“หูย~ คุณน้องไม่มีหนุ่ม ๆ เปย์จริง ๆ เหรอคะ เมื่อกี้พี่เห็นหนูซื้อกระเป๋าอยู่น้า~ ยังมองหนูอยู่เลยแต่ไม่คิดว่าจะเป็นคนรู้จักของเพื่อนพี่”
“อ๋อ ไม่ใช่กระเป๋าจันหรอกค่ะ จันมาโรงพยาบาลข้าง ๆ คุณแม่พี่คัสท่านเลยให้ช่วยเลือกกระเป๋าไปเป็นของขวัญวันเกิดให้เพื่อนท่านน่ะค่ะ พอดีจันรู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะพี่เนียร์ สามสี่วันมานี้...คลื่นไส้ หน้ามืด แล้วก็อาเจียนบ่อย”
“...”
“อาการเหมือนคนจะโรคกระเพาะเลยนะจ้ะ หมอว่ายังไงบ้างล่ะ” อีโก้พูดให้ในตอนที่ฉันตัวชาส่วนน้องคนนี้ก็ยิ้มบาง ๆ
“หมอบอกว่าไม่ได้เป็นโรคกระเพาะคะ”
“อ่อจ้า ถ้างั้นขอให้อาการดีขึ้นไว ๆ นะจ้ะพี่ต้องไปกันแล้วรีบน่ะจ้ะ ไปกันมึงกูยังไม่ได้ของให้ผัวกูเลยจะถึงเวลาผัวมารับแล้วเนี่ย” อีโก้ตัดบทแล้วดึงมือฉันออกมา ฉันรู้ค่ะว่ามันรีบตัดบทซะก่อนที่ฉันจะรู้สึกแย่กว่านี้ตอนนี้เลยได้แค่เป็นร่างที่เหมือนไร้วิญญาณเดินให้อีโก้จูงแค่นั้น
“อีเนียร์มึง
