๆ ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า
“ค่ะคุณรณกร ภาพนี้น้องข้าวฟ่างเป็นคนวาดค่ะ ดิฉันบอกให้ข้าวฟ่างวาดรูปอะไรก็ได้เพื่อนำไปเข้ากรอบมามอบเป็นของที่ระลึกให้กับเจ้านายของคุณรณกร ข้างฟ่างก็เลยวาดภาพสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าค่ะ ตอนเห็นภาพนี้ ดิฉันถามข้าวฟ่างว่าทำไมไม่วาดภาพวิวทิวทัศน์แทน เพราะข้าวฟ่างเขาถนัดวาดภาพวิวมาก ข้าวฟ่างบอกดิฉันว่าอยากวาดรูปสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเพราะว่าที่นี่คือบ้านของเธอค่ะ”
“อืม...เด็กคนไหนคือข้าวฟ่างครับ”
รณกรเอ่ยถามพลางเอี้ยวตัวหันไปมองนอกร้านกาแฟ โดยหวังว่าจะเห็นเด็กน้อยผู้วาดภาพได้สวยงามเดินเล่นอยู่แถวๆ นี้บ้าง
แม่ทิพย์คลี่ยิ้มกว้างรับรู้ได้ว่าเลขาฯ หนุ่มผู้นี้ให้ความสนใจกับภาพวาด และให้ความสนใจต่อตัวเด็กน้อยผู้วาดภาพนี้เป็นอย่างมาก
“ดิฉันขอมองหาสักครู่นะคะ ไม่รู้ว่าข้าวฟ่างเดินเล่นของเล่นอยู่แถวๆ นี้หรือเปล่า”
แม่ใหญ่แห่งสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเอ่ยบอกพร้อมกับกวาดสายตาไปนอกร้านกาแฟ เพื่อมองหากาญต์พิชชา พลันนั้นก็มองเห็นแม่หนูน้อยเลือดผสมกำลังวิ่งผ่านร้านกาแฟไปพอดี
“นั่นยังไงล่ะคะคุณรณกร เด็กน้อยผมยาวที่เพิ่งวิ่งผ่านไปเมื่อสักครู่นี่แหละค่ะที่ชื่อข้าวฟ่าง คุณรณกรอยากพบข้าวฟ่างไหมคะ ถ้ายังไงดิฉันจะไปตามข้าวฟ่างมาพบคุณรณกรนะคะ”
“ไม่ต้องหรอกครับคุณทิพย์ ให้เด็กๆ ได้เล่นสนุกไปเถอะครับ”
รณกรปฏิเสธเสียงทุ้ม แม้จะเห็นเด็กน้อยชื่อข้าวฟ่างแค่เพียงครู่เดียว กระนั้นเขาก็ยังพอจดจำหน้าตาของเด็กน้อยได้
“ข้าวฟ่างมีพรสวรรค์มากเลยนะครับ ขนาดตัวเล็กแค่นี้ยังวาดภาพลงสีและเงาได้สวยงามมากเลยครับ”
รณกรเอ่ยชมอีกครั้ง ซึ่งเขาเชื่อว่าหากเจ้านายของเห็นได้เห็นภาพวาดที่ได้รับมอบเป็นของที่ระลึกภาพนี้ เจ้านายหนุ่มคงมีความรู้สึกชื่นชมไม่ต่างจากเขาอย่างแน่นอน
- ผู้เขียน
