บทที่ 1.2
อาการป่วยกำเริบ
“ฮูหยินล่วงเกินเจ้าแล้ว ขออภัยด้วย”
มือหยาบกร้านของชายหนุ่มสั่นเล็กน้อย ยามที่สอดกอดร่างของหญิงสาว ฝ่ามือหนาวางทาบบนอกอวบอิ่มที่คัดตึง แล้วออกแรงบีบเคล้นเบาๆ
“คุณชาย อื้ม...”
เสียงของเจียงหลิวอันร้องครวญในลำคอ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เอนกายแนบชิดพร้อมกับซุกหน้าลงที่อกแกร่งอย่างอดกลั้น มู่หรงหรานตัวเกร็งร่างกายร้อนรุ่มอย่างไม่อาจหักห้าม จะอย่างไรเขาก็เป็นบุรุษ แม้แรกเริ่มมีใจบริสุทธิ์อยากช่วยเหลือคน แต่ตอนนี้ร่างกายกลับไร้คุณธรรมตื่นตัวอย่างไม่อาจหักห้าม
“ฮะ...ฮูหยิน จะ... เจ้าดีขึ้นหรือยัง”
“คุณชาย ท่านออกแรงบีบอีกได้หรือไม่ ข้าเจ็บเหลือเกินเจ้าค่ะ”
เจียงหลิวอันกระซิบบอกชายหนุ่มเสียงแหบพร่า ลมหายใจอุ่นร้อนกระทบลำคอแกร่งจนขนกายของมู่หรงหรานรุกชัน ยิ่งนางวางมือลงบนหลังมือหนาแล้วออกแรงกระตุ้นให้เขาบีบเคล้นอกอวบคัดตึง อารมณ์ของมู่หรงหรานก็ยิ่งพุ่งทะยานจน
