ถ้าจะรัก ภพชาติก็แค่ปากซอย

03

“เฮ้ย! ขืนชนเข้าไปหน้าฉันก็บุบบู้บี้ กลายเป็นปลาดุกชนเขื่อนน่ะสิ แล้วถ้าเกิดมันบุบไปจนถึงเบ้าหน้าจริงๆ ด้วยล่ะ โอวไม่! ถ้าฉันต้องกลับไปเป็นคนในสภาพหน้าหักๆ แบบนั้น ฉันจะทำยังไง ไม่…เราจะตายในสภาพหน้าหักไม่ได้” ในขณะที่เธอเปลี่ยนใจและขยับถอยออกมาด้วยความสยดสยอง ก็ดันเหลือบไปเห็นชายผู้หนึ่งกำลังเดินตรงมา ด้วยความดีใจเธอจึงรีบว่ายตรงไปหา

“ปลาอะไรช่างงามนัก ดูเหมือนจะเชื่องด้วยนี่” ฝูฟาหยางนั่งลงข้างลำธารพลางยื่นมือลงไปวักน้ำเบาๆ อย่างหยอกเย้าเจ้าปลาตัวน้อย

“ใช่ ฉันสวย แล้วฉันก็น่ากินมากด้วย เนี่ยๆๆ เนื้อแน่นขนาดนี้ อวบอัดขนาดนี้ จับฉันสิ กินฉันเลยสิ เนื้อฉันหวานนะ” เธอว่ายวนไปรอบๆ มือเขาอย่างพยายามจะยั่วยวน

“เบื่อแล้วเป็นเสือ อยากเป็นเหยื่อให้เธอขย้ำ ขย้ำเลยสิ ตรงนี้ ตรงนี้ หรือจะตรงนี้ก็ได้” เธอพยายามอวดโฉมด้วยการหมุนตัวซ้ำๆ

“ฮ่าๆๆ ปลาอะไรช่างแสนรู้นัก โชคดีที่เจ้าว่ายหลงมาอยู่ในที่ของข้า หาไม่แล้วปลาที่ไม่กลัวมนุษย์เช่นเจ้า คงไม่แคล้วต้องกลายเป็นอาหารของชาวบ้านแถวนี้เป็นแน่” ฝูฟาหยางมองปลาที่ว่ายวนไปมาด้วยความเอ็นดู

“นั่นแหละที่ต้องการ ฉันอยากเป็นอาหารของคุณ รีบๆ จับฉันไปทำอาหารสักทีเถอะ จะทอด จะนึ่ง หรือจะย่าง ฉันก็อร่อยทุกอย่าง บ้าจริง! พูดแล้วก็เสียวไส้เหมือนกันนะเนี่ย แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ขืนปอดแหกก็ไม่ได้กลับไปเป็นคนกันพอดี เอาวะเป็นไงเป็นกัน ลองถูกกินสักครั้งจะเป็นไร มา…ฉันพร้อมจะเป็นอาหารจานเด็ดของคุณแล้วพ่อหนุ่ม” หลังปลุกใจตัวเอง เธอจึงว่ายมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความฮึกเหิม แต่นอกจากรายนั้นจะไม่จับเธอไปทำอาหารอย่างที่ต้องการ เขายังเดินห่างออกไปอีก

“เอ้าเฮ้ย! จะไปไหนเล่า อย่าเพิ่งไปสิ กลับมาจับฉันไปกินก่อน อะไรวะ ยั่วขนาดนี้แล้วยังไม่อยากกินกันอีกเหรอ ไม่! ฉันจะไม่ยอมให้ความหวังเดียวของฉันหลุดมือไปง่ายๆ แน่ ยังไงวันนี้ฉันก็จะต้องถูกจับกินให้ได้” ปลาที่อยากถูกจับกินเต็มแก่รีบว่ายตาม หลังเห็นว่ามนุษย์เพียงหนึ่งเดียวที่จะช่วยให้ตนหลุดพ้นได้ กำลังเดินไปอีกทาง กระทั่งรายนั้นเดินมานั่งบนโขดหินกลางลำธาร

“เฮ้ย!” คนที่กำลังว่ายตามมาถึงกับชะงัก ความมุ่งมั่นก่อนหน้าพลันสั่นคลอน เมื่อคนที่นั่งอยู่บนโขดหิน จู่ๆ ก็ถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น

“เอื๊อก…! ทำไมเป็นคนนิสัยขาวแบบนี้เนี่ย เอ้อ…คนนิสัยไม่ดี หน้าไม่อาย แก้ผ้าในที่สาธารณะแบบนี้ได้ยังไง ไม่รู้รึไงว่ามันแน่นมาก เฮ้ย! น่าเกลียด ฮือ…น่าเกลียดมาก ฉันนี่แหละน่าเกลียดมาก คิดอะไรอยู่วะเนี่ย สมงสมองเลอะเทอะไปหมด ไม่ๆๆ เราจะปล่อยให้กล้ามแน่นๆ นี่ครอบงำจิตใจจนลืมเป้าหมายที่สำคัญไม่ได้ แกต้องตายจำเอาไว้ลูกหยี” เธอสะบัดหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว แล้วมองไปที่เป้าหมายนิ่ง

“อ่อยนักใช่ไหม งั้นก็ตายคาอกนี่แหละวะ” สิ้นเสียงเธอก็รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีกระโดดดีดตัวขึ้นไป หวังตายในอ้อมอกแน่นๆ ตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ด้วยความว่องไวของคนฝึกยุทธ เจ้าปลาผู้น่าสงสารจึงถูกปัดออกไปอย่างรวดเร็วและรุนแรง

อั๊ก! คนถูกปัดร่วงลงน้ำแบบไม่ทันตั้งตัวถึงกับจุก ในขณะที่คนปัดก็เหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ จึงรีบกระโดดลงน้ำแล้วช้อนประคองร่างปลาที่แน่นิ่งไปขึ้นมาอย่างทะนุถนอม

“โธ่! เจ้าปลาน้อย ข้ามิได้ตั้งใจจะทำให้เจ็บ ใครจะคิดว่าเจ้าจะแสนรู้ถึงขั้นกระโดดขึ้นมาทักทายกันเยี่ยงนี้ โชคดีที่เป็นมือข้ามิใช่ดาบ หาไม่แล้วตัวเจ้าคงขาดเป็นสองท่อน”

“นี่ขนาดไม่ตั้งใจ ฉันยังจุกจนพูดไม่ออก ถ้าจะมือหนักขนาดนี้ เอาดาบมาฟันให้มันจบๆ ไปเลยก็ได้ เอ๋...ไหนๆ ก็จะตายอยู่แล้วนี่ งั้นขอเอาคืนสักทีเถอะวะ” ด้วยความขุ่นเคือง คนเจ้าคิดเจ้าแค้นจึงดีดตัวขึ้นไปอีกครั้ง ซึ่งดูเหมือนคราวนี้จะไม่พลาดเป้าและชนเข้าที่หน้าอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง ทำคนที่ต้องจุมพิตกับปลาแบบไม่ทันตั้งตัวถึงกับผงะหงายหลังล้มลงไปนั่งอยู่บนโขดหินแบบงงๆ

“เฮอะ! โดนเองบ้าง เจ็บไหมล่ะ

“เจ้า” นัยน์ตาเขาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงขณะมองภาพเบื้องหน้า ทำคนถูกมองรีบยกมือข้างหนึ่งโบกไปมาตรงหน้าคนที่นิ่งค้างไปแล้ว ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นบางอย่าง

“มือ? ฉะๆ ฉันมีมือแล้ว” เธอร้องลั่นพลางชูสองแขนขึ้นด้วยความดีใจ

“ถ้ามีมือ งั้นก็แสดงว่าฉันกลับมาเป็นคนแล้วน่ะสิ กรี๊ด…! ฉันเป็นคนแล้ว” เธอตะโกนพร้อมกับเอามือลูบหน้าลูบตาตัวเองด้วยความตื่นเต้น ก่อนสายตาจะเลื่อนมาสบกับดวงตาคู่คม พลันทั้งคู่สบตากันนิ่ง กระทั่งเป็นเขาที่หลุบตามองมาที่มือตัวเอง และนั่นก็ทำให้เธอจำต้องเลื่อนตามองตาม

“กรี๊ด…! ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้คนลามก แกจับนมฉัน” ก็ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ชุลมุนในรูปแบบไหน ถึงได้ออกมาในรูปที่สองมือเขากำลังกอบกำสองเต้าของเธอพอดิบพอดีเช่นนี้

“เอ้อ…!” ชายหนุ่มรีบชักมือกลับด้วยใบหน้าเหลอหลา

“อะเอ่อ…จำได้ว่าข้าจับปลา ไม่ได้จับเอ่อ…” ฝูฟาหยางพยายามอธิบาย แต่ดูเหมือนจะแย่ยิ่งกว่าเดิม เมื่อพ่อคุณดันยกสองมือขึ้นมาทำท่าจับให้ดู

“กรี๊ด…! อยากตายใช่ไหมหา” เธอตวาดแว้ดพร้อมกับรีบเบี่ยงตัวหลบ โดยหารู้ไม่ว่านั่นยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลงกว่าเดิม

เอื๊อก… เขาถึงกับลอบกลืนน้ำลาย เพราะทันทีที่เธอเบี่ยงตัวหลบ ส่วนเว้าส่วนโค้งมันก็ยิ่งแจ่มชัด ชัดจนคนมองถึงกับนิ่งอึ้งไปอีกครั้ง

กระทั่งเธอเอะใจ เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบผิดปกติ จึงหันกลับมามอง ครั้นเห็นว่าฝ่ายนั้นกำลังมองมาตาค้าง เธอจึงก้มลงมองตาม

“เฮ้ย!” เธอรีบนั่งลง หวังใช้สายน้ำอำพรางเรือนร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง แต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยอำพรางอะไร เมื่อสายน้ำมันดันใสจนเห็นไปถึงไหนๆ ของเธอ