“สวย” เขาตอบราวคนละเมอ ขณะที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้างดงามไม่วางตา ปฏิเสธไม่ได้ว่าใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต แก้มสีชมพูระเรื่อ อีกทั้งปากกระจับอวบอิ่มกำลังตรึงสายตาเขาให้หยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น และมันก็คนถูกมองอดประหม่าไม่ได้ กระทั่งเสียงของสาวใช้ก็ดึงสติของทั้งคู่กลับมา
“ฝีมือการตัดเย็บของคุณหนูประณีตมาก อีกทั้งรูปแบบก็ดูสวยแปลกตาไม่เหมือนใคร ข้าว่าต้องขายได้กำไรอย่างงามเลยเจ้าค่ะ”
“ขาย?” คำว่าขายทำเขาเสียงเข้มขึ้นทันที
“ใช่! ก็อย่างที่บอกว่าข้าจะนำผ้าที่ได้จากทุนของท่าน มาทำประโยชน์ให้มันงอกเงยขึ้นมา นี่แหละผลงานของข้า ไว้ถ้าข้าตัดได้หลายชุด ข้าจะเอาไปวางขายที่ตลาด” ลู่อวี๋บอกด้วยสีหน้าภาคภูมิ ก่อนจะต้องชะงักเพราะเสียงเข้มๆ ของเขา
“ไม่ได้”
“ทำไมล่ะ ถ้าติดปัญหาเรื่องการวางขายล่ะก็ ท่านไม่ต้องห่วงเลย ข้าคุยกับเถ้าแก่เจ้าของร้านเอาไว้แล้ว ไม่คิดจะรบกวนท่านแน่”
“สกุลฝูมิได้ขาดแคลนถึงข
