“ข้าถามว่า…พอจะมีโอกาสไหมที่หัวใจของเจ้าจะกลับมาเป็นของข้า ดังเช่นในอดีต” ไม่พูดเปล่า แต่เขายังก้มลงมาใกล้ๆ ทำเอาคนที่เงยหน้าแนบกับอกแกร่งก่อนหน้าแทบกลั้นหายใจด้วยความตื่นเต้น รู้สึกประหนึ่งกำลังเงยรอจุมพิตจากเจ้าชายที่กำลังก้มต่ำลงมาเรื่อยๆ ความลุ้นระทึกทำเธอหลับตาพริ้มอย่างรอคอย และแล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลง
“โอ๊ย!” เธอร้องลั่นพลางเอามือลูบที่หน้าผากตัวเองป้อยๆ ก่อนจะเหลือบมองคนทำด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย ทั้งโกรธทั้งโมโหที่รายนั้นดับฝันเธอด้วยการดีดหน้าผากแทนที่จะมอบจุมพิตอย่างที่จินตนาการ
“เจ้ามองเหมือนไม่พอใจข้า หรือเจ้าคิดว่าข้าจะ…” เขาเลิกคิ้วอย่างกำลังล้อเลียน แต่ก็พูดยังไม่ทันขาดคำ เธอก็แทรกขึ้นมาเสียงดัง
“อะไร ใครจะอยากให้ท่านจุมพิตกันเล่า อย่าเข้าข้างตัวเองไปหน่อยเลย” เธอปฏิเสธเสียงสูง
“ข้าก็ไม่ได้บอกว่าคิดเช่นนั้นนี่ คิดไกลไปถึงไหน เป็นเด็กเป็นเล็กหัดคิดอะไรเกินเลย ชักแก่แดดแก่ลมไ
