“กลับคอนโดได้รึยัง”
“งอแงอะไร” ลูคัสที่นอนเอกขเนกอยู่บนเตียงและมีแล็ปท็อปวางอยู่บนตักถามฉันขึ้นแต่สายตาเอาแต่มองหน้าจอแล็ปท็อป คำตอบน่าหมั่นไส้แล้วเจอท่าทางเข้าไปก็ยิ่งน่าหมั่นไส้คูณเข้าไปอีก
“งอแงอะไร? ใครงอแง นายไม่ไปส่งสักทีฉันก็แค่ถาม ฉันก็อยากกลับคอนโดฉันนะลูคัส” ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเย็นของวันนี้เขาไม่ยอมไปส่งฉันเลย
“นี่ก็คอนโดเรา” ยังจะตอบแบบสายตามองจอเหมือนเดิมอีก
“คอนโดนายต่างหาก” พอฉันพูดจบปุ๊บลูคัสก็ละสายตาจากหน้าจอมองมาที่ฉันปั๊บแถมสายตายังดุด้วยสิ
“เถียงทำไม ของผัวก็คือของเมียนั่นแหละน่า”
“เหอะ! ตกลงจะไปส่งไหมพรุ่งนี้ต้องไปทำงาน”
“พี่ทำงานอยู่” เขาบอกน้ำเสียงดุนิดหน่อยฉันเลยเงียบ เห็นนั่งจ้องหน้าจอมาพักหนึ่งก็คงทำงานจริงอย่างที่พูดนั่นแหละ
ฉันปล่อยให้ลูคัสทำงานแล้วก็เดินออกมาข้างนอก รอเขาทำงานเสร็จก่อนค่อยกลับก็ได้ระหว่างนี้หาอะไรไว้กินเป็นมื้อเย็นเลยก็แล้วกันนี่ห้าโม
