“กระแต ฉันง่วงแล้ว กลับห้องเรากันเถอะ” เมื่อก้าวเข้ามาในห้อง พ่อเพชรก็เดินตรงมาหยุดอยู่ข้างเตียง เอ่ยชวนเมียกลับห้องด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน ไม่สนใจลูกสาวอีกสองคนที่นั่งกอดแม่อยู่เลย
“ไม่ได้ค่ะ คุณแม่ถูกพวกเราจับตัวไว้แล้ว ถ้าคุณพ่อจะพาคุณแม่กลับไปนอนด้วย จะต้องจ่ายค่าไถ่มาก่อน” พลอยชมพูบอกด้วยท่าทางขึงขัง
“ค่าถ่งค่าไถ่อะไรกัน นี่เมียพ่อ เมียก็ต้องนอนห้องเดียวกับผัวสิ”
“นี่คุณแม่ของติ๊บกับพี่เต็น แม่ก็ต้องนอนห้องเดียวกับลูกสิคะ” พลอยชมพูบอกบิดาแล้วยิ้มอย่างเป็นต่อ
“ลูกโตแล้ว นอนกันเองได้แล้ว แต่พ่อแก่แล้ว ต้องมีเมียคอยดูแล” พ่อเพชรพูดเสียงเศร้า แววตาน่าสงสาร
“คุณพ่อต้องจ่ายเช็คเงินสดให้พวกเราคนละสองล้านมาก่อน เป็นค่าไถ่ตัวคุณแม่ ไม่อย่างนั้นพวกเราจะไม่ยอมปล่อยคุณแม่ออกจากห้อง” พลอยไพลินบอกไปตรงๆไม่อ้อมค้อม
“แพงไปไหมนั่น คนละสองร้อยก็พอแล้ว” พ่อเพชรต่อรอง
“อะไรกันคะคุณเพชร ค่าตัวหนูแค
