มึงกูใครจะอยู่ ( ใครจะรัก )

คนผี & ผีคน

ปึก

“ เห้อ……” หญิงสาววางกระเป๋าลงบนที่นอน บ้านที่ทางการได้ซื้อเอาไว้ให้เธอ ด้วยความที่ภารกิจไม่ว่าอะไรก็ช่างทางการจะต้องเป็นความลับและก็ไม่สามารถให้ใครรู้ได้ว่าเป็นใคร แม้แต่คนจ้างก็ตามไม่สามารถรู้ได้ นั้นเลยทำให้ทุกครั้งที่ทางการรับภารกิจจะต้องเสียเงิน ซื้อบ้านซื้อที่ ซื้อทางเอาไว้เพื่อให้นักฆ่า กับคนที่นั้นอยู่กันเหมือนคนธรรมดา

แต๊ก แต๊ก แต๊ก

เสียงแป้นพิมพ์ ของโน๊ตบุ๊คที่อยู่บนเตียง เมื่อหญิงสาวมาถึงเธอก็รีบจัดการเริ่มภารกิจเพื่อไม่อยากให้เสียเวลามากเกินไป ด้วยความที่ระหว่างทางเธอเดินเข้ามาในหมู่บ้าน ดูแล้วว่ามันเงียบผิดปกตินั้นเลยทำให้บลูรู้สึกเหมือนกับว่าที่นี้เงียบอย่างกับป่าช้ามากเกินไปที่จะเรียกว่าเป็นหมู่บ้านคน

“ เหี้ย นี้มันเรื่องบ้าอะไรกันว่ะเนี่ย “ บลู เมื่อกดแป้นพิมพ์ ศึกษาข้อมูลเมื่อเธอรู้เรื่องของหมู่บ้านนี้เธอถึงกับสบถออกมาด้วยความตกใจ เธอไม่อยากจะเชื่อว่า พ.ศ. นี้แล้วจะมีเรื่องผีเกิดขึ้นได้อีก จากนั้นเธอก็ค่อยๆเลื่อนลงมาเรื่อยๆแล้วก็เจอกับคน คนหนึ่งที่เธอเพิ่งมีเรื่องกับมันมาเมื่อกี่

“ หึหึหึ ลูกกำนันนี้เอง ไม่นาละมึงถึงได้ได้กร่างไอ้ควาย หึหึหึ “ บลูเมื่อเลื่อนมือลงมาจากกับภาพของสิงลูกชายกำนันเสือ ที่ออกตัวว่าเป็นยามเฝ้าหมู่บ้านเพื่อปกป้อง ชาวบ้านในหมู่บ้านให้ปลอดภัย พอเธอเห็นแบบนั้นบลูก็เลยยิ้มเยาะชายหนุ่มที่กลัวเธอและก็ไม่สู้เธอแต่ก็ยังมีจิตรใจมาดูแลคนในหมู่บ้าน แต่เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มจะเป็นคนดีหรือว่าเป็นคนก่อเรื่อง เธอต้องดูให้แน่ใจก่อนว่า ชายคนนี้จะดีจริงหรือว่าไม่ดีจริงกันแน่

ค่ำคืนที่เงียบเหงา

วี๊ดดด วี๊ดดดดด วี๊ดดดด

เสียงของจิ้งหรีด เสียงของสายลมและก็เสียงของสัตว์กลางคืนที่ดังตามสายลมมา บลูนักฆ่าที่นอนคลุมโปรงอยู่ในผ้าห่มด้วยสัญชาติตญาณของนักฆ่าที่โดนฝึกฝนมาดียิ่งกว่าหน่วยซิลก็ว่าได้ อยู่ๆเธอก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีเสียงของตัวอะไรบางอย่างที่ฟังดูแล้วแสบแก้วหู เสียงที่เธอได้ยินนั้นดูท่าแล้วเธอไม่เคยได้ยินมาก่อน

ปัง ปัง ปัง

ระหว่างที่เธอกำลังนอนนคิดอยู่นั้น อยู่ๆก็มีเสียงของใครบางคนเคาะประตูปึงๆเสียงดังอย่าขึ้นมา ด้วยความที่หมู่บ้านนี้บ้านของชาวบ้านที่นี้เป็นบ้านยกสูงชั้นเดียว เรียกง่ายๆว่าเป็นบ้านแบบทรงโบราณนั้นเลยทำให้บ้านทุกหลังจะมีประตูอยู่ที่ทางขึ้น บลูที่นอนอยู่ในบ้านที่ทางองค์กรซื้อให้เธอ พอได้ยินแบบนั้นเธอก็สะดุ้จนตัวโยนแล้วก็หยิบมีดที่อยู่ใต้หมอนของเธอแล้วค่อยๆหย่องมาอย่างเบาเพราะเธอกลัวว่าคนที่มาเคาะจะรู้ตัว

ปัง ปัง ปัง

“ หึหึหึ “ จึก

“ อ๊ากกกกก “ เสียงเคาะประตูที่ดังอย่างก่อความรำคาญ บลูที่หย่องมาใกล้กับประตูที่มีรูเป็นช่องไม้ทำให้เห็นว่าคนที่อยู่ข้างนอกแต่แต่งตัวเหมือนผี มาก่อกวนเธอ ด้วยความมืดเลยทำให้คนที่แต่งตัวเป็นผีไม่สามารถมองเห็นเธอได้ แต่ว่าประสบการณ์ที่โคตรจะโชกโชนของบลูเลยทำให้ไม่ว่าจะในสถานะการณ์ไหน เธอก็มองเห็นหรือว่าเอาตัวรอดมาได้อย่างดี พอเธอมาถึงประตูบ้านแล้วด้วยความมืดเธอก็เลยแทงมีดพกคู่ใจของเธอผ่านทางช่องไม้อย่างแรง ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาอย่างโคตรสะใจแทนที่หญิงสาวจะกลัวตามที่คนอยู่ในชุดผีต้องการ แต่กลับกันเมื่อคนที่อยู่ในชุดผีโดนมีดแทงทะลุฝ่ามือ เขาก็ต้องมาตกใจตื่นอีกครั้งเมื่ออยู่ๆเห็นฟันสีขาวที่ยิ้มสะท้อนกับแสงจันทร์นั้นเลยทำให้ชายหนุ่มร้องออกมาเสียงหลง เมื่อบลูได้ยินแบบนั้นเธอก็พูดออกมาเสียงเบาใส่หน้าของผีว่า

“ หึหึหึ ผีเหี้ยอะไรว่ะร้องออกมาอย่างกับควายออกลูก “ จึก เมื่อพูดจบบลูก็ดึงมีดออกจากมือของชายหนุ่มและก็หลบอยู่ในความมืดเพื่ออำพรางตัว เพราะเธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้อยากทำให้เธอกลัวเฉยๆหรือว่า หวังอะไรจากเธอ เมื่อคนทีแต่งตัวเป็นผีร้องแบบนั้นคนที่คอยดูต้นทางอยู่ก็วิ่งเข้ามาดู เมื่อเห็นว่าท่าไม่ดีแล้วพวกมันก็ชวนกันหนีออกมาจากตรงนั้นทันที เมื่อบลูเห็นว่าพวกนั้นต่างก็หนีกันไปหมดแล้วแทนที่เธอจะตามแต่เธอกลับยืนยิ้มอยู่ในมุมมืดอย่างเงียบๆ เมื่อรู้แล้วว่าผีที่ชาวบ้านหวาดกลัวนั้นไม่ใช่ผี แต่เป็นคน

“ หึหึหึ “ บลู หัวเราะออกมาด้วยความรู้สึกพอใจเมื่อวความจริงเรื่องผีปรากฎขึ้นมา ทำลายความสงสัยของเธอที่สงสัยมาตลอดคืนเมื่อรู้แบบนั้นแล้วว่าผีหรือคน คนหรือผีอยู่นาน นั้นเลยทำให้เธอหายคล่องในทันที

ชาววันต่อมา

หลังจากที่เธอคุยเรื่องที่เกิดขึ้นให้หัวหน้าฟัง เธอก็ได้คำตอบมาว่าวันนี้เธอต้องไปรายงานตัวกับผู้นำหมู่บ้าน เพื่อให้ทุกคนได้รู้จักเธอและก็ได้รู้ว่าเธอมาอยู่ในหมู่บ้านนี้ จากนั้นก็ให้เธอแกล้งทำตัวเป็นสาวชาวบ้าน หรือว่าเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า แม่ค้านั้นเอง เจ้านายของเธออยากให้เธอเป็นแม่ค้าหาบหิ้วเพื่อที่จะได้ขายของไปยังที่ต่างๆหรือว่าอีกหมู่บ้านหนึ่งเพื่อหาข่าวว่าเรื่องราวของหมู่บ้านนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อเธอได้รับคำสั่งมาแบบนั้นบลูก็พยักหน้าทำตามที่เจ้านายบอกทันที

ที่ว่าการกำนันเสือ

“ สวัสดีจ๊ะกำนันเสือ คือว่าหนูชื่อ การบลู บูรณะ หนูเพิ่งย้ายมาอยู่ที่บ้านท้ายหมู่บ้านนู่นจ๊ะ พอดีว่าเพิ่งมาถึงตอนเย็นแล้วก็โดน….. คนรอบทำร้าย หนูก็เลยเพิ่งมาหากำนันจ๊ะ “ บลู เธอบอกชื่อของตัวเองกับกำนันว่าเธอเป็นใครเมื่อกำนันเสือเห็นแบบนั้นเขาก็มองพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างคนใจดี ท่าทางของชายสูงวัยคนนี้ดูหน้าเกรงขามและก็ดูใจดี เมื่อได้ยินที่หญิงสาวพูดท่านก็ยิ้มออกมา ก่อนจะหันไปมองหน้าลูกชายที่นั่งทานข้าวเช้าอยู่ที่โต๊ะกินข้าวในครัว จากนั้นกำนันเสือก็หันมายิ้มให้หญิงสาวที่ย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ ก่อนจะบอกให้เธอมากินน้ำ กินท่าแล้วก็คุยกันก่อน เมื่อบลูได้ยินแบบนั้นเธอก็เดินเข้ามาตามคำเชิญของกำนัน แต่สิงที่นั่งกินข้าวอยู่นั้นเมื่อเห็นหญิงสาวที่เขาตั้งใจหลบหน้าไม่อยากมอง พอเห้นเธอเดินตามหลังพ่อของเขาไปสิงก็ต้องอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าพ่อของเขาจะเป็นมิตรกับคนแปลกหน้าอย่างเธอ บลูเมื่อเดินผ่านชายหนุ่มที่มาหาเรื่องเธอเมื่อวาน เธอก็หันหน้ามาเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มมุมปาก ปลายตามองเขาด้วยสายตาเยาะเย้ย สิงเมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็รู้สึกอย่างกับว่าโดนลูบคม ด้วยความที่หมู่บ้านนี้หรืออีกหมู่บ้านหนึ่งก็ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขา แต่พอเขาโดนหญิงสาวตัวเล็กแต่ใจใหญ่คนนี้ลูบคมสิงถึงกับไม่พอใจเป็นอย่างมาก และก็ไม่พอใจหญิงสาวมากมายอีกด้วย

“ นั่งก่อนจ๊ะแม่หนู “ กำนัน บอกให้หญิงสาวนั่งจากนั้นทั้งสองคนก็พูดคุยกันเรื่องราวความเป็นมาว่าทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี้ได้ทั้งที่หมู่บ้านนี้มีแต่คนย้ายออก แต่กลับกันหญิงสาวที่ดูแลบ้วหน้าจะอายุ20กว่าๆเท่านั้น แต่ทำไมเธอถึงอยากมาอยู่ที่หมู่บ้านนี้ เมื่อบลูได้ยินคำถามแบบนั้นเธอก็ยิ้มออกมาอย่างเด็กไร้เดียงสาเพื่อซ้อนเงามืดของเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้คนอื่นจับได้ว่าเธอเป็นใคร

“ พอดีว่าหนู หนูโดนแฟนทิ้งก็เลยไม่อยากอยู่ที่มีคนวุ่นวาย พอดีเห็นคนประกาศขายบ้านหลังนี้อยู่ในเน็ตหนูก็เลยขอซื้อมาจ๊ะพ่อกำนัน / หนูกะว่าจะมาขายขนมจีนกับของหวานนะจ๊ะ “ ด้วยความที่เธอต้องไปสืบราชการลับอยู่ทั่วโลกเรื่องโกหกไม่ต้องห่วงเพราะเธอโกหกเนียนมาก กำนันเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มพร้อมกับพยักหน้าอย่างรับรู้ บลูเมื่อเห็นท่าทางใจดีแต่สายตาตอนนี้ที่บอกว่าดูใจดีอบอุ่นกับกลายเป็นถามเธออย่างจับผิด เมื่อเธออ่านสายตาออกมาแบบนั้นเสร็จแล้วเเรื่องที่เธอแต่งมาอย่างสดๆร้อนๆกับเจ้านายเมื่อกี่ก็ได้ดึงออกมาใช้ทันที แถมกำนันเสือดันเชื่อเธออีก 🤣🤣🤣