นายหัวหนุ่มถือถ้วยกาแฟเดินจิบที่ระเบียงบ้านพัก อิงสะโพกพิงและทิ้งน้ำหนักตัวไปที่ขาเพียงข้างในท่วงท่าสบาย ในขณะที่มืออีกข้างมีเอกสารแฟ้มเล็กๆ ที่เขาต้องอ่านเพื่อเตรียมข้อมูลก่อนประชุมของวันนี้ สายตาของชายหนุ่มเหลือบไปเห็นผ้าบาติกสีสดที่วางอยู่บนโต๊ะไม่ไกล รอยยิ้มหยักยกขึ้นตรงมุมปากเล็กน้อย เมื่อนึกถึงใบหน้าของเจ้าของผ้าบาติกสี่เหลี่ยมที่เจ้าของลืมทิ้งเอาไว้
ชายหนุ่มวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะและหยิบผ้าผืนนั้นขึ้นมา “ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนนะยัยเด็กบ๊อง ก่อนกลับก็ก่อเรื่องเอาไว้ให้คิดถึงอีก”
ชายหนุ่มเหมือนนึกอะไรขึ้นได้บางอย่าง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเลขาคนสนิทในเรื่องที่เคยสั่งงานเอาไว้เมื่อหลายวันก่อน
‘ครับนายหัว’ เลขาคนสนิทตอบรับปลายสายเสียงสุภาพ
‘คนที่ให้ตามเรื่องวันนั้นถึงไหนแล้ว’ ชายหนุ่มถามเสียงเย็น เพียงเท่านั้นก็ทำให้ปลายสายรู้ว่าเขาหมายถึงใคร อิทธิทำงานเป็นเลขาให้ชายหนุ่มมาตั้งแต่เขาเรี
