ตอนที่5 อนุของท่านแม่ทัพ
1157 คำ
ตอนที่5 อนุของท่านแม่ทัพ
เจ็ดวันผ่านไปตอนนี้นางก็จับพลัดจับผลู กลายมาเป็นอนุของแม่ทัพหยางไป๋หลง มีคนคอยรับใช้ มีเงินทองมีเครื่องประดับอย่างมากมาย ตั้งแต่คืนนั้นนางก็ไม่เคยเจอแม่ทัพหนุ่มอีกเลย หรูฟางเหนียง นั่งเหม่อมองบ่อดอกบัวที่กำลังเบ่งบานก็หวนคิดไปถึงคำพูดของท่านแม่ทัพเมื่อเจ็ดวันก่อน
'ต่อไปเจ้าเป็นอนุหรูเป็นผู้หญิงของข้าคนหนึ่ง'
'ข้าไม่อาจรับปากว่าจะรักเจ้าได้หรือไม่อันนี้ก็แล้วแต่วาสนา'
'แต่ข้าจะให้เกียรติเจ้าดุจแขกไม่ทำให้เจ้าน้อยเนื้อต่ำใจ'
'เลี้ยงดูเจ้าจนชีวิตจะหาไม่ '
'ข้าขอบคุณท่านเจ้าค่ะ'
'ต่อไปก็เรียกข้าท่านพี่เถอะ'
'เจ้าค่ะ ท่านพี่'
"นายหญิงเจ้าคะ" เสียงเรียกของสาวใช้ดังขึ้น ทำให้หรูฟางเหนียงตื่นจากภวังค์ความคิด ก่อนจะหันหน้าไปทางเสียงที่เรียกตนเอง ก็เจอกับสาวใช้ที่แม่ทัพมอบให้นั่งมองนางอย่างสงสัย
"มีอะไรหรือถิงถิง" หรูฟางเหนียงเอ่ยถามสาวใช้คนสนิทของตนเอง
"ข้าเห็นท่านเหม่ออยู่นานสองนาน ท่านเป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ"
"เปล่าหรอก แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ"
"คิดถึงนายท่านหรือเจ้าค่ะ อิอิ"
"เจ้าก็พูดไปเรื่อย"
ทางฝั่งของหยางไป๋หลงที่กำลังนั่งอ่านตำราอยู่เงียบๆ ก่อนจะมีองครักษ์เงามารายงานเรื่องราวต่างๆ ให้ร่างหนาฟังอย่างละเอียด
"ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้หมอเทวดาลงโทษหลานสาวแล้วพ่ะย่ะค่ะ แล้วยังส่งโสมสามร้อยปีมาไถ่โทษ"
"อืม เรื่องของนางล่ะเจ้าไปสืบมาหรือยัง"
"ได้ความว่านางเป็นลูกสาวของคนมีอันจะกิน แต่ประสบภัยพิบัติทำให้ระหกระเหินมาที่เมืองชายแดนแห่งนี้ขอรับ เงินที่มีก็เริ่มหมดเพราะใช้รักษามารดาที่ป่วย เมื่อหนึ่งปีก่อนมาอาศัยใบบุญอาหญิงขอรับรับ มารดาตายจากบิดาตรอมใจตามขอรับ"
"แล้วยังไงต่อ"
"อะ..เอ่อ"
"เล่ามา"
"หลังจากที่บิดาตายไป ข้าวของต่างๆ ก็ถูกอาหญิงของอนุหรูเอาไปหมด ใช้งานอนุหรูอย่างสาวใช้ขอรับ และยังมีอาเขยของอนุหรูที่คิดจะข่มเหงทำให้อนุหรูกระโดดหน้าผาหนีตายขอรับ"
"สมควรตายพันครั้ง"
ยามเย็นมาเยือนอากาศเย็นสบายไม่น้อย หรูฟางเหนียงออกมาเดินเล่นชมดอกไม้ที่นางลงมือปลูกดอกแล้วดอกเล่า จากจวนที่จืดชืดก็เริ่มมีสีสันหลากสี ร่างบางที่เดินๆ อยู่ก็หยุดและหันหลังไปถามสาวใช้ที่เดินตามมาติดๆ
"ถิงถิง เรื่องที่ให้เจ้าไปสืบได้ความว่าอย่างไรบ้าง"
"อาหญิงและครอบครัวยังอยู่เจ้าค่ะ แต่อาหญิงของท่านตอนนี้เป็นหญิงพิการนอนเป็นผัก ส่วนอาเขยแต่งอนุภรรยามาได้สามคนแล้ว" สาวใช้ตอบเสียงฉะฉานเสียงดังฟังชัด
"อืม ขอบใจเจ้ามาก"
"เจ้าค่ะ นายหญิง"
"กลับเรือนกันเถอะ"
"เจ้าค่ะ"
บรรยากาศรอบตัวของหรูฟางเหนียงเปลี่ยนไป
มือของนางนั้นกำแน่น ก่อนจะเดินฉับๆ ไปที่เรือนของตนเองอย่างไว ทำให้ถิงถิงหญิงรับใช้รู้สึกกลัวเล็กน้อย
"เจ้าไปนอนเถอะ ข้าจะนอนละ"
"เจ้าค่ะ นายหญิง"
คล้อยหลังสาวใช้จากไป หรูฟางเหนียงหวนคิดถึงเหตุการณ์เก่าๆ ก็พาลให้นางโมโห ยิ่งคนที่นางเกลียดยังมีชีวิตอยู่ ยิ่งทำให้นางร้อนรุ่มใจอยากจะเอามีดจ้วงแทนสักร้อยครั้งให้ สาสมใจ ร่างบางกำแก้วชาแน่นก่อนจะเหม่อมองฟ้ามืด แล้วบ่นอย่างแค้นใจ
"หวังตงชิน เจ้าจะไม่ได้ตายดี"
เสียงนกกระจิบดังเป็นจังหวะ แสงแดดยามเช้าสาดส่องมาด้านในเรือนท้ายจวนอันสงบ หรูฟางเหนียงตื่นแต่เช้าทำธุระส่วนตัว วันๆ ของนางนั้นเรียบง่ายมากไม่ปลูกดอกไม้ ก็ปักผ้าตามประสาของนาง
"นายหญิงเจ้าคะ นายท่านจะมาทานข้าวเช้าด้วยเจ้าค่ะ"
"ข้ารู้แล้ว เจ้าไปบอกโรงครัวให้เพิ่มอาหารมาเถอะ"
"เจ้าค่ะ"
หรูฟางเหนียงจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เปิดหน้าต่างของเรือนให้อากาศถ่ายเทได้สะดวก ก่อนจะนั่งรอผู้เป็นท่านพี่หรือสามีของนาง แม้ท่านแม่ทัพจะไม่ได้รักนางแต่ก็ยังดูแลนางไม่ขาดตกบกพร่อง ทำให้นางนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก ขอแค่มีที่อยู่อาศัยเงียบๆ และปลอดภัยไม่ต้องชิงดีชิงเด่นกับใครก็พอแล้ว
"คารวะท่านพี่เจ้าค่ะ" หรูฟางเหนียงยอบกายทำความเคารพผู้เป็นสามี
"อืม อย่ามากพิธีมานั่งเถอะ"
"เจ้าค่ะ"
"ทานข้าวเถอะ ข้าหิวแล้ว" ร่างหนาพูดจบ หรูฟางเหนียงก็คอยตักโน่นตักนี้ให้คนตรงหน้าแรกๆ แม้เขินอายไปบ้างแต่ด้วยฐานะของนางแล้วก็มีแค่คนตรงหน้าเท่านั้น ที่นางต้องทำดีด้วยในเมื่อนางนั้นก็เป็นผู้หญิงของเขาคนหนึ่ง สองร่างนั่งทานอาหารเงียบๆ เป็นเวลาประมาณหนึ่งเค่อจึงเริ่มอิ่ม ก่อนที่ร่างหนาจะชวนพูดคุยเรื่องราวต่างๆ อย่างเอาใจ
"พรุ่งนี้ตอนเย็นข้าจะพาเจ้าไปเทศกาลอาหาร"
"อะไรนะเจ้าคะ"
"หรือเจ้าไม่อยากไป"
"ปะ..ไปเจ้าค่ะ"
"พรุ่งนี้ยามโหย่ว"
"เจ้าค่ะท่านพี่"
หรูฟางเหนียงเรียกสาวใช้มาเก็บอาการที่ทานเสร็จแล้ว ก่อนจะรอส่งผู้เป็นสามีกลับเรือนของตน แต่รอนานสองนานก็ไม่เห็นร่างหนาจะลุกจากไป หรูฟางเหนียงเริ่มรู้สึกจะง่วงเล็กน้อยแต่ก็ได้แค่นั่งเป็นเพื่อนของบุรุษตรงหน้า เพราะร่างหนาตรงหน้าไม่มีทีท่าจะลุกไปไหน ก่อนที่นางจะเสียมารยาทหาวออกไปเบาๆ ทำให้ร่างหนาที่กำลังจิบน้ำชามองมาเห็นพอดี
"ไปนอนกันเถอะ"
"จะ...เจ้าค่ะ"
"น้องหญิงส่งท่านพี่เจ้าค่ะ"
"ข้าจะนอนที่นี่คืนนี้"
หรูฟางเหนียงรู้สึกหน้าบางไม่น้อยใบหน้าของนาง แดงระเรื่อ ก่อนจะทำใจเชิญบุรุษร่างโตเข้าไปที่ห้องนอนของนางแล้ว ปรนนิบัติถอดเสื้อคลุมชั้นนอกของผู้เป็นสามีและของนางออกก่อนจะเอ่ยชวนให้บุรุษร่างโตตรงหน้านอน
"นอนเถอะเจ้าค่ะ ท่านพี่"
"อืม"
หรูฟางเหนียงถอดเสื้อออกเหลือแค่ชุดนอนขาวบาง เรือนผมยาวสยายเต็มหลัง พอเห็นบุรุษร่างโตนอนรอแล้ว นางไม่รอช้าไปดับไฟเทียนแล้วล้มตัวนอนข้าง ๆ คนร่างหนาทันที ไม่ทันที่หัวของนางจะถึงหมอนหยางไป๋หลงก็ขึ้นคร่อมร่างบางทันทีก่อนจะกระซิบข้างหูของหญิงสาวเบา ๆ ใบหน้าของหรูฟางเหนียงแดงระเรื่ออีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าเชิงอนุญาต เหตุการณ์โรมรันอันดุเดือดก็เปิดฉากขึ้นอีกครั้งที่เรือนท้ายจวนแห่งนี้
- ผู้เขียน
