ตอนที่2 แพศยา
1448 คำ
ตอนที่2 แพศยา
"มาให้อาเขยเชยชมเจ้าเสียดี ๆ" หวังตงชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ใบหน้านั้นก็หื่นกระหายไม่น้อย ทำให้หรูฟางเหนียงนั้นตื่นกลัวสุด ๆ
"ไม่"
กรี้ดดดดด!!
ฟางเหนียงกรีดร้องอย่างน่ากลัว แล้วเดินถอยหลังอย่างรวดเร็วจนสะดุดกับพื้นล้มลงอย่างจังบนใบหน้าของนางเต็มไปด้วยน้ำตาที่เปรอะเปื้อน ชวนให้คนสงสาร แต่คนใจทรามอย่างหวังตงชินเห็นแล้วยิ่งถูกใจ ก่อนจะพูดคำพูดมากมาย ยิ่งทำให้ฟางเหนียงตื่นกลัวและรังเกียจชายตรงหน้ามากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ในใจหวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วยเหลือตนเองจากเรื่องบ้า ๆ พรรคนี้เสียที
"ฟางเหนียงเจ้างามขนาดนี้ ใครจะอดใจไหวเล่า"
"งดงาม ๆ งามกว่านังแก่เสียอีก"
"ปีหน้าเจ้าก็จะแต่งไปแล้ว ให้อาเขยได้เชยชมสักนิดเถอะ"
"ไม่"
"อย่าเล่นตัวนักเลย "เสียงแหบแห้งพูดคำน่ารังเกียจมาไม่รู้จบคำแล้วคำเล่าที่พ่นออกมาจากปากของหวังตงชินทำให้ร่างบางพนมมือขอร้องชายตรงหน้าอย่างน่าสงสาร
"อย่าทำข้า ข้ากลัวแล้ว"หรูฟางเหนียงร้องไห้อย่างน่าสงสาร มือก็ประกบกันไหว้ชายตรงหน้าอย่างสั่นกลัว
"เหอะ!! กลัวก็ต้องเป็นเด็กดีให้ข้าได้เชยชมเจ้าเสียสิ รับรองเจ้าจะติดใจไม่รู้ลืม ฮิฮิ"
เสียงหัวเราะอันน่าเกลียดทำให้ฟางเหนียงค่อย ๆ ขยับถอยหลังไปทีละนิด น้ำตาไหลอาบสองแก้มไม่หยุด ชายวัยกลางคนเริ่มเดินมาหาร่างบางอย่างช้า ๆ ก่อนจะตะครุบไปที่กระโปรงซีดของนางไว้ทันที แล้วแสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจใส่นาง
"อย่าเล่นตัวสิ เดี๋ยวอาหญิงเจ้าจะมาเสียก่อน"
"ไม่ อย่ามายุ่งกับข้า ฮือ ๆ ข้ารองท่าน"
"อย่าได้เสียงดังไปสิ"
.
.
.
เหตุการณ์ต่าง ๆ ผ่านไปไม่นาน หรูฟางเจียวที่เพิ่งมาจากด้านนอกอย่างอารมณ์ดี เดินมาถึงบ้านก็ไม่เจอใครแต่ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบในห้องนอนของตนเอง ก็มีลางสังหรณ์ใจไม่ดี ก่อนจะเดินมุ่งตรงไปที่ห้องนอนของตนเองทันทีก็เจอเข้ากับฉากที่นางอดจะโมโหและแค้นเคืองไม่ได้ ก่อนจะวิ่งปรี่ไปตบหน้าหลานสาวทันทีโดยไม่สนใจว่าใครจะถูกจะผิด
เพี๊ยะ//!!
"นังแพศยากล้ายั่วยวนสามีข้าหรือ"หรูฟางเจียวตะโกนด่าหลานสาวอย่างโมโห มือก็ชี้ไปทางร่างบางอย่างโกรธ
"อาหญิงข้าไม่ได้ทำ"
"ไม่ได้ทำแล้วเจ้าเข้ามาด้านในห้องข้าทำไม" เสียงแหลมของหญิงอวบอ้วนเอ่ยเสียงดัง และมองคาดโทษกับนางที่นั่งร้องไห้บนพื้นอย่างโมโห
"ข้าไม่ได้ทำฮือ ๆ ขอท่านอาหญิงเชื่อด้วย"
"น้องหญิงนังเด็กนี้อยู่ๆ ก็เข้ามาหาข้าบอกว่าอยากรับใช้ข้า"หวังตงชินรีบแก้ตัวทันที
"ฟางเหนียงใครให้ความกล้าเจ้ากัน"
"น้องหญิงเชื่อข้านะ ข้าหวังตงชินไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงมาก่อน เจ้าก็รู้"
"นางแพศยา"
"ชั่งกล้ามายั่วยวนสามีข้า"
"ไม่ตีเจ้าให้ตายวันนี้อย่ามาเรียกข้าหรูฟางเจียว"
หลังจากที่หรูฟางเจียวโมโหก็ได้ลงไม้ ลงมือกับร่างบางอย่างหนักทั้งตบทั้งตีจนร่างกายเจ็บปวดไปหมด ร่างบางได้แต่กอดตัวเองไว้แน่น น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลอย่างหนักนางรู้สึกอดสูกับชะตาชีวิตของตนเองยิ่งหนัก
"ออกจากบ้านข้าไป นังแพศยา เลี้ยงเสียข้าวสุก"
"ไปซะ"
"อาหญิงท่านไม่เชื่อข้าหรือข้าไม่ได้ทำจริง ๆ ฮือ ๆ"หรูฟางเหนียงส่งสายตาตัดพ้อไปทางอาหญิงที่พึ่งหนึ่งเดียวของนาง ก่อนจะเช็ดน้ำตาและวิ่งออกไปทันที
หลังจากที่ได้รับความสะเทือนใจ หรูฟางเจียวเกิดหน้ามืดล้มไปนอนกับพื้นทันที หวังตงชินกลัวเรื่องจะรั่วไหล ก่อนจะรีบไปที่ห้องครัวหยิบมีดเล่มใหญ่ออกตามหาหรูฟางเหนียงทันทีเพื่อปิดปาก
หญิงสาวหน้าตาแดงก่ำ มุมปากมีรอยแตกจากการถูกตบตี ใบหน้าบวมเป่งเหมือนหัวหมู นางปล่อยผมสยายเต็มตัวเดินไปตามทางเล็กๆ เพื่อเข้าป่าใหญ่ ร่างบางเดินไปเรื่อย ๆ รู้สึกอับจนหนทางในการใช้ชีวิต ยิ่งคิดน้ำตาของนางก็ยิ่งไหลอีกครั้งจนดวงตาแดงก่ำ
"ฮือ ๆ สวรรค์ของทดสอบชีวิตข้ากระมัง"
"ท่านพ่อท่านแม่ข้าคิดถึงท่าน"
"ฮือ ๆ ทำไมโลกนี้ช่างโหดร้ายกับข้านัก"
หวังตงชินเดินตามหลังมาติดๆ ก็เห็นหญิงสาวกำลังเดินอยู่ประหนึ่งคนไร้วิญญาณบ่นร้องไห้ราวกับคนบ้า ชายวัยกลางคนก็รีบวิ่งไปดักหน้าทันที พอยิ่งมองเห็นใบหน้าของหลานสาวก็ยิ่งอยากจะเชยชมร่างกายของนางก่อนจะมีความคิดชั่วร้ายอีกครั้ง ฆ่าทิ้งทีหลังก็ไม่เสียหาย
"หรูฟางเหนียง เจ้าจะหนีไปไหน"
".........."
"มาเถอะ อาเขยคนนี้จะทำให้เจ้าได้ขึ้นสวรรค์"
".........."
คำพูดที่แสนจะทุเรศ ประกอบกับหน้าตาของหวังตงชินยิ่งทำให้ร่างบางขยะแขยงและรังเกียจ หรูฟางเหนียงได้แต่หลับตาและทำใจยอมรับในชะตากรรม
'ชาติที่แล้วข้าคงทำเวรกรรมไว้มากกระมัง ชาตินี้ถึงได้ประสบพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้'
"เด็กดี" บุรุษวัยกลางคนทิ้งมีดไว้ข้างๆ ก่อนจะยิ้มอย่างสาใจ ที่เห็นเด็กสาวยืนนิ่งยอมรับกรรม ก่อนจะผลักร่างบางไปนอนบนพื้น แล้วตัวเองก็ถอดเสื้อออกจนเหลือแค่กางเกงบาง ๆ ไว้ชั้นเดียว
"รับรองเจ้าจะติดใจ ฮ่า ๆ"
"ไม่ ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตาย"
"ฮ่าๆๆ ก็มาสิ" เสียงเยาะเย้ยของอาเขยทำให้หรูฟางเหนียงที่นอนบนพื้น แค้นใจก่อนจะหยิบมีดที่อยู่ข้าง ๆ ตนเอง และฟันไปที่หัวของอาเขยอย่างเต็มแรงที่มีทำให้หัวดำ ๆ นั้นมีเลือดไหลเป็นทางไม่น้อย
"อะ..โอ๊ย นังแพศยา กล้าฟันหัวบิดาเลยหรือ"
เพี้ยะ//!
หวังตงชินตบลงบนใบหน้าขาวๆ ของหรูฟางเหนียงจนใบหน้านั้นมีรอยนิ้วทั้งห้า ก่อนจะรีบนำมือมากุมหัวที่เลือดไหลของตนเอง ชายวัยกลางคนทำหน้าตาเจ็บปวดเหลือคณา ทำให้หนูฟางเหนียงที่เห็นสะใจไม่น้อย
"ไอ้เลว" หรูฟางเหนียงตะโกนด่าไป
"ปากดีนี่"
"แกตายเสียเถอะ" สิ้นเสียงหรูฟางเหนียง นางถีบไปที่ขาของหวังตงชินจนล้มลง ก่อนจะวิ่งไปจับมีดอีกครั้ง นางยกมีดด้วยมืออันสั่นเทา
ฟันไปที่แขนของชายวัยกลางคนอีกครั้ง เสร็จแล้วจึงวิ่งหนีไปข้างในป่าทันทีด้วยความเร็วเท่าที่จะวิ่งได้
"ถุย!! นังแพศยารอดูข้าจะสั่งสอนเจ้ายังไง"
หวังตงชินกุมหัวที่เลือดไหล วิ่งตามร่างบางทันที ประกอบกับทางข้างหน้าเป็นหน้าผาทำให้หรูฟางเหนียงต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่ แล้วหันหน้าเผชิญกับอาเขยอีกครั้ง
'ดูท่าสวรรค์คงจะเกลียดช่างข้าไม่น้อย ฮ่า ๆ'
"เจ้าจะไปไหนรอด" หวังตงชินที่เห็นหลานสาวหยุดอยู่กับที่ไม่ไปไหน ก็หัวเราะร่าอย่างสะใจหลงลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ
"มาให้บิดาฆ่าเจ้าเสียดี ๆ"
"ฝันไปเถอะ ต่อให้ข้าตายก็ไม่ตายด้วยน้ำมือเจ้า" หรูฟางเหนียงตะโกนออกไปอย่างดื้อรั้น
"เหอะ นังแพศยาปากดีนัก"
"ถ้าหากข้ารอดชีวิตจากนี้ได้ เจ้าระวังตัวไว้เถอะ หวังตงชิน! ไอสาระเลว เจ้าจะไม่ตายดี" เสียงสาปแช่งดังฟังชัดทำให้หวังตงชินรู้สึกตื่นกลัวเล็กน้อย ยิ่งมีลมพัดต้นไม้อย่างแรงทำให้บุรุษวัยกลางคนไม่กล้าลงมือฆ่าร่างบางในชั่วขณะ
หรูฟางเหนียงไม่รอช้า เดินถอยหลังหลับตาลงช้า ๆ ก่อนจะล้มตัวลงไปในอากาศทันที น้ำตาหนึ่งสายไหลลอยไปในอากาศ ร่างบางยิ้มให้กับชีวิตที่รันทดของตนเอง หรูฟางเหนียงลอยละลิ่วไปกับสายลม ก่อนจะมีความรู้สึกอิสระอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ตู้มมมม
เสียงของร่างกระทบกับน้ำที่ไหลเชี่ยวอย่างแรงจนเกิดคลื่นเป็นวงกว้างสายน้ำสาดกระเซ็นเป็นบริเวณ ก่อนที่สติสัมปชัญญะของหรูฟางเหนียงจะดับไปนางเจ็บปวดยิ่งหนัก
'ท่านพ่อท่านแม่พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ'
- ผู้เขียน
