“คุณหนู! แกล้งพี่อีกแล้วนะคะ” พี่จินที่เห็นหน้าตาน้ำขิงตอนนั้นมันจริงจังมาก เธอคิดว่าคุณหนูจะเอ่ยอะไรซึ้งๆ ออกมา เฮ้ยยย แต่เมื่อมองตามแผ่นหลังบางที่หายขึ้นไปชั้นสองแล้วพี่จินก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ วันนี้คุณหนูดูอารมณ์ดีมาก “ได้ออกไปข้างนอกบ้างก็ดีเหมือนกัน”
น้ำขิงขึ้นไปไม่นานหน้าบ้านก็มีรถมาจอด พี่จินเห็นแล้วก็ไม่ได้ฉงนสงสัยใดๆ ก็เป็นรถของคุณผู้ชาย “คุณผู้ชายกลับมาแล้ว” พี่จินทักทายแต่เมื่อมองแล้วคุณผู้ชายไม่มีอะไรที่เธอต้องช่วยถือ เธอก็ทำท่าจะผละถอยไปทำงานอย่างอื่น แต่อารมณ์ของเรโนลต์ตอนนี้มันตรงกันข้ามกับน้ำขิงราวฟ้ากับเหวเลย
“จิน!” เสียงเข้มเอ่ยเรียกไว้ ควับ! พี่จินหันกลับมาในทันทีเช่นกัน “ทำไมถึงเรียกฉันว่าคุณผู้ชายและเรียกน้ำขิงว่าคุณหนู” พี่จินถึงกับต้องเอียงคอมองเรโนลต์อย่างไม่เข้าใจ พี่จินแสนซื่อเกาหัวแกร็กๆ ก่อนตอบว่า...
“ก็เรียกคุณหนูมาตั้งแต่ตัวแค่นี้...” พี่จินพูดพร้อมยกแขนแสดง
