แม้ว่าศรัญญ์ชัยจะถามเธอว่าอยากไปไหนแต่เขาก็ไม่ได้พาเธอไปในทันทีเพราะสถานที่ที่เธออยากไปนั้นน่าไปในตอนกลางคืนหรือไม่ก็ต้องใช้เวลามาก ตอนนี้บ่ายแก่ๆ แล้วหากไปที่ดอยสุเทพหรือดอยปุยก็จะลำบากและได้เที่ยวไม่นาน เขาเลยพาเธอขับรถเล่นเสียจนเพลินแต่วนรอบเมืองหลายรอบแล้วก็ยังไม่อยากกลับโรงแรมเลย
“งั้นไปที่ที่ผมอยากไปดีกว่านะ” เขาบอกเธอก่อนจะวนรถออกจากถนนท่าแพไปตามเส้นทางที่เขาอยากไป...
รถเบนซ์คันโตจอดสนิทที่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า... เขาเดินไปทักทายคนที่เฝ้ารั้วบ้านพักหลังใหญ่นั้นอย่างสนิทสนมก่อนที่จะดึงข้อมือเธอให้เดินตามไปยังตึกสีขาวสามชั้นซึ่งเป็นที่ตั้งของสถานสงเคราะห์
“คุณอาจจะแปลกใจที่ผมมาที่นี่... ผมมาเพราะความผูกพัน คือผมเคยอยู่ที่นี่มาก่อนตอนยังเด็ก ผมและน้องสาวโตมาจากที่นี่” เขาบอกอย่างมั่นใจไม่มีการเขินอายหรืออะไรสักอย่าง...
กันย์ธาราไม่เคยรู้มาก่อนนั่นก็แสดงว่าไม่มีใครได้รู้เบื้องหลัง
