“ทำไมไม่เรียก” สีหน้าเขาเข้มขึ้นราวกับไม่ชอบใจที่เห็นเธอเดินกะเผลกออกมาแบบนั้น
“ข้าไม่ได้เป็นอะไรมาก เรารีบไปกันเถอะ ป่านนี้อีอีคงเตรียมมื้อเย็นไว้รอแล้ว” เธอบอกแล้วทำท่าจะก้าวขาเดินนำ แต่ก็ต้องร้องอุทานเสียงดัง
“ว้าย!” ตัวเธอลอยหวือขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนแกร่งอีกครั้ง
“ทำอะไรของท่านเนี่ย ปล่อย…ข้าเดินเองได้” แน่นอนว่าเธอไม่อยากให้คนใช้เห็นเธอออกไปในสภาพถูกอุ้มแบบนี้
“จะให้เจ้าเดินออกไปในสภาพคล้ายคนพิการเช่นนั้น ข้าคงทนดูมิได้ ถือซะว่าข้าช่วยเพื่อเอาบุญแล้วกัน”
“ข้าไม่ได้ขอให้ท่านช่วย อีกอย่างสภาพข้าก็ไม่ได้น่าเวทนาขนาดนั้นสักหน่อย เพราะฉะนั้นปล่อยข้าได้แล้ว” เธอกระซิบเสียงเขียวพร้อมกับพยายามดิ้นขลุกขลัก เพื่อหวังให้เขาปล่อย
“อย่าดิ้น ทางที่ดีเจ้าควรอยู่นิ่งๆ จะดีกว่า หากร่วงลงไปกับพื้นอีกครั้ง ข้าคงรับประกันไม่ได้ว่าขาเจ้าจะอยู่ในสภาพเดิมได้” ดูเหมือนคำขู่ของเขาจะได้ผลชะงัด เมื่อเธอชะงั
