หลายชั่วโมงต่อมา
"เฮ้ออออ~" ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะฟุบใบหน้าลงบนโต๊ะเมื่ออาจารย์เดินออกไป และนักศึกษาคนอื่นๆ ก็ทยอยเดินออกจากห้องไปจนเกือบหมด
"มิน" เสียงของไทเปสะกิดฉันเบาๆ ก่อนที่ฉันจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองหน้ามันด้วยสภาพไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่
"ปวดหัวว่ะแก เหมือนจะเป็นหนักกว่าเมื่อเช้าอีก" ฉันบ่นพึมพำออกมาเบาๆ หยิบไอแพดที่วางอยู่บนโต๊ะเก็บเข้าไปในกระเป๋าแล้วค่อยๆ พยุงร่างกายที่แทบไม่มีแรงลุกขึ้นยืน
ฟรึ่บ!
"อะ..อะไร" ฉันหันไปมองหน้าไทเปด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เมื่อมันดึงให้ฉันนั่งลงที่เดิม
"มึงจะเล่าตอนไหนวะ กูรอมึงมานานแล้ว"
"..." ฉันเงียบไปทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้ไทเปฟัง
เอาเข้าจริงฉันก็ทำใจไม่ได้ทุกครั้งที่นึกถึงมัน แต่ถ้าไม่เล่าตอนนี้ก็ไม่รู้จะเล่าตอนไหนแล้ว
"พี่ตินไปติดหนี้ฟีนิกซ์เก้าสิบล้าน" ฉันบอกออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ พร้อมก้มใบหน้าลงเล็กน้
