EP : 15 : ต้องรักแล้วรึเปล่า

2009 คำ
(ก็ขอจากลูคัสไง ขอมาให้แม่รักษาตัวทีนะเนียร์ แค่ล้านเดียวก็พอ) “แม่! แม่พูดอะไรออกมา!” ฉันไม่สมควรขึ้นเสียงกับแม่หรอกแต่ฟังแม่พูดสิ (แม่รู้ว่าแม่พูดอะไร แม่กำลังจะตายนะซาเนียร์ หนูจะให้เขานอนกับหนูฟรีไปจนตายเหรอ?) “แม่...แม่พูดออกมาได้ยังไง” จุกจังเลยค่ะ ฉันจุกจนไม่รู้จะจุกยังไงแล้ว (ทำไมแม่จะพูดไม่ได้ หนูอยู่กับลูคัสมาตั้งนานเขารวยขนาดนั้นเงินแค่ล้านเดียวช่วยเมียนิด ๆ หน่อย ๆ ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง) “หนูไม่ใช่เมียเขานะแม่! แม่ก็รู้ว่าหนูต้องนอนกับเขาเพราะอะไร! หนูไม่ได้ไปโกงเงินด้วยแต่หนูต้องมารับกรรมแล้วแม่ยังจะให้หนูไปขอเงินเขาอีกเหรอ!” ฉันเหลืออดจนเสียงดังใส่แม่ ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริง ๆ (แล้วแกจะปล่อยให้แม่ตายรึไงซาเนียร์! ถ้าแม่ไม่เดือดร้อนแม่จะโทรมาขอเงินแกเหรอ! ที่ผ่านมาเป็นปีแม่เคยให้แกไปขอเงินลูคัสรึเปล่า! แต่นี่แม่เดือดร้อน แม่กำลังจะตาย! แกได้ยินไหมว่าแม่กำลังจะตาย!) “...” (พูดสิ! ตอบมาสิว่าแกไม่ได้ยินว่าแม่กำลังจะตาย!) “...เดี๋ยวหนูหาเงินให้ แค่นี้นะคะ” ติ๊ด! “...ฮึก!” ฉันจะไปหาเงินมากขนาดนั้นได้ยังไง แต่ที่มากกว่าความเครียดเรื่องเงินคือความน้อยใจชีวิตของตัวเอง ห่วงแม่ก็ห่วง มืดแปดด้านไปหมดเลยรู้ไหม ทำไมฉันต้องเจออะไรแบบนี้ ทำไมฉันต้องแบกรับอะไรหลายอย่างที่ฉันไม่ได้ก่อ ฉันเป็นแค่ผู้หญิงตัวคนเดียวไม่มีใครเลยนะ ฉันมีแค่เพื่อนสนิทสองคนที่ไม่ได้รวยเป็นมหาเศรษฐีที่คอยรับฟังปัญหา ฉันไม่มีที่พึ่งที่ไหนนอกจากเพื่อนฉันมีแค่นี้จริง ๆ “เป็นอะไร” ขวับ! ฉันหันกลับไปด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะอยู่ เขากลับมาตอนไหนไม่รู้แต่ที่รู้ตัวตอนนี้คือหน้าฉันมีแต่น้ำตาพอหายตกใจก็รีบหันกลับมาเช็ดน้ำตาตัวเองก่อน “เปล่า ไม่มีอะไร” ฉันเช็ดน้ำตาแล้วตอบเขาไปด้วย “แล้วร้องไห้ทำไม?” เขาถามต่อฉันก็หันกลับไปหา “ทะเลาะกับแม่นิดหน่อยไม่มีอะไรหรอก” “...อืม ถ้างั้นก็จัดการอารมณ์ตัวเองเถอะ” ลูคัสพยักหน้ารับ เขาพูดจบก็เดินไปทางห้องนอนส่วนฉันที่ตอนนี้ยังพอมีเวลาส่วนตัวบ้างก็นั่งน้ำตาไหลด้วยความเครียดอีกรอบ ชีวิตเหมือนกำลังจะดีขึ้นมาบ้างแต่ทำไมอยู่ ๆ ก็มีมรสุมลูกใหญ่ซัดใส่อีกแล้ว ...ขอเงินลูคัสเหรอ? ไม่ได้หรอก ฉันไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด ถึงเขาจะเปลี่ยนไปมากก็จริงแต่ยังไม่มีอะไรชัดเจนเลยสักอย่าง สถานะระหว่างเรายังเป็นเหมือนเดิมแล้วจะกล้าไปขอความช่วยเหลือจากเขาได้ยังไง ไอ้แก่นั่นโกงเงินเขาไปห้าร้อยล้านนะคะ อย่าว่าแต่หนึ่งล้านเลยพันเดียวฉันก็ไม่กล้าขอหรอก ฉันมืดแปดด้านไปหมด น้ำตามันพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสายแล้วก็เอามือจับที่หัวใจตัวเองเพราะทุกครั้งที่เครียดหาทางออกไม่เจอฉันจะคิดถึงคนบนฟ้าเสมอ ถ้าพ่อยังอยู่ชีวิตฉันคงไม่ต้องบัดซบแบบนี้ “ฮึก!” ...พ่อคะ เนียร์จะหาเงินที่ไหนมารักษาแม่ เนียร์จะทำยังไงดีคะพ่อทำไมชีวิตเนียร์มันไม่ดีขึ้นเลย -ครึ่งชั่วโมงต่อมา- “กินข้าวรึยัง” ลูคัสเดินออกมาในสภาพที่อาบน้ำเรียบร้อยส่วนฉันก็เลิกร้องไห้มาสักพักแล้วเหลือแค่ตาที่ยังบวมอยู่ “ยัง นายล่ะ” “ยังเหมือนกัน จะกินอะไรจะได้สั่งทีเดียว” “ไม่ค่อยหิวน่ะ นายกินเลย” ฉันยิ้มให้แล้วก็นั่งกดโทรศัพท์ต่อ กำลังมองหาวิธีสร้างเงินค่ะ อาจจะมีงานให้ฉันทำก็ได้ ตอนนี้กำลังทักหาพวกโมเดลลิ่งเพราะเคยมีพี่ ๆ หลายโมเดลลิ่งทักมาหาเยอะเหมือนกันแต่ฉันไม่เคยรับงานเลย ลูคัสเงียบไปเขาไม่ได้พูดอะไรแค่เดินมาทิ้งตัวนั่งที่โซฟาอีกตัวจากนั้นก็ได้ยินเขาโทรสั่งอาหารจากร้านอาหารข้างล่างคอนโด “ซาเนียร์” “อื้อ” ฉันขานรับแต่สายตาก็ยังมองหน้าจอที่กำลังแชทคุยกับพี่โมเดลลิ่งคนหนึ่งอยู่ “ทำอะไร” “ฮะ?” ฉันเงยหน้ามองเขาก็เห็นลูคัสจ้องอยู่ “ทำอะไร” “อ๋อ กำลังคุยกับรุ่นพี่น่ะ” “อืม” เขาพยักหน้ารับไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเขาก้มลงมองโทรศัพท์แล้วฉันก็เลยจัดการธุระของตัวเองต่อเหมือนกัน พี่เขากำลังบอกว่าจะดูงานให้ค่ะแต่ไม่น่าจะหายากพี่เขาบอกว่าอย่างฉันอาจจะมีงานพุ่งเข้ามาหาแบบไม่หวาดไม่ไหวเลยด้วยซ้ำ ได้ยินแบบนี้ก็เริ่มสบายใจขึ้นมาบ้าง อาจจะได้เงินจากงานพวกนี้ไม่ถึงจำนวนที่แม่ต้องการแต่ก็ดีกว่าไม่ได้ล่ะ ติ๊ง! ...ยอดเงินจำนวน 1,000,000 บาท ได้ฝากไปที่บัญชี 0203xxxx0405 “...” ฉันกำลังคุยงานแต่แจ้งเตือนที่เป็นป๊อบอัพเด้งมามุมบนของโทรศัพท์ทำฉันแทบช็อค ฉันดูผิดรึเปล่า? มีคนโอนเงินมาผิดบัญชีแต่โอนมาแค่พันเดียวแล้วสมองฉันฟุ้งซ่านกับเงินหนึ่งล้านมากไปเลยมองเห็นเครื่องหมาย ( . ) ที่อยู่หน้าตัวเลขที่เป็นสตางค์กลายเป็น ( , ) แทน เมื่อกี้มันต้องเป็น 1,000.000 บาท หรือหนึ่งพันจุดศูนย์ศูนย์ศูนย์สตางค์แน่ ๆ -_-! แต่ไหนลองดูอีกรอบซิ ต้องเป็นคนโอนเงินมาผิดแน่ ๆ เพราะระดับฉันไม่เคยให้ใครยืมเงินหรอก ไม่มีใครมาใช้หนี้ฉันแน่นอน ฉันสไลด์หน้าจอเพื่อดูป๊อบอัพอีกครั้งแล้วก็จ้องเขม็ง จ้องพร้อมกับนับเลขศูนย์กับเครื่องหมายหลังตัวเลขให้ดี ...1,000.000 นั่นไงเห็นไหม เฮ้อ~ ตกอกตกใจหมดเลย แต่เดี๋ยว ๆ จุดข้างหลังมันมีหางนะซาเนียร์ หางมันยาวแล้วก็ตกลงด้วย ...1,000,000 “หนึ่ง...ล้าน เฮ๊ย!” ฉันจ้องมันนานถึงได้ค่อย ๆ เอ่ยจำนวนออกมาแล้วก็ตกใจสุดขีดของจริงพร้อมกับมองไปที่ลูคัสเพื่อบอกเขาเพราะอยากจะได้คำปรึกษาว่าฉันต้องทำยังไงดีแต่เขาก็แค่นั่งมองฉันด้วยมาดของนักธุรกิจนิ่ง ๆ แต่ไม่พูดอะไรหรือแสดงสีหน้าอะไรเลยที่ฉันร้องอุทานดังขนาดนี้ “มีเงินโอนเข้าบัญชีฉันหนึ่งล้าน” ฉันเห็นพฤติกรรมของเขาแต่มันก็ไม่ได้สำคัญเท่าเรื่องเงินหนึ่งล้านนี้หรอกนะ “เหรอ” “อื้อ ฉันต้องทำยังไงดีไปแจ้งความไหมต้องมีคนโอนเงินมาผิด...” กำลังพล่ามด้วยความตกใจนั่นแหละแต่พล่ามไปก็มองหน้าเขาไปด้วยเลยได้เห็นสีหน้าที่นิ่งผิดปกติ ก็ถ้าเป็นเมื่อก่อนหน้าเขาตอนนี้มันคงปกติแต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่ไงคะ พอเห็นหน้าเขาฉันก็เลยเงียบแล้วก็จ้อง “นาย...” “อะไร?” ถามสั้น ๆ หน้าตาไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่นี่ล่ะที่ทำให้สงสัยมากกว่าเดิม “นาย...โอนมาเหรอ” ถึงแม้ว่าจะไม่เข้าใจและไม่มีเหตุผลว่าเขาจะโอนมาทำไมแต่ก็ต้องถาม “ต้องใช้เงินไม่ใช่รึไง” “...” เป็นเขาจริง ๆ ด้วย ลูคัสได้ยินตอนฉันคุยโทรศัพท์กับแม่สินะ เขามาตอนไหนฉันยังไม่รู้ตัวเลยก็อาจจะเป็นไปได้ว่าเขามาได้ยินตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ แต่เขาไม่จำเป็นต้องช่วยฉันเลยนะคะ “มองทำไม” “...เดี๋ยวโอนคืน” “ไม่ต้อง เอาไปเถอะ” “แต่... / ฉันซื้อหน้าเศร้า ๆ ของเธอไม่ได้ให้ฟรี” “ฮะ?” “ซื้อหน้าเศร้า ๆ ของเธอไง ฉันซื้อแล้วถ้างั้นก็เลิกทำหน้าเศร้าสักที” เขาพูดทำน้ำเสียงเหมือนรำคาญหน้าตาของฉันแต่ฉันกลับน้ำตาคลอแล้วก็เอาแต่มองหน้าเขา “...ขอบคุณนะลูคัส”​ “ขอบคุณทำไมไม่ได้ช่วยฟรี ไปอาบน้ำไปจะได้มากินข้าวเสร็จแล้วจะได้กินอย่างอื่นสักที” “บ้า!” เขาเซ็กส์จัดตลอดเลย! แต่เหนือจากความเซ็กส์จัดฉันก็ได้รับรู้ว่าลูคัสที่ผิดปกติมาพักใหญ่ใจดีมากเหมือนกันนะ ^///^ ...ชอบเขาที่เป็นแบบนี้จัง ...ชอบมาก ฉัน...ชอบเขามาก -///- -หลายวันต่อมา- “มึง” “ว่า” “สถานะหัวใจตอนนี้เป็นไง” มิวมิวเป็นคนถามค่ะไม่ใช่อีโก้ ส่วนอีสุดสวิงริงโก้ก็กำลังนั่งฟังรอคำตอบ มันไม่มีทางพลาดหรอกเชื่อฉันสิ “ก็...ก็ดี” เขินนิดหน่อยเหมือนกันเนอะ -///- “ดีของมึงคือ ดีหรือดีมาก~” อ่ะ อีโก้อ้าปากแล้วค่ะ “ก็...ดีเกือบมากมั้ง” ฉันหยุดคิดประมวลผลนิดหน่อย “ยังไง? อัพเดทซิอีเนียร์ ไม่ได้อัพเดทมาอาทิตย์กว่าแล้ว” “ก็...” เพื่อนอยากรู้ฉันก็ไม่ขัดหรอก เล่าให้ฟังก็ดีเพราะอยากได้ความคิดเห็นจากพวกมันเหมือนกันว่าลูคัสคิดยังไงกันแน่ “โอ้โห~ โอนหนึ่งล้านให้แบบไม่คิดแค่เพราะได้ยินมึงคุยโทรศัพท์กับแม่ คุณขาของกูนี่ผัวแห่งชาติชัด ๆ เลยค่ะ แต่ยังไงก็เสียใจเรื่องที่แม่ป่วยด้วยนะมึง อย่าคิดมากนะเข้มแข็งแม่ได้รักษาแล้ว” “อืม ขอบใจมากมึง เดี๋ยวก็หายแหละหมอที่นั่นเก่ง” ฉันยิ้มขอบคุณมัน เรื่องแม่จัดการแล้วค่ะ เช็คมาแล้วว่าป่วยจริง ๆ ได้เงินมาฉันก็ยังไม่ส่งให้แม่หรอกโกหกว่ายังไม่มีแล้วก็ขอให้แม่ไปโรงพยาบาลให้วีดีโอคอลให้ฉันเห็นแล้วก็ขอคุยกับคุณหมอด้วยพอแน่ใจว่าแม่ป่วยจริง ๆ ฉันถึงได้จัดการโอนเงินค่ารักษาก้อนแรกให้แม่ “เออ มึงไม่คิดมากกูก็สบายใจเหมือนกันอีเนียร์ แล้วนี่ตกลงว่าคุณขาของกูกับมึงยังไม่เคยคุยกันเป็นกิจลักษณะเลยใช่ไหมว่าอะไรเป็นอะไร” “อือ” ฉันพยักหน้ารับ มันอึดอัดนะ พักหลังมาก็มีความสุขมากแต่ก็เริ่มไม่รู้จะทำตัวยังไงดี มันเหมือนไปได้ไม่สุดสักทาง “แต่กูว่ามาถึงขนาดนี้ก็ต้องรักไหมวะอีเนียร์” “ไม่รู้สิ เขาไม่พูดอ่ะ” “คำพูดไม่สำคัญเท่าการกระทำนะมึง” มิวมิวพูดขึ้นบ้าง “แต่บางครั้งมันก็ต้องทำแล้วตอกย้ำให้อีกฝ่ายมั่นใจมากขึ้นด้วยคำพูดค่ะอีมิวโดยเฉพาะอีที่มีสถานะขัดดอกอย่างเพื่อนมึงเนี่ยเขาต้องพูดให้มันชัดเจนค่ะ” อีโก้พูดมาก็ถูกทุกอย่างตามที่ฉันคิดเลย “มึง กูควรถามเขาไหม” “ถามว่า? ถามว่าเขาคิดยังไงกับมึงน่ะเหรอ” “อือ กูอึดอัดว่ะ แต่กูไม่แน่ใจว่ากูควรถามเขาเลยไหม” ก็ถามไปเลยสิคะคุณซาเนียร์ขา~ มึงก็ถามไปเลยว่าที่ทำอยู่ตอนนี้คุณขารักเมีย เอ๊ย! รักเนียร์ใช่ไหม อิอิ แต่มึงจะกล้ารึเปล่าเถอะ” อีโก้จีบปากจีบคอพูดแต่ท้ายประโยคหน้ามันเปลี่ยน มองฉันเหมือนรู้ว่าฉันคงไม่กล้าถาม ซึ่งแน่นอนค่ะว่าถ้ากล้าแต่แรกฉันคงไม่มาปรึกษาพวกมันหรอก ฉันไม่กล้า แต่ตอนนี้ที่ความอึดอัดกับความรู้สึกมันกำลังล้นใจฉันว่า...ฉันกล้า เดี๋ยวรอหาโอกาสเหมาะ ๆ ฉันจะถามเขาเลยทุกอย่างมันจะได้ชัดเจนกว่านี้สักที
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม