“นาย...คือเด็กคนนั้นสิ? ใช่ไหม?”
ทันทีที่ทองดีปล่อยนลินเป็นอิสระ เธอจึงรีบถาม เพราะค่อนข้างมั่นใจ
ทองดีคลี่ยิ้ม เขาสั่งตัวเองให้ใจเย็นๆ แม้ว่าลมหายใจอุ่นๆ ของนลินจะเป่ารดผิวแก้มของเขา และมันทำให้ความต้องการในร่างกายพุ่งสูงปรี๊ด ชายหนุ่มมองนวลแก้มของนลินตาปรอย ผิวขาวผ่องซับสีแดงรำไรๆ
“ในที่สุดเธอก็จำได้สักทีนะ... ผมมาเพื่อทวงสัญญา”
‘สัญญา’ สัญญาอะไร? นลินขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด ก็ความทรงจำอันยาวนาน ตั้งแต่สมัยเด็กน้อย ใครจะไปจำได้ เธอไปให้สัญยิง สัญญาเขาไว้หรือไง...โอ้ย!! จำไม่ได้หรอก มันนานเกิน...
“สัญญาบ้าอะไรของนาย!!...”
แม้จะอายแสนอาย นลินก็ไม่วายตวาดเสียงแข็ง เธอดิ้นอีกครั้ง แต่เหมือนกับว่าตัวเองกลายเป็นสาวน้อยอ่อนแอเสียแล้ว เพราะเธอไม่สามารถหลุดจากพันธนาการของทองดีได้สักครั้ง หากเผลอตัวตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง สัญญาว่า...โตขึ้นมาจะยอมเป็นเจ้าสาวให้ผม
