02 น่ารำคาญ
1048 คำ
@ผับหรูใจกลางเมือง
ปึก!
"ฉันบอกไม่มาๆ ยังโทรลากฉันมาจนได้นะแกเนี่ย" ฉันวางกระเป๋าลงบนโต๊ะภายในผับหรูแห่งนี้อย่างแรงจนเกิดเสียงดังพร้อมมองค้อนเพื่อนสนิทของฉันด้วยใบหน้าหงุดหงิด ฉันบอกไม่มาๆ ยังลากฉันมาจนได้
ก็ฉันเพิ่งเดินทางกลับมาจากฝรั่งเศสเมื่อช่วงสายๆ ของวันนี้ นอนยังไม่เต็มอิ่มเลยก็โดยไทเปเนี่ยลากออกมากินเหล้าด้วย ไม่มาก็ไม่ได้มันบอกจะมาตามถึงคอนโด ซึ่งมันทำจริงแน่นอนถ้ามันไม่ทำอย่างที่มันพูดฉันไม่มีทางออกมาหรอก หงุดหงิดๆ
"จะยืนอีกนานไหม?" มันวางแก้วเหล้าที่เพิ่งยกดื่มลงบนโต๊ะพร้อมเงยหน้าขึ้นมองหน้าฉันด้วยใบหน้านิ่งเรียบ ก่อนที่ฉันจะถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างหงุดหงิด ทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามมัน
"เพื่อนแกก็เยอะแยะจะลากฉันออกมาทำไม ปล่อยให้พักหน่อยไม่ได้รึไง!" ฉันบ่นออกไปด้วยใบหน้าหงุดหงิด ก็ไอ้นี่มันมีเพื่อนต่างมหา’ลัยเยอะจะตาย ชวนพวกนั้นออกมากินเป็นเพื่อนสิแล้วจะมาชวนฉันออกมาทำไม ให้ฉันนอนก่อนไม่ดีกว่าเหรอ
"ถ้ามันมากูจะชวนมึงไหม" มันมองหน้าฉันด้วยใบหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะเลื่อนแก้วเหล้ามาตรงหน้าฉัน "ขนาดมึงไม่อยากมามึงยังแต่งเต็มขนาดนี้ ถ้าอยากมามึงจะไม่แต่งเหมือนไปประกวดเลยเหรอวะ"
"นี่แค่เบาๆ นะ" ฉันก้มลงมองชุดสายเดี่ยวกางเกงขาสั้นของตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าไทเป ก็เห็นมันส่ายหน้าไปมาด้วยใบหน้าเหมือนเบื่อฉันนั่นแหละ แต่มันจะทำหน้ายังไงก็เรื่องของมัน เพราะฉันชินแล้ว
"ทำไมมึงกลับมาคนเดียวพี่มึงไม่กลับมาเรียนรึไง" มันเอ่ยถามออกมาก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
"เดี๋ยวพี่ตินก็ตามมา แต่ไม่รู้ว่าช่วงนี้พี่ตินเป็นอะไร แปลกๆ ไงไม่รู้" ฉันพูดจบก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มก่อนจะวางลงตรงหน้า ที่ฉันบอกว่าพี่ชายฉันแปลกๆ เพราะฉันเห็นเขาดูเครียดๆ แต่บางทีก็อารมณ์ดีเหมือนเดิม หรือฉันคิดมากไปเอง ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ เพราะพี่ชายฉันเป็นคนที่ถ้ามีเรื่องเครียดหรือมีปัญหาอะไรจะไม่ค่อยบอกฉันหรอกนอกจากฉันจะเข้าไปรู้เอง
"เครียดกับมึงมั้ง"
"เกี่ยวอะไรกับฉัน" ฉันถามออกไปด้วยใบหน้างุนงง
"กลัวมึงขึ้นคานหาผัวไม่ได้"
ดูมันพูด แต่สวยๆ อย่างฉันผู้ชายมาขายขนมจีบทุกวันและก็มีบ้างที่ฉันปฏิเสธและก็มีบ้างที่ฉันไปกินข้าว ดูหนังด้วย
"ไอ้นี่..." ฉันจิปากใส่มันอย่างหงุดหงิดก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม "ฉันให้แกถึงเที่ยงคืนนะ ฉันเหนื่อย"
"เออ..." มันก็ตอบกลับมาก่อนที่ฉันจะยกยิ้มออกไปบางๆ
อีกด้าน
[Phoenix Talk]
แกร๊ก!!
ประตูบานใหญ่ภายในห้องวีไอพีของผับไอ้ฟรานซิสถูกดันเข้ามาด้วยฝีมือของไอ้ปืนลูกน้องคนสนิทของผม
"..." ผมหันไปมองหน้ามันแวบหนึ่งก่อนจะละสายตากลับมาพร้อมเอื้อมมือไปหยิบแก้ววอดก้าขึ้นมากระดกเข้าปากพรวดเดียวจนหมดแก้ว
"เอกสารที่นายให้ผมสืบครับ" มันวางเอกสารซองสีน้ำตาลลงตรงหน้าผม ก่อนที่ผมจะวางแก้ววอดก้าลงบนโต๊ะพร้อมหันไปจ้องเอกสารนั้นด้วยใบหน้านิ่งเรียบ แต่ก็ไม่ได้หยิบมันขึ้นมาเปิดดูแต่อย่างใด
"อีกกี่วันมันกลับมา" ผมเอ่ยถามออกไปแต่ก็ไม่ได้หันไปมองหน้าไอ้ปืน
"ผมคาดว่าไม่เกินสามวันครับ" มันตอบออกมาเสียงเรียบแต่ผมก็ใช้ความเงียบเป็นคำตอบก่อนจะหยิบวอดก้าขึ้นมากระดกอีกครั้ง แล้ววางแก้วลงตรงหน้า
"ผมว่ามันไม่มีเงินมาให้นายแน่นอน ให้ผมจัดการมันเลยไหมครับ"
"ไม่ต้อง..." ผมบอกออกไปก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูที่บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นยืนพร้อมหยิบเอกสารมาถือไว้
"ทำไมนายไม่จัดการปล่อยไว้มันก็ไม่มีเงินมาใช้นาย"
"กูจัดการเอง" ผมหันไปมองหน้ามันนิ่งๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องวีไอพีไป ถ้ามันจะตายมันต้องตายด้วยมือของผมเท่านั้น ผมจะทำให้มันได้รับรู้ถึงบทเรียนในครั้งนี้ว่า
อย่าท้าทายคนอย่างผม
ตุ้บ! หมับ!
"อ๊ะ!.." ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินออกจากผับอยู่ๆ ก็มีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้เดินเข้ามาชนผม จนผมเผลอไปจับตัวเธอไว้อย่างอัตโนมัติ "ขะ..ขอโทษค่ะ รองเท้ามัน..."
"..." เธอยังพูดไม่ทันจบแต่จังหวะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าผมเธอก็เงียบไปพร้อมใบหน้าซีดเชียว ก่อนที่ผมจะผลักตัวเธอออกจากตัวของผมจนตัวเธอเซไปชนกับใครบางคนที่เดินผ่านไปผ่านมาอยู่ข้างหลังของเธอ
"ขอโทษค่ะ" เธอหันไปขอโทษคนที่เธอชนก่อนจะหันมามองหน้าผม พร้อมก้มหัวให้ด้วยท่าทางหวาดกลัว "ขะ...ขอโทษอีกครั้งนะคะ พอดีรองเท้าสูงไปค่ะ"
"ถ้ามีครั้งที่สาม อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" ผมเอ่ยพูดออกไปเสียงเรียบโดยที่เธอก็มองหน้าผมด้วยแววตาหวาดกลัว ก่อนที่ผมจะเดินออกจากผับไป
"เธอชื่อจัสมินครับ ผมยังไม่ได้บอกนายเลย" ไอ้ปืนเอ่ยบอกผมออกมาเมื่อเดินมาถึงโรงจอดรถก่อนที่ผมจะหยุดชะงักพร้อมหันไปมองหน้าไอ้ปืนนิ่งๆ
"กูไม่ได้อยากรู้" ผมตอบออกไปแค่นั้นก่อนจะเดินไปขึ้นรถโดยมีลูกน้องของผมเปิดประตูให้
น่ารำคาญทั้งพี่ทั้งน้อง...
- ผู้เขียน
