“ฮึก...คุณพ่อ...” เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นมาบางเบาจำให้การันต้องเลิกคิ้วเล็กน้อย
เขาลดกระบอกปืนที่อยู่ในมือลงและโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้กับเจ้าหล่อนจนได้กลิ่นหอมของลมหายใจ
“ให้หนูกลับไปนะคะ...” เสียงของเจ้าหล่อนช่างแผ่วเบาราวกับเพ้อฝัน
มันบางเบาถึงขนาดที่ถ้าเขาไม่ได้โน้มหน้าลงมาใกล้ขนาดนี้คงจะไม่ได้ยินมันเป็นแน่...ว่าแต่เธอจะกลับไปไหน?
“ฮึก...” ก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลลงมาอาบแก้มแม้ว่าหล่อนจะยังคงหลับตาพริ้มอยู่
หล่อนคงจะละเมอเพราะฝันอะไรบางอย่าง...และมันกลับทำให้ความคิดของการันที่กำลังจะลงมือสังหารนั้นพลันเปลี่ยนไป
การันเดินอ้อมไปเตียงฝั่งด้านข้างของเธออย่างระมัดระวัง เขาวางปืนนั้นลงไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนจะขึ้นมาเคียงข้างเธอในพื้นที่ฝั่งที่มันว่างเปล่าด้วยความเงียบสงบ
“พี่รัน...” เสียงหล่อนดังขึ้นมาอีกครั้ง และครั้งนี้เขาก็ต้องเผลอตกใจ เพราะเจ้าหล่อนหันหน้ามาสบกันตาใส ข้างแก้มของเธอยังคง
