Chapter 20
น้ำหยดลงหินทุกวัน... ยังกร่อนนับประสาอะไรกับหัวใจของคุณแม่
เมษาเคยคิดว่าเขาอาจต้องการแค่ลูก บวกกับว่าคุณหมอเป็นคนดีมาแต่ไหนแต่ไร จากที่เขาเคยเล่าให้หล่อนฟังว่ามีบ้านหลังใหญ่ คุณพ่อคุณแม่ที่น่ารัก ครอบครัวอบอุ่น ต่างจากตัวหล่อนลิบลับ และเมื่อเขาช่างแสนดีเหลือเกิน คนไม่เคยมีใครมาปฏิบัติดีด้วยนักคงต้องคิดเข้าข้างตัวเอง
ช่วงเช้าพอได้รับประทานผัก ผลไม้เล็กน้อยในห้องรับครัวกว้างขวาง หล่อนตั้งใจว่าจะไปซื้อของข้างนอก จึงตัดสินใจว่าจะไปเรียกเจ้าของห้อง
“หมอตฤณคะ... เมย์เข้าไปนะคะ” พูดพลางเคาะเบา ๆ บนประตูไม้ เงี่ยหูฟังคำตอบจากคนข้างใน
เสียงอู้อี้ตอบครับ ๆ นั้นพอได้ยินว่าได้รับอนุญาต ร่างบางในเดรสคลุมท้องสีขาวแซมด้วยดอกไม้ลายหวานความยาวประเข่า ทำตัวเงียบเชียบเป็นแมวย่อง
คนบนเตียงยังคงงัวเงีย กะพริบตาปริบ ๆ มองยกมือป้องปากหาว
“เอ้อ... ขอโทษที่มากวนนะคะ”
“พูดยังกับเป็นคนอื่น จะมาก
