ตอนที่ 8 ปล่อยมือ.
4613 คำ
บังเอิญอีกครั้งที่ห้องนอนไกรสรอยู่ในทิศทางที่มองเห็นเด็กทั้งสอง เขาไม่ได้ดูถูกพิยดาว่าจะหาบ้านหลังดีๆ ให้พ่อแม่พักอาศัยไม่ได้ พิยดาเป็นเด็กเก่ง ขยันทำงาน เพียงแต่เอะใจตัวเลขค่าเช่า ซึ่งสวนทางกับขนาดบ้าน ทำเลที่ตั้ง และสิ่งอำนวยความสะดวกที่ได้รับ มันเกินค่าเช่าหนึ่งหมื่นไปหลายเท่าตัว
แล้วก็จริงตามที่คิด
จะมีเจ้าของบ้านหรูคนไหน ใจดีปล่อยบ้านหลังใหม่เอี่ยมให้คนนอกเช่า หากไม่ใช่คนเดียวกับชายที่พยายามจะล่อลวงลูกสาวเขาเข้ามาอาศัยเพื่อสานต่อความสัมพันธ์
ศรันย์มีเงินมาก เขาเป็นเด็กหนุ่มที่ฉายแววนักธุรกิจตั้งแต่เด็ก มีความสามารถรอบด้านเหนือกว่าราเมศวร์ลูกชายท่านที่ไม่ค่อยเอาไหน
ศรันย์รักดี ราเมศวร์รักเหล้า ยา การพนัน ต่อให้สองตระกูลไม่แตกแยก แต่ท่านคิดว่าในวัยที่เด็กหนุ่มทั้งสองเติบโต อาจจะเป็นฝ่ายศรันย์ที่ตีตัวออกจากราเมศวร์ และสมาชิกคนอื่นในตระกูล
อาจจะมียกเว้นพิยดาไว้แค่คนเดียว เพราะเด็กทั้งสองคนแอบรักชอบกันมานาน
ความรักที่ยืนอยู่บนเส้นขนานระหว่างฐานะและชาติกำเนิด รักกันได้ เฝ้ามองกันได้ แต่ไม่อาจเอื้อมมือมาสัมผัสกันและกันจากช่องว่างขนาดใหญ่ซึ่งอยู่กลางเส้นขนาน
ความผิดของเขาเองที่ไม่เคยยอมรับพิยดาในฐานะ ‘ลูกสาว’ ให้หล่อนใช้นามสกุลเดียวกัน ทว่ากลับปฏิบัติกับหล่อนในฐานะ ‘คนรับใช้’ พิยดาจึงต้องเติบโตมาโดยถูกคนรอบข้างกลั่นแกล้งและตั้งป้อมรังเกียจหล่อนเสมอมา
พิยดาเป็นเด็กดี ว่านอนสอนง่าย เก็บความรู้สึกเก่ง เกือบสิบปีมานี้ หล่อนไม่เคยหลุดปากเล่าให้ใครฟังว่าเคยคบหากับศรันย์ ทั้งหมดที่ทำไปก็เพื่อปกป้องเขาซึ่งยืนอยู่ในจุดที่มีแสงส่อง
แต่ไม่ใช่ในเวลาที่ไร้การจับจ้องจากคนอื่น เมื่ออยู่คนเดียวบนกรอบหน้างดงามในเวลานี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ที่ได้รับของเหล่านั้นจากอดีตคนเคยรัก คนเดียวกับที่เคยทอดทิ้งหล่อนให้เผชิญหน้ากับความเจ็บปวดเพียงลำพังมาหลายปี แต่เศษเงินกับบ้านหลังนี้มันเทียบได้เหรอ กับความทุกข์ทรมานที่ลูกสาวของเขาต้องพบเจอ
สถานะล้มละลายทำให้ไกรสรสิ้นเนื้อประดาตัว เขาไม่มีเงินแม้กระทั่งจะซื้อวีลแชร์ไฟฟ้าดีๆ มาใช้สักตัว มีแค่วีลแชร์รุ่นเก่าทึนทึกใช้มือหมุนล้อเท่านั้นที่ช่วยให้ชายพิการไปไหนมาไหนภายในตัวบ้านได้ตามอัธยาศัย มือเขากำล้อรถไว้แน่น ขณะที่เปรยถามเด็กสาวที่กึ่งยิ้มกึ่งบึ้งกลับเข้าบ้าน
“ออกไปไหนมาแต่เช้าเหรอลูก”
เรียวขาเล็กหยุดยืนหน้าประตูกระจกทางเข้าบ้านทันทีที่ได้ยินเสียงทักจากบุพการี กัดริมฝีปากอิ่มกลบเกลื่อนรอยยิ้มจากความสุข ที่พัดผ่านเข้ามาในใจชั่ววูบดุจสายลมและก้มหน้าหลบสายตาคู่ผ่านโลกกว้างมาอย่างโชกโชน
“พ่อ... ตื่นเช้าจังเลยค่ะ พิมกำลังจะทำอาหาร แต่เครื่องปรุงขาดเยอะ ก็เลย... สั่งผ่านแอปให้ไรเดอร์มาส่งค่ะ”
“ไปห้างฯ กับเพื่อน พิมไม่ได้ซื้อของใช้มาด้วยเหรอ”
นัยน์ตาสีควันบุหรี่คล้ายตาฝ้าฟางคู่นั้นเลื่อนมาสบตาลูกสาว เขาเพิ่งจะเคยเห็นไรเดอร์ขับรถสปอร์ตมาส่งน้ำมันพืช น้ำปลา แถมยังใจดีซื้อโจ๊กกับน้ำเต้าหู้มาด้วย ไกรสรควรบอกลูกสาวดีหรือเปล่า เด็กสาวช่างโกหกไม่เก่ง สู้หล่อนปิดปากเงียบฟังอย่างเดียวจะน่าเชื่อถือมากกว่า
“ไม่ได้ซื้อค่ะ พอดีว่า... เพิ่งนึกได้ว่าสั่งผ่านแอปบิ๊กซีก็ได้ ไม่ต้องเหนื่อยยกมาเอง ส่งฟรี แถมยังมีพนักงานมาส่งถึงบ้านด้วยนะคะ”
“ไหนพิมบอกให้ไรเดอร์มาส่ง ตกลงว่าซื้อของผ่านช่องทางไหน”
“ก็... ไรเดอร์ของแอปน่ะค่ะ พิมสายแล้ว ขอไปทำกับข้าวก่อนนะคะ พิมต้องรีบออกแต่เช้า กลัวออกสายมากๆ รถติด จะไปถึงที่ทำงานช้าค่ะ”
“รู้ใช่ไหม เรากับเขาต่างกันมากแค่ไหน...”
เสียงพูดแผ่วเบาจากชายวัยใกล้ฝั่งที่นั่งไหล่ห่อบนวีลแชร์ ฝังกลบน้ำหยดเดียวที่หล่อเลี้ยงหัวใจพิยดาจนหมดสิ้น ท่อนแขนพิยดาทั้งเล็กและบาง แต่หล่อนหิ้วของทั้งหมดด้วยตัวเองยืนฟังเงียบๆ อย่างยอมรับความจริง
รู้สิ ทำไมหล่อนจะไม่รู้ เพราะต่างกันมาก ถึงได้เจียมตัวอยู่เงียบๆ ไม่เคยแสดงตัวหรือบอกใครเลยสักครั้งว่าเคยรักกับเขา ทำไม... พ่อต้องพูดแทงใจดำ
“ถ้าพิมใจอ่อนยอมกลับไปคบกับเขา วันข้างหน้าพิมจะมีชีวิตความเป็นอยู่ไม่ต่างจากที่พ่อเคยทำไว้กับแม่ วันหนึ่งถ้าพิมมีลูก หลานของพ่อก็จะมีชีวิตไม่ต่างจากพิม เป็นเด็กที่ไม่ได้รับความรักความอบอุ่นจากพ่อ พิมกับลูก... จะต้องอยู่ในพื้นที่ที่เขาบังคับให้อยู่ ส่วนเขา... ก็จะไปอยู่กับอีกคนที่พ่อแม่ของเขายอมรับ”
“...”
“วันที่หลานพ่อเติบโต ลูกจะถามพิมในทุกคำถามที่พิมเคยอยากถามแม่ ว่าทำไมแม่ไม่ยอมพาพิมไปอยู่ที่อื่น ทำไมต้องยอมพ่อ ทำไมต้องอดทนให้คนอื่นดูถูก อดทนถูกคนรอบข้างทุบตี ฮึก... พ่อรู้ ว่ารันสนใจพิม แต่มันจะมากพอถึงขั้นที่เขายกย่องพิมให้ยืนอยู่ข้างๆ เขาในที่ที่มีแสงสว่างหรือเปล่า พ่อไม่มีสิทธิ์ห้ามพิม พ่อแค่ไม่อยากให้พิมร้องไห้...”
“ฮึก... พ่อไม่ต้องพูดแล้วค่ะ พิมเข้าใจแล้ว พิมจะเอาเงินไปคืนเขา จะไม่รับของจากเขาอีก...”
ใบหน้าเปรอะเปื้อนน้ำตามองข้าวของในแขนสองข้างอย่างสมเพชเวทนาในความอับจนของตัวเอง
เขาซื้อของให้แค่นี้ก็เกือบจะใจอ่อนกลับไปพูดกับเขา หล่อนมันราคาถูกสมกับที่เขาดูถูก ควรคิดเองได้แต่แรก ไม่น่าจะต้องรอให้พ่อควักหัวใจออกมาขยี้
Aura : พิมมมม ออกมายัง อย่าเลตนะ งานนี้เจ้านายจะมาดู
Pim.Piyada : ไม่เลต พิมออกมารอแท็กซี่แล้ว ไว้เจอกันค่ะ
ในเมื่อถอยหลังไม่ได้ พิยดาก็จะเงียบให้มากที่สุด อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แค่เจอเขาอีกครั้ง แต่หากหล่อนควบคุมตัวเองได้ ไม่พูดคุย หรือแสดงพฤติกรรมให้คนรอบข้างจับได้ว่าเคยมีความสัมพันธ์กับเขา น่าจะช่วยให้หล่อนผ่านงานถ่ายแบบในวันนี้ได้อย่างราบรื่น
“ปัดโธ่เว้ย มาจอดซ้อนคันทำซากอะไรตรงนี้! ถนนสองเลนเดิมทีก็แคบอยู่แล้วยิ่งแคบไปอีก วู้ววว อ้าว! รถข้างหน้าเขาไปถึงไหนแล้ว มึงไม่ยอมไป ผู้หญิงขับเหรอ!”
พิยดาไม่อยากหัวเสียไปกับลุงแท็กซี่ ปัดหน้าจอรับสายเรียกเข้าจากเบอร์แปลกทั้งที่ปกติแล้วหล่อนจะไม่รับ
“สวัสดีค่ะ”
‘ไง รับเร็วดีนี่”
“อาราช!”
“เออ กูเอง กูคิดผิด นึกว่ากระแดะไปเรียนเมืองนอกปีสองปีจะตอแหลทำเป็นจำเสียงอามึงไม่ได้’
วันที่ปู่จากโลกนี้ไป ไกรสรเป็นคนเดียวที่ได้รับสืบทอดบริษัท คฤหาสน์อัศวเมฆินทร์ และทรัพย์สมบัติทุกอย่าง ในขณะที่น้องชายต่างแม่ไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง ซ้ำยังถูกถีบหัวส่งออกจากบ้านอัศวเมฆินทร์ไปตกระกำลำบาก
สาเหตุที่พิยดาจำเขาได้แม่นยำ เพราะทุกครั้งที่เจอกันไกรราชมักจะทำร้ายร่างกายหล่อนเสมอ ทั้งตบหน้า ตบหัว เสมือนว่าเป็นการทักทายปกติ เขารู้เต็มอกว่าพิยดาเป็นลูกพี่ชายเขา แต่พี่ชายแท้ๆ เขายังไม่นับญาติ แล้วจะนับประสาอะไรกับเด็กสาวที่เติบโตมาในฐานะคนรับใช้อย่างพิยดา
‘พี่กูอยู่แถวนั้นไหม อยากสัมภาษณ์มันสักหน่อย บ้านใหม่เป็นยังไง หลังใหญ่โตโอ่อ่าเลยใช่ไหม มีเงินเช่าบ้านระดับนั้นมึงไม่ไปไถ่ตัวไอ้เมศออกจากบ่อนวะ ปล่อยให้ไอ้เสี่ยเจ้าของบ่อนมันเอาลูกน้องมาป่วนกูอยู่ได้ ทั้งที่กูกับพวกมึงไม่ใช่ญาติพี่น้อง แต่ทำไมกูต้องมาเดือดร้อนเพราะไอ้เวรเมศ คนที่เดือดร้อนควรเป็นพวกมึงต่างหากล่ะ!’
“พ่อไม่ได้อยู่กับพิมหรอกค่ะ พิมออกมาทำงาน ไม่รู้หรอกนะคะว่ารู้ได้ยังไง แต่อาราชอย่ามายุ่งกับพวกเราจะดีกว่า ต่างคนต่างอยู่เถอะค่ะ ส่วนหนี้พี่เมศ ถ้าเจ้าตัวจ่ายไม่ไหว ก็ปล่อยให้เขารับกรรมไป พิมไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นไปไถ่ตัวเขาหรอก หรือต่อให้มี พิมก็ไม่คิดจะแลก! กับคนพันธุ์นั้น ห้าพันยังไม่คุ้มเลย เบอร์นี้เบอร์อาใช่ไหมคะ พิมจะบล็อก”
‘อีเด็กปากนรก! ทำเป็นปากเก่งไปเถอะมึง ถ้าอยู่ใกล้กูจะตบปากเสียๆ ของมึงให้แตก! มึงคิดว่าบล็อกกูแล้วจบเหรอ กูรู้ที่อยู่มึง รู้แม้กระทั่งชื่อเจ้าของบ้านตัวจริงที่ให้ที่อยู่มึงซุกหัวนอน! หึ! อยากให้กูเอาไปบอกเจ้าหนี้ไอ้เมศไหมล่ะ พวกบ่อนมันคงดีใจ ถ้ามีวิธีรีดเลือดจากปูน้อยอย่างมึง’
“ต้องการอะไร หรือรับไม่ได้ ที่เห็นว่าพิมกับพ่อไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอก!”
‘กูจะโทรมาบอกบุญมึงต่างหาก เมื่อเช้า กูเพิ่งส่งที่อยู่มึงให้ไอ้พวกบ่อน หึหึ! อดใจรออีกนิดเถอะมึง พวกมันยกพรรคพวกไปถล่มมึงแน่ ดีไม่ดี มึงไม่มีเงินไถ่ตัวไอ้เมศ พวกบ่อนมันจะมาเอาตัวมึงไปขายซ่องขัดดอก! ให้สมกับเด็กสกปรกอย่างมึง ที่ถูกผู้ชายรุมโทรมตั้งแต่นมเพิ่งจะตั้งเต้า!’
“ขอแค่ไม่ใช่ซ่องของมึง! ต่อให้ตาย กูก็ตายตาหลับ! ไอ้หมาจะเกิดแต่ชิงหมาเกิด! ไปตายซะเถอะไอ้อัปรีย์!”
คนไม่พูดหยาบใช่ว่าจะพูดหยาบไม่เป็น ไกรราชควรดีใจที่ได้รับสิทธิ์นี้!
รถไม่ติดสติกเกอร์ที่ยัดเงินให้พนักงานรักษาความปลอดภัย ทำไมหล่อนไม่ฉุกคิดให้เร็วกว่านี้ ถึงแม้โอกาสใช่จะมีแค่ 1% พิยดาก็ไม่อาจปล่อยผ่าน เพราะหมายถึงความปลอดภัยของพ่อแม่ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
รถเก๋งคันข้างหน้าเคลื่อนตัวไปได้แล้ว แต่พิยดากลับเลือกที่จะจ่ายเงินและวิ่งย้อนกลับไป
เสียงข้าวของจากในบ้านล้มระเนระนาดดังมาถึงหน้ารั้ว ตามด้วยการข่มขู่และการร้องขอชีวิต หล่อนไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะหอบหายใจ วิ่งผ่านรถตู้ของคนแปลกหน้าผ่านประตูรั้วเปิดค้างไว้ครึ่งบานเข้าไปในตัวบ้าน ช็อกแทบสิ้นสติกับกลุ่มชายฉกรรจ์ที่กำหมัดต่อยหน้าคุณไกรสรรุนแรงจนใบหน้าชายชราแดงฉานไปด้วยเลือด
พิยดาเสียสติยิ่งกว่าคนหลุดโลก จับวีลแชร์ตามด้วยล้อขว้างใส่กลุ่มชายฉกรรจ์จนพวกมันวงแตก
“ไอ้เลว แกทำอะไรพ่อฉัน!”
“พิม! กลับมาทำไม หนีไป! พวกมันจะทำร้ายพิม...”
ไกรสรไม่อยากให้พิยดาถูกทำร้ายร่างกาย ขับไล่ลูกสาวคนเล็กออกไปจากบ้านเสียงสั่นสะอื้น หลับตาลงครั้งเดียวน้ำใสไหลอาบเต็มใบหน้า กุมมือบนอกซ้ายหน้าขาวซีดจากโรคหัวใจกำเริบ แต่พิยดาไม่ไป หล่อนเอาตัวเข้ามาขวางท่านไว้ ยกล้อวีลแชร์ขึ้นมาเป็นเครื่องป้องกันตัว พร้อมจับฟาดเสมอถ้าหากมีใครคนใดคนหนึ่งเข้ามาใกล้ แต่พวกมันมีด้วยกันถึงสามคนถ้าเข้ามาพร้อมกันก็คงสู้ไม่ไหว
“รปภ. กำลังโทรตามตำรวจมาลากคอพวกแกเข้าคุก! ถ้าไม่อยากถูกจับก็ออกไปจากบ้านฉัน ไปเดี๋ยวนี้!”
มีแวบหนึ่งที่ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นหันไปมองหน้ากันในเชิงปรึกษา พิยดาวางมือซ้ายกุมลงบนหลังมือขวาลดอาการสั่นเพื่อจับล้อวีลแชร์ให้มั่น
“ไปสิ ฉันไล่ให้ไป!”
“มึงไปรายงานเสี่ย บอกว่าลูกสาวของไอ้ไกรสรกลับมา”
ใบหน้าเหี้ยมโหดของพวกมันแต่ละคน ไม่ได้เกรงกลัวคำขู่ของผู้หญิงตัวเล็กๆ พวกเขาคนใดคนหนึ่งเข้าไปจับหล่อนมาตบหรือกระทืบยังได้ แต่ถ้าหากไม่ได้รับคำสั่งโดยตรงจากเสี่ยเจ้าของบ่อนพวกเขาก็ไม่สามารถทำได้
ยังมีคนของพวกมันอยู่ในบ้านนี้อีกเหรอ มีเสียงดังมาจากห้องนอนเล็ก พิยดาเอาล้อทุบเข้าที่ท้ายทอยชายตัวสูงคนที่แยกตัวออกจากกลุ่ม จนเลือดสดไหลออกจากหัวมัน
“มึงทำอะไรแม่กู ไอ้ชั่ว!” ดวงตาคู่แดงก่ำลุกโชนด้วยความโกรธ กรีดร้องลั่นบ้านเข้าไปกระชากไหล่คนแปลกหน้าออกจากตัวแม่ คว้าโคมไฟกับกระปุกออมสินรูปปั้นปูน เหวี่ยงเข้าทุบใส่ศีรษะชายชั่วจนมันได้เลือด
มันผละออกจากแม่ แต่มือพิยดาข้างที่สั่นระริกยังไม่หยุดทำร้ายร่างกายคนแปลกหน้า ทุบไม่ยั้งหวังให้หัวของมันเละคามือ ตายไปได้เลยยิ่งดี! ร่างกายเปลือยที่เคยถูกข่มขืนของแม่ พิยดาเคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่อยากจะเห็นอีก ไม่ว่าใครก็ตามที่คิดจะรังแกแม่ หล่อนจะฆ่ามันให้ตาย
“ตาย มึงตาย กูจะฆ่ามึงให้ตาย ไอ้พวกชั่ว!”
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย! โอ๊ยยยยยยยยย”
เสียงร้องของเสี่ยนก แค่ฟังก็สัมผัสได้ถึงความทุกข์ทรมาน
แม่พัดชาพลิกร่างเล็กออกจากตำแหน่งที่ถูกชายแปลกหน้ากดทับ ลงจากเตียงไปซุกกายนั่งมุมห้องอย่างคนเสียขวัญ ใบหน้าเสียขวัญและแววตาที่ล่องลอย กุมสาบเสื้อที่ถูกฉีกขาดไว้แน่น พิยดาทำได้แค่ทอดตาหวานมองแม่ แต่เข้าไปกอดไม่ได้เพราะต้องป้องกันตัว
“เสี่ย! เชี่ย! อีเด็กคนนี้มันบ้าไปแล้ว!”
“มาช่วยกูสิวะ หัวกูแตกหมดแล้ว มันเจ็บนะโว้ยยย!”
ลูกน้องของมันทั้งสามคนเข้ามาเห็นภาพเหตุการณ์น่าสยดสยอง เสี่ยนอนหมดสภาพร้องโอดครวญเลือดอาบหน้า ไหลลงบนผ้าปูเตียงโทนสีอ่อน เลือดหยดลงผ้าเป็นวงๆ จนน่ากลัวว่าเลือดอาจจะไหลออกจนหมดตัว พวกเขาทุกคนหยุดอยู่หน้าประตู ไม่กล้าเข้ามาช่วยเจ้านายเพราะกลัวผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่สติหลุด ยกเศษปูนในส่วนที่แหลมที่สุดมาทางพวกเขา
“อย่าเข้ามานะ! ขยับเข้ามานิดเดียวหัวของไอ้นี่เละแน่!”
พิยดาไม่ได้ล้อเล่น หล่อนเอาจริง ขู่พวกมันที่ดึงดันจะเข้ามาช่วยเจ้านายของมันด้วยการง้างมือที่มีเศษปูนปลายแหลมขึ้นสูง ทิ่มแทงใส่ไหปลาร้าจนเจ้าตัวดิ้นพล่าน แรงสั่นจากฝ่ามือบีบแน่นเข้าหากันจนเศษปูนแหลมบาดฝ่ามือหล่อนไปด้วย เลือดที่ซึมออกมาไม่ทำให้พิยดาเจ็บปวดเท่ากับเสียงร้องไห้ของแม่
“มึงกล้าทำร้ายเสี่ยนกเชียวเหรอ กูเสี่ยนกเจ้าของบ่อนนะโว้ย บัดซบเอ๊ย กูจะเอามึงไปขัดดอก อีเด็กเวร!”
“ควักลูกตาพี่เมศกูยังเคยทำมาแล้ว นับประสาอะไรกับพวกคนเลวอย่างมึง กูจะแจ้งตำรวจมาลากคอพวกมึงเข้าคุก!”
“ตำรวจเหรอ ถุ้ย! ใครหน้าไหนจะกล้าจับกู อีเด็กเมื่อวานซืน!”
เสี่ยนกอาฆาตแค้นต่อเด็กสาวรุ่นลูก เขาเพิ่งจะเคยลิ้มรสความเจ็บปวดเจียนตายครั้งแรกในชีวิต ฉวยโอกาสช่วงที่หญิงสาวเผลอละสายตาจากเขามองไปทางกลุ่มลูกน้อง พลิกกายจากคว่ำหน้าขึ้นมานอนหงายหายใจระทวยรวยรินบนเตียงที่ย้อมไปด้วยเลือด ชักปลายกระบอกปืนที่ซุกซ่อนไว้ใต้ขากางเกงเล็งเข้าใส่ผู้หญิงแสบ!
“มึงจะเอาใช่ไหม!”
ปัง! มันยิงจริง!
ลูกกระสุนลั่นไกไปทางกำแพงห้องจนพิยดาเสียขวัญ!
ท่อนขาบางอ่อนยวบ เสียงเคร้งจากเศษรูปปั้นปูนหล่นลงพื้น ผลักไสพิยดาให้พาเรือนร่างน้อยๆ ของหล่อนเข้าไปกางแขนปกป้องแม่ สองแม่ลูกโอบกอดกันในลักษณะท่าทางที่คนลูกเป็นฝ่ายปกป้องคนแม่ ถ้ามันเล็งปืนยิงมาทางนี้ลูกกระสุนร้อนๆ ทั้งหมดก็จะโดนตัวพิยดาแค่คนเดียว แขนขาพิยดาสั่นเทิ้ม มือสองข้างเปื้อนเลือดเสี่ยนกผสมรวมกับเลือดจากฝ่ามือ เผยสีหน้าหวั่นวิตก เปลี่ยนจากคนกล้ามาเป็นคนกลัว
“กลัวตายเป็นด้วยเหรอมึง ไหนมึงบอกว่าควักลูกตาไอ้เมศยังเคยทำมาแล้ว!” เสี่ยนกลงจากเตียงช้าๆ มายืนข่มขวัญเด็กสาว เขาสะบัดกระบอกปืนออกคำสั่งลูกน้อง
“พวกมึงไปจับตัวมันมา แล้วตบหน้ามันให้กู!”
“ไม่นะ อย่าทำฉัน กรี๊ดดดดด!”
ร่างกายพิยดากระตุกแรง ถูกชายฉกรรจ์ถึงสองคนเข้ามากระชากท่อนแขนแยกออกจากหญิงพิการ
พวกมันสลับกันฟาดฝ่ามือใหญ่ตบเข้าข้างแก้มเนียน จนเรือนร่างบางล้มฟุบลงไปกองแทบเท้าเจ้าของบ่อน
คนเจ็บ เจ็บช้ำจนไม่มีแรงกรีดร้อง วางมือบนแก้มข้างหนึ่งที่บวมช้ำ น้ำมือผู้ชาย ไม่ว่าจะจากใคร ก็สร้างความเจ็บปวดให้หล่อนได้ทั้งสิ้น จะมือพ่อ มือพี่ชาย หรือมือใครก็ตาม พิยดาถูกตบถูกตีมาตั้งแต่เด็กหล่อนชินแล้ว เพียงแต่ไม่เคยถูกตีไปพร้อมกับข่มขู่เอาชีวิตแบบนี้มาก่อน
“ฮือ... ฉันขอโทษ ไว้ชีวิตฉันเถอะนะ ฉันกลัวแล้ว...”
กระพุ่มมือไหว้ร้องขอชีวิตแต่เสี่ยโฉดกลับใช้กระบอกปืนฟาดใส่ขมับ จนตัวหล่อนฟุบล้มลงนอนราบบนพื้นกระเบื้อง แรงกระแทกที่อัดเข้าข้างขมับส่งผลต่อการทำงานดวงตา
ถ้าได้ส่องกระจกอาจจะเห็นว่ามีเลือดออกมาคั่งในตาขาว ไม่จบแค่นั้น หญิงสาวถูกลากกลับมานั่งตัวเอียงกระเท่เร่จากแรงขยุ้มปอยผมยาว หวาดกลัวปืนพกสั้นที่ชายชั่วใช้กดจ่อข้างขมับ
“แกมาที่นี่เพราะมาทวงเงิน แกอยากได้เงินที่พี่เมศติดหนี้แกใช่ไหม ฮึก... ถ้าแกปล่อยฉัน ฉันจะหาเงินมาคืน ห้าล้านใช่ไหม หนี้พนันพี่เมศ ฉันจะจ่ายให้ แต่ปล่อยฉันกับพ่อแม่ไปเถอะนะ ฉันขอร้อง ไว้ชีวิตพวกเราเถอะ อย่าทำอะไรพวกเราเลย”
“ถ้ารู้ยอดหนี้แล้วทำไมมึงเมินเฉย ไม่หาเงินไปไถ่ตัวพี่ชายมึงออกจากบ่อนกูสักที แล้วโทษทีนะ ห้าล้านมันแค่เงินต้น ยังไม่รวมดอกเบี้ยทบต้นทบดอกร้อยละ 30 ถ้าจะจบมึงต้องหาเงินมาจ่ายให้ครบทุกบาท”
“ฉันจะหามาให้ได้ เอาห้าล้านไปก่อน ดอกเบี้ยขอให้ฉันได้มีเวลาทำงานหาเงิน ฉันจะจ่ายทั้งหมด ขอเวลาให้ฉันหน่อยเถอะนะ ฉันไหว้ล่ะ”
“เวลางั้นเหรอ ถ้าให้ มึงจะหาเงินห้าล้านมาให้กูได้งั้นเหรอ”
“ฉันจะหามาให้ได้ พ่อฉันมีเพื่อนเยอะ ต้องมีสักคนเมตตาให้พวกเรายืมเงิน แต่อย่าทำอะไรพวกเราเลยนะ ฉันขอร้อง”
“กูจะฆ่ามึงให้ตายตอนนี้ยังได้ แต่ถ้ามึงตายแล้วกูอดได้เงิน กูก็ว่ามันไม่คุ้ม ชีวิตโสเภณีเด็กอย่างมึงมันไม่มีค่าถึงห้าล้านหรอกนะนังโง่!”
เด็กสาวหน้าตาสวยหวานปานนางฟ้านางสวรรค์ เหมาะมากถ้าจะเอาไปขายขัดดอกเสนอให้เศรษฐีสูงวัยที่รู้จักกัน คนพวกนั้นมันหิวเนื้อสาวและหากเป็นเนื้อสาวจากรั้วบ้านอัศวเมฆินทร์ ทุกคนคงจะเต็มใจซื้อเพื่อล้างแค้นพ่อของหล่อนที่ในวัยหนุ่มเคยเหยียบหัวคนจำนวนมากเพื่อก้าวขึ้นมายืนบนจุดสูงสุด
เสี่ยนกหลับตาข้างหนึ่งหลบเลือดที่ไหลลงมา กระชากเส้นผมบนท้ายทอยบางให้เด็กสาวหงายหน้าขึ้นมาให้ชายสูงวัยสำรวจโครงหน้า
มันสวยได้แม่!
เสี่ยนกแสยะยิ้มพึงพอใจในแผนการชั่วร้ายของตัวเอง
“ตกลง! กูจะให้เวลามึงหาเงินห้าล้านมาใช้หนี้พนันให้ไอ้เมศ! เส้นตายคือก่อนเที่ยงวันนี้ ถ้ากูไม่ได้ห้าล้าน ทั้งมึงกับแม่ของมึงจะกลายเป็นอีตัวคู่ใหม่ในบ่อนของกู! ให้ไอ้พวกผีพนันมันมาหย่อนเงินทีละพันสองพันเวียนเอาพวกมึง จนกว่ากูจะได้เงินครบทุกบาททุกสตางค์!”
ก่อนจะผลักศีรษะเต็มแรงให้กายบอบบางล้มหน้าคว่ำลงไปแนบกับพื้นกระเบื้อง
“นี่มันก็จะแปดโมงแล้ว ให้หาก่อนเที่ยง ฉันจะไปหามาจากไหน!”
“กูไม่สนว่ามึงจะเอาเงินมาจากไหน จะถูกกฎหมาย หรือผิดกฎหมาย กูมีเวลาให้มึงสี่ชั่วโมง ถ้าหามาไม่ได้ มึงจะกลายเป็นสินค้าชิ้นใหม่ในบ่อนกู!”
“อย่างน้อยก็ต้องให้เวลาสักเดือนสิ! ไม่กี่ชั่วโมงใครจะไปหาเงินมาให้ได้ ห้าล้านนะ ไม่ใช่ห้าบาท แกได้คิดไหมก่อนจะพูด!”
ไกรสรใช้ข้อศอกคลานตามพื้นมาถึงหน้าห้องจะเข้ามาข้างใน แต่ถูกลูกน้องเสี่ยนกเตะอัดให้ถอยออกไป พิยดาอยากออกไปช่วย แต่ร่างกายของหล่อนถูกแช่แข็งจากทิศทางที่ปลายกระบอกปืนในมือเสี่ยนกเล็งมาข่มขู่ มันตอบแทนฝีปากเผ็ดร้อนของหล่อนโดยสั่งลูกน้องให้แยกออกเป็นสองฝั่ง ไปทำร้ายพ่อกับแม่พร้อมกัน
ความเจ็บปวดจากทุกทิศทางกระหน่ำทุบตีลงกลางกล่องดวงใจ แม้พิยดาจะไม่ใช่ผู้ถูกกระทำโดยตรงแต่หล่อนเจ็บมากกว่าหลายเท่า ยอมตกปากรับคำทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหน
“ฮือ... ยอมแล้ว! ฉันยอมแล้ว! ฉันจะหาเงินมาจ่าย”
“พูดง่ายแบบนี้สิดี ถอยไป!” เสี่ยชั่วเข้าไปกระชากตัวหญิงพิการ
“ปล่อยแม่ฉันเถอะนะ ฮือ... ฉันรับปากแล้ว จะต้องการอะไรอีก! ห้าล้านใช่ไหม ฮือ... ฉันจะหามาให้ได้ แต่ปล่อยแม่กลับมาให้ฉันเถอะนะ”
พิยดาจะเข้าไปช่วยแม่ แต่... แกร๊ก!
มันตั้งท่าพร้อมยิง
เข่าสองข้างอ่อนยวบลงไปนั่งที่เดิม แขนขาพิยดาเย็นเป็นน้ำแข็งเคลื่อนไหวไม่ได้ หล่อนร้องห่มร้องไห้เฝ้ามองรอยแผลและรอยฟกช้ำเต็มเนื้อเต็มตัวของพ่อแม่
“มึงคิดว่ากูโง่เหรอ! พอกูออกไปมึงคงจะรีบพาพ่อแม่ของมึงเก็บข้าวของย้ายไปอยู่ที่อื่นให้กูลำบากตามหา! เพื่อเป็นหลักประกันว่ามึงจะเอาเงินห้าล้านมาให้กู กูจะเอาตัวแม่ของมึงไปด้วย! กูรับรองความปลอดภัยให้ได้มากสุดแค่ถึงตอนเที่ยง แต่ถ้าเที่ยงแล้วมึงยังไม่โผล่หน้ามาช่วยแม่มึง! กูจะเอามันคนแรก แล้วเรียกลูกน้องกูทั้งบ่อนเวียนเอามันจนครบ! เสร็จแล้วจะขายมันให้ไอ้พวกผีพนันมันได้คลายเครียด! ร่างกายมันรับแขกไม่ไหวเมื่อไหร่ ปืนกระบอกนี้แหละ กูจะย้ายจากหัวมึงไปจ่อหัวมันให้ตายเหมือนหมาข้างถนน! ลูกกระสุนแค่นัดเดียว กูไม่เสียดายหรอกนะ ถ้ามึงกล้าลองดี ก็เอาเลย!”
แม่กูไม่ใช่หมา!
ความจนตรอกทำให้พิยดาไม่กล้าตอบกลับตามที่คิด
หล่อนกัดขอบปากจนเจ็บ
ตาแดงก่ำสบมองหน้าเปื้อนน้ำตาของแม่ และมือสองข้างที่ยื่นมือมาขอความช่วยเหลือจากลูกสาว
“ว่ายังไง มึงจะยอมรับข้อเสนอของกูหรือเปล่า มึงพูดมาให้เคลียร์!”
“ฮึก... ตกลง! ฉันจะไปหาแกพร้อมเงินห้าล้าน แต่แกห้ามทำอะไรแม่ฉัน ถ้าแกแตะต้องแม่แม้แต่ปลายเล็บ แกจะไม่ได้เงิน! แล้วแกกับครอบครัวของแกก็อาจจะไม่เหลือชีวิต แกไม่ให้ฉันลองดีกับแก แกก็อย่ามาลองดีกับหมาจนตรอกอย่างฉัน แค่ติดคุกหรือตาย ฉันพร้อมยอมแลก!”
“อีปากดีเอ๊ย! สมแล้วกับที่มึงเคยฝากรอยแผลไว้ที่ตาไอ้เมศ หึหึ!” แสยะยิ้มพอใจในความปากดีของเด็กสาว
รอยแผลเป็นขนาดใหญ่บนตาซ้ายราเมศวร์ เป็นที่ลือลั่นไปทั้งวงการมืด ว่าได้มาจากการฝากรอยนิ้วของผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เป็นแค่เด็กรับใช้ในบ้าน แผลคีลอยด์นูนใหญ่จากกลางคิ้วเข้มลงมาถึงใต้ขอบตาล่าง เจ้าตัวไม่อาจใช้ดวงตาข้างนั้นได้เต็มประสิทธิภาพ ใครเห็น ต่างก็พากันหวาดกลัว ไม่อยากจะคิดไปถึงวันแรกที่มีดกรีดลงดวงตา ว่าราเมศวร์จะเจ็บปวดเจียนตายระดับไหน
“มาเอาตัวอีพิการขาเป๋ไปขึ้นรถ อยู่เฝ้ามันไว้ให้ดี!”
เสียงร้องอื้ออึงของแม่ขณะที่ถูกลูกน้องเสี่ยลากตัวออกไป บาดลึกเข้ามาถึงจิตวิญญาณ ทว่าพิยดาจำเป็นต้องกำหมัดกัดฟันปล่อยให้แม่ออกห่างจากสายตา เพราะมันเอาปืนมาจ่อที่ขมับหล่อนอีกแล้ว
“เงินห้าล้านกูต้องได้ภายในวันนี้ ไม่อย่างนั้นมึงกับแม่ของมึงตกที่นั่งลำบากแน่ แล้วอย่าคิดเล่นตุกติกกับกู ไม่อย่างนั้นกูจะฆ่าแม่มึงให้ตาย! กูจะควักไส้มันออกแล้วเอาแท่งปูนยัดเข้าไปในท้อง แล้วเอาศพมันไปถ่วงลงน้ำโขง ได้เที่ยวประเทศเพื่อนบ้านตอนตาย แม่มึงคงจะมีความสุขนะว่าไหม”
“ว่าไหม!”
มือหนึ่งถือปืน อีกมือลูบศีรษะหญิงสาวผู้มีแววตาเคียดแค้นในเชิงลวนลาม ปิดท้ายด้วยตบข้างขมับทับรอยแผลแตกจากถูกปืนตบในครั้งแรก ให้พิยดาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดเหมือนที่เขาได้รับ
ไม่อยู่รอฟังคำตอบ เพราะพิยดากำลังเจ็บหนัก เรียกลูกน้องมาหิ้วปีกออกไป
“เกะกะจริง! ไอ้พิการ!”
พิยดากระเสือกกระสนพาตัวเองออกไปดูพ่อ ก่อนพ่อจะกระซิบบอกให้ไปหาแม่
ออกวิ่งด้วยสภาพย่ำแย่ ไปเกือบจะถึงประตูรั้ว แต่เป็นอันต้องหยุดเพราะอีกฝ่ายชักปืนมาขู่
พิยดาทรุดล้มลงด้วยความกลัว นัยน์ตากลมโตเอ่อคลอน้ำสีใสทำได้เพียงมองแม่ถูกชายฉกรรจ์ลากขึ้นไปในรถตู้ และปิดประตูขังแม่ที่ดิ้นรนไว้ในนั้น
เกือบครึ่งหนึ่งของใบหน้าเสี่ยนกเต็มไปด้วยเลือดสด เขาไม่ยอมขึ้นรถยังคงเล็งปืนกระบอกนั้นมาที่พิยดา เสี้ยวหนึ่งหญิงสาวมีความคิดน่าสยดสยอง อยากให้มันจ่อยิงเข้ากลางหัว ปัญหาทุกอย่างจะได้จบลงสักที
- ผู้เขียน
