“ไหน! การ์ดเมื่อคืนที่เป็นคนเฝ้ายาม...มันอยู่ที่ไหน!” แม่บ้านที่นั่งกันอยู่ในโถงห้องรับแขกสะดุ้งเฮือกยามได้ยินเสียงของคนที่พวกเธอนั้นหวาดกลัวและคุ้นเคย
ร่างของชายสูงวัยแววตาสีม่วงเข้มปรากฏอยู่ตรงประตูทางหน้าบ้าน ท่าทางของเขาดูฉุนเฉียวและร้อนรน ส่งผลให้คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นจำนวนหนึ่งสะดุ้งเฮือกพร้อมทั้งสัมผัสได้ถึงไฟร้อนรุ่มที่สุมอยู่ในร่างของเขา
คุณวัตสันนั้นรักและหวงแหนคุณหนูเอลิสมากกว่าสิ่งใด ถ้าหากบอกว่าเขาคือพ่อของเธอพวกเราจะปักใจเชื่อโดยง่ายและไร้ข้อกังหาใด ๆ
“พะ...พวกผมครับ” หนึ่งในนั้นตอบขึ้นมาเสียงแผ่ว
วัตสันพาร่างสูงโปร่งของตนเองเดินไปทางการ์ดที่ยืนเรียงรายกันอยู่จำนวนเจ็ดคน พวกเขาเหล่านั้นต่างก้มหน้าสำนึกผิด แต่มันก็ไม่อาจทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของเขานั้นทุเลาลงได้
เวลานี้ผ่านมาครึ่งค่อนเช้าวันใหม่แล้ว และก็ยังไม่แน่ชัดว่าคุณหนูนั้นหนีไปหรือว่าถูกจับตัวไปกันแน่ แต่ถ้าหากหายไปตั้งแ
