เดิมพันรัก

05 ชีวิตแลกชีวิต

"ปล่อยพี่ชายฉันนะ!!" ฉันตวาดออกไปเสียงดังลั่นด้วยความโมโห พวกเขาเป็นใครกันกล้าดียังไงมารุมกระทืบพี่ชายของฉันแบบนี้

"ฉันว่าเธอควรถอยออกไป" และเสียงของผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ ฟีนิกซ์ก็เอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

"แต่คนที่พวกนายกำลังทำร้ายคือพี่ชายของฉัน! ฉันสั่งให้นายปล่อยพี่ชายฉัน!!" ฉันไม่ได้สนใจคำพูดของผู้ชายคนนั้นเลย ก่อนที่ฉันจะหันไปสบตากับฟีนิกซ์ก็เพราะตอนนี้เขามองหน้าฉันด้วยใบหน้านิ่งเรียบ แต่เท้าของเขายังคงเหยียบอยู่ที่กลางหน้าอกของพี่จัสติน

"มะ..มินถอยไป..ยะ..อย่าเข้ามา..อึก!" พี่จัสตินเอ่ยบอกฉันเสียงติดขัดก่อนจะโดนฝีเท้าของฟีนิกซ์กระทืบอีกครั้งทำให้พี่จัสตินร้องในลำคอออกมาเบาๆ ฉันว่าพี่ชายฉันต้องเจ็บมากแน่ๆ เลย เพราะใบหน้าและตามตัวของเขามันดูไม่ได้เลย

"ถอยไปจาก...อ๊ะ!!" ฉันกำลังจะเดินเข้าไปผลักฟีนิกซ์ให้ออกห่างจากตัวของพี่จัสตินแต่ฉันยังก้าวขาได้ไม่ถึงสามก้าวก็โดนลูกน้องของเขาเข้ามาล็อคตัวของฉันไว้อย่างแรง

"แส่ไม่เข้าเรื่อง" ฟีนิกซ์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันช้าๆ

"ปล่อยพี่ชายฉัน!" ฉันเอ่ยพูดออกไปด้วยใบหน้าโกรธแค้น ถึงตอนนี้ฉันจะหวาดกลัวขนาดไหนแต่การที่เขามาทำร้ายคนในครอบครัวของฉันขนาดนี้ ฉันยอมไม่ได้

"มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน" ฟีนิกซ์เอ่ยบอกออกมาเสียงเรียบก่อนจะใช้มือมาบีบที่ปากของฉันอย่างแรงจนน้ำตาของฉันมันค่อยๆ ไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด

"ปะ..ปล่อยน้องกู!" เสียงพี่จัสตินเอ่ยบอกออกมาก่อนที่เสียงเตะต่อยจะดังขึ้น

ตุ้บ! ตุ้บ!

"อย่าลามปาม" ผู้ชายคนนั้นเอ่ยพูดขึ้นทำให้ฉันได้เพียงแต่ยืนนิ่งๆ มองพี่ชายตัวเองโดนลูกน้องของฟีนิกซ์กระทืบต่อหน้าต่อตา

ฟรึ่บ!

"ไสหัวออกไปซะ!" ฟีนิกซ์ผลักใบหน้าของฉันอย่างแรงจนฉันเจ็บปวดไปหมดก่อนที่ลูกน้องของเขาจะปล่อยตัวฉัน

"ปล่อยพี่ชายฉัน!" ฉันข่มความเจ็บปวดเอาไว้พร้อมเอ่ยบอกออกไปด้วยน้ำเสียงที่โกรธแค้น ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้าเขาไม่ปล่อยพี่ชายฉัน

"ฉันให้โอกาสเธอแล้ว...จัสมิน" ฟีนิกซ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบแต่มันแฝงไปด้วยความน่ากลัว ทำให้ฉันแทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอเมื่อได้ยินชื่อของตัวเองหลุดออกจากปากของเขา

"มะ..มินถอยไป..มะ..มันอันตราย" เสียงพี่จัสตินร้องบอกฉันออกมาทำให้ฉันหันไปมองก็เห็นพี่จัสตินโดนลูกน้องของฟีนิกซ์จับลุกขึ้นพร้อมล็อคตัวไว้ ทำให้ฉันเห็นสภาพพี่ชายของฉันชัดมาก ร่างกายและใบหน้าของพี่จัสตินมันดูไม่ได้เลย

"พี่ตินมันเรื่องอะไรกันคะ ทำไมเขาถึงมาทำร้ายพี่" ฉันเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้วเบาๆ ก่อนจะเอ่ยถามพี่ชายของฉันออกไป

"..." พี่จัสตินไม่ตอบฉัน แต่กลับเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเหมือนพยายามจะปิดบังเรื่องอะไรบางอย่างกับฉัน หรือนี่คือเหตุผลที่พี่จัสตินเครียดมาหลายวัน

"บอกความโง่ให้น้องมึงรู้สิ" ฟีนิกซ์เอ่ยขึ้นทำให้ฉันหันไปจ้องมองหน้าฟีนิกซ์นิ่งๆ แต่พอฉันหันไปมองหน้าพี่ชายของฉันเขาก็ยังคงเงียบ

"พี่ติน..เรื่องอะไรคะ?" ฉันจึงเอ่ยถามออกไปอีกครั้ง

"พี่..."

"กูมีข้อเสนอ" พี่จัสตินยังพูดไม่ทันจบฟีนิกซ์ก็เอ่ยพูดขึ้นก่อนที่เขาจะดึงตัวฉันเข้าไปใกล้ๆ พร้อมบีบไหล่ของฉันไว้อย่างแรงจนฉันเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด

"ชีวิตของเธอจะช่วยให้มึงรอดตาย" ฉันหันขวับไปมองหน้าฟีนิกซ์ทันที นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

"ไม่มีทาง" พี่จัสตินเอ่ยพูดขึ้นทันทีเมื่อฟีนิกซ์พูดจบ

ฟรึ่บ!

"..!!" ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆ ฟีนิกซ์ก็ดึงปืนมาจากมือของลูกน้องเขา แล้วหันปลายกระบอกปืนไปที่กลางหน้าผากของพี่จัสติน

"กูให้มึงตอบอีกครั้ง!"

"อย่านะ!" ฉันพูดออกไปด้วยความหวาดกลัว ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าปืนมันลั่นขึ้นมาพี่ชายของฉันจะเป็นยังไง

"ชีวิตเธอต่อลมหายใจมึงได้" ฟีนิกซ์เอ่ยพูดขึ้นก่อนที่พี่จัสตินจะมองมาที่ใบหน้าของฉัน

"พะ..พี่ไม่มีทาง ให้มินมาตกนรกแทนพี่..." พี่จัสตินเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดขัด

"ไม่ได้นะพี่ติน" ฉันพูดออกไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าฟีนิกซ์เพราะยังไงฉันก็ต้องช่วยพี่ชายฉัน "จะให้ฉันทำอะไรเพื่อแลกกับชีวิตพี่ชายฉัน ฉันยอม!"

"หึ" ฟีนิกซ์แค่นหัวเราะขึ้นเบาๆ ก่อนจะลดปลายกระบอกปืนลง

"มิน!" พี่จัสตินอุทานชื่อของฉันออกมาทันที ฉันรู้ว่าพี่จัสตินเป็นห่วงฉัน แต่ฉันก็เป็นห่วงพี่จัสตินเหมือนกัน

"แต่นายต้องบอกว่าพี่ชายฉันทำอะไรผิด ทำไมนายต้องทำแบบนี้"

"ถามมันสิ" ฟีนิกซ์เอ่ยพูดออกมาเสียงเรียบก่อนที่ฉันจะหันไปมองหน้าที่เปื้อนเลือดของพี่ชายฉัน

"พี่ติน..บอกมินได้ไหม?"

"พะ..พี่ขอโทษ" พี่จัสตินก้มใบหน้าลงพร้อมเอ่ยคำขอโทษออกมาทำให้ฉันนิ่งไป แสดงว่าเรื่องมันต้องร้ายแรงมากแน่ๆ เลย

"บอกมินนะคะ"

"..." พี่จัสตินเม้มปากเน้นก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองหน้าฉัน "พี่ติดหนี้ของเดิมพันเก้าสิบล้าน"

"ฮะ!" ฉันอุทานออกไปด้วยความตกใจ และอยู่ๆ มันก็เหมือนมีอะไรบางอย่างมาหล่นทับตัวฉัน

เก้าสิบล้าน! มันไม่ใช่เล่นๆ นะ และอีกอย่างถ้าคุณพ่อคุณแม่รู้พี่จัสตินโดนแน่ๆ เพราะท่านทั้งสองสั่งไว้ว่าถ้ามีเรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้นอีกท่านจะตัดพี่จัสตินออกแล้วไม่ต้องไปเรียกคุณพ่อคุณแม่ว่าพ่อและแม่ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่จัสตินแพ้พนันอะไรแบบนี้

"พี่ขอโทษ พี่บอกพ่อแม่ไม่ได้เพราะ..."

"ชีวิตแลกชีวิต" ฟีนิกซ์พูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะดึงตัวฉันให้ออกไปจากตรงนั้น

"ปะ..ปล่อยฉัน จะพาฉันไปไหน" ฉันพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดออกจากมือของฟีนิกซ์แต่สะบัดเท่าไหร่มันก็ไม่หลุด

"..." ฟีนิกซ์หันมามองหน้าฉันแวบนึงก่อนจะพาฉันเดินไปที่รถคันหนึ่งพร้อมเปิดประตูรถแล้วดันตัวฉันเข้าไปนั่ง ทำให้ฉันพยายามจะลุกเดินออกไป แต่ฉันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอกับคำพูดของฟีนิกซ์ "ทุกการกระทำของเธอมีผลต่อชีวิตมัน"

"..." ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่นพร้อมจ้องมองใบหน้าของผู้ชายโหดร้ายคนนี้ไปด้วย "พี่ชายฉันจะปลอดภัยใช่ไหม"

"ชีวิตมันขึ้นอยู่กับเธอ..."