พลอยไพลินเดินเข้าบ้านไปพร้อมมารดา แต่ในใจก็ยังนึกถึงคนที่ขับรถมาส่งเธอ เขารีบกลับจนลืมสั่งห้ามหลายๆอย่างเหมือนที่เขาเคยสั่ง รีบจนลืมคาดโทษต่างๆนานาหากเธอไม่ทำตาม หรือว่ามีปัญหาร้ายแรงเกิดขึ้นกับงานของเขา เขาถึงได้รีบขนาดนั้น
แทนที่เมื่อกลับถึงบ้านแล้วพลอยไพลินจะโล่งใจที่ได้อยู่ห่างจากชายหนุ่มอย่างที่ต้องการ แต่หญิงสาวกลับเอาแต่ครุ่นคิดถึงเขา ใจที่โกรธเคืองเรื่องเขาโกหก กลับกลายเป็นว่าเธอลืมเลือนมันไปเสียแล้ว ความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้คือเธอเป็นห่วงเขา
“จำนวนเงินที่ถูกปล้นไปสิบสี่ล้านสองแสนบาทครับ” วัลลภแจ้งให้เจ้านายหนุ่มได้รับทราบทันทีที่วาโยเดินผ่านประตูกระจกบานเลื่อนเข้ามาในตึกยี่สิบสามชั้นซึ่งเป็นสำนักงานของบริษัท ลูกน้องคนสนิทยืนรอเจ้านายอยู่ก่อนแล้วด้วยใบหน้าเคร่งขรึมไม่ต่างกับคนที่เพิ่งได้รับฟังข้อมูลจากปากเขา วาโยพยักหน้ารับทราบ ใบหน้าเคร่งขรึมตลอดเวลา ขณะที่ขายาวก้าวมั่
