“ช่างเขาสิครับ” ปราชญ์ลูบไล้แขนของเธอเล่น
นับเดือนรู้สึกถึงพลังบางอย่าง เธอไม่รอเก้อแน่ๆ เมื่อเห็นว่าเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธการเชื้อเชิญของเธอ
“พูดแบบนี้น้ำเพชรมาได้ยินเข้าจะเสียใจไหมคะ” เธอแกล้งถาม สีหน้ายั่วเย้า... ลูบแขนของเขากลับบ้าง
“เขาไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ จะเสียใจทำไมล่ะครับ” เขามองสบสายตา ท้าทายของเธอ นับเดือนกระหยิ่มในใจ คืนนี้เธอจะต้องลากเขาเข้าห้องให้จงได้
วันที่รอคอยมาถึงแล้ว
การทำให้น้ำเพชรอกแตกตาย ยิ่งกระอักเลือดตายไปเลยยิ่งดี
แต่นับเดือนก็ต้องเก้อเพราะปราชญ์กลับทิ้งระยะห่างอย่างเหมาะสม ไม่ได้ตะครุบเธอ ตามที่เธอทอดสะพานให้
น้ำเพชรตั้งสติใหม่ เธอสงบลง การโมโหอาละวาดไม่ได้ทำให้อะไรๆ ดีขึ้นมาจริงๆ อย่างที่ปราชญ์พูด
“โอ้โฮ... คุณหนูเอาแต่ใจ หงอไปเลยเหรอ กลัวโดนทิ้งเหรอจ๊ะ”
“ธาตุแท้เผยออกมาแล้วเหรอ ต่อหน้าอาปราชญ์ ลองเธอพูดจา หมาไม่แดกแบบนี้สิ”
“ห้ะ! เหลือเชื่
