“ก็เจ้าไม่กลับบ้าน แม่เป็นห่วงว่าเจ้าจะกินอิ่มนอนหลับหรือไม่ จึงอยากมาดูให้เห็นกับตาไงเล่า เจ้าผอมไปนะหยางหยาง” ฝูฮูหยินบอกพลางลูบแขนลูกชาย แต่ชื่อที่หลุดออกมาทำคนที่หลบอยู่อีกด้านนัยน์ตาเบิกกว้างขึ้นอีก
“หยางหยาง? ชื่อเหมือนพระเอกที่เราชอบเลยแฮะ เอ๊ะ! นี่อย่าบอกนะว่าที่เราพูดถึงหยางๆ วันนั้น เขาคิดว่าเราหมายถึงเขา พระเจ้า! ถึงว่าทำไมนิ่งไป คงคิดว่าเราชมตัวเองสิท่า หึ! หลงตัวเองเหมือนกันนะอีตาลุงเนี่ย” เธอแอบนินทาพร้อมกับย่นจมูกให้ด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะตั้งใจแอบฟังต่อ
“ข้าสบายดี ท่านแม่มิต้องเป็นห่วง” ลูกชายเพียงตอบสั้นๆ
“จะไม่ให้เป็นห่วงได้อย่างไร ก็ตั้งแต่กลับมา เจ้าก็เอาแต่ขลุกอยู่ที่นี่ ไม่แม้แต่จะกลับไปให้แม่เห็นหน้า เจ้ายังเห็นหัวแม่อยู่หรือไม่หยางหยาง” ผู้เป็นแม่ตัดพ้อด้วยความน้อยใจ
“ข้ายังมีธุระให้ต้องสะสาง หากเสร็จสิ้นเมื่อใดจะรีบกลับไป ท่านแม่มิต้องเป็นห่วง”
“แล้วเมื่อใดเล่
