ตฤณภพปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปโดยไม่คิดจะทำอะไร ปล่อยให้เอกสารที่กรรณิการ์เอามายื่นกับเขา วางอยู่ที่เดิมอย่างไม่คิดสนใจจะหยิบมันขึ้นมาดู เมื่อทนความหิวไม่ไหว จึงเดินออกไปหน้าห้องที่มีเลขานั่งทำงานอยู่เงียบๆ
“ญาณิสาออกมาจากห้องตติภพหรือยัง”
ตฤณภพถามเลขาที่นั่งทำงานอยู่ แต่สายตามองถุงอาหารที่ญาณิสาบอกว่าเป็นของหมานิ่งๆ ยัยบ้านั่นกล้าว่าเขาเป็นหมาเลยเหรอ เขาจำได้ว่าถุงกระดาษแบบนี้เป็นของแม่นม มันเป็นอาหารที่ท่านฝากเธอมาให้เขาแน่ๆ ไม่ใช่อาหารหมาแบบที่เธอพูดสักหน่อย
“ยังค่ะ อ๊ะคุณตฤณ นั่นอาหารหมานะคะ”
เลขาสาวตอบ ก่อนจะร้องอย่างตกใจ แต่สีหน้ากลับไม่บ่งบอกอย่างนั้นเลย ทั้งยังพยายามก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มสะใจไว้เงียบๆ คุณยาหยีบอกว่าอาหารหมา แต่เธอรู้ดีว่าอาหารข้างในนั่น เป็นอาหารของเจ้านายที่ทำตัวร้ายกาจต่อหน้าภรรยา
“เคยตกงานตอนอายุ 30 ไหมกานดา”
ตฤณภพมองเลขาที่เป็นเพื่อนตัวเองนิ่งๆ ยัยนี่เป็นเพื่อ
