ตอนที่สี่ ชีวิตการทำงาน... ให้กับเธอ 2
1234 คำ
วันที่สองของการทำงาน กันย์ธาราและสายไหมเข้ามาที่บริษัทพร้อมกันเช่นเดิม เช้านี้เป็นฤกษ์งามยามดี เพราะกันย์ธาราตื่นเช้ากว่าปกติ แล้วมีโอกาสได้ออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งจึงสดชื่นกว่าวันไหนๆ เธอเรียกพลังมาเต็มที่ เผื่อจะต้องเผชิญหน้ากับงานกองโต
“โชคดีนะแก อย่าทำงานพลาดให้เฮียหมดความอดทนแล้ววีนแกนะ” สายไหมบอกก่อนจะแยกกันไป เพราะเรื่องความพลาดของเมื่อวานเป็นหัวข้อให้เพื่อนล้อเธอได้อยู่เรื่อย
“บ้า แกก็เวอร์ไปเขาไม่เห็นจะวีนอะไรเลย พี่เขาพูดกับฉันดีจะตาย” กันย์ธาราเถียง
“แรกๆ ก็อย่างนี้แหล่ะ พอนานไปนะ แกจะรู้ว่าพ่อเทพบุตรสุดหล่อแกน่ะ ปากจัดกว่าเจ๊ขายหมูอีก” สายไหมว่าแล้ววิ่งปร๋อเข้าห้องทำงานตัวเองไป กันย์ธาราส่ายหัวไม่เชื่อเท่าไหร่
สายไหมมักจะชอบพูดอะไรเวอร์เกินจริงไปเสมอ เคยมีหนหนึ่งที่กันย์ธาราต้องบึ่งรถไปคอนโดเพื่อนอย่างรีบเร่ง เพราะไอ้เพื่อนตัวดีกรีดร้องโหยหวนมาตามสายว่า เกิดหายนะครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตบนหน้า ตื่นเช้ามาแล้วนึกว่าตนเองเป็นสัตว์ประหลาด พร้อมกับสั่งให้กันย์ธารามาดูใจ พอได้ยินเช่นนั้นกันย์ธาราก็รีบไปเพื่อที่จะพบว่าหายนะครั้งใหญ่นั้นคือ สิวเม็ดแดงๆ สามเม็ดบนใบหน้าเนียนใสไร้ริ้วรอยของเพื่อนตัวดี
กันย์ธารายิ้มทักทายภัทรที่หน้าประตูห้องก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเจอกับเจ้าชายในฝัน ที่นั่งจิบกาแฟอยู่ นึกแปลกใจที่เขามาทำงานก่อนเวลาเริ่มงานเป็นครึ่งชั่วโมง เขาว่ากันว่าส่วนใหญ่ดารานี่จะไม่ค่อยตรงต่อเวลา หรือไม่ก็ไม่มีเวลาว่างเลย แต่ศรัญญ์ชัยคงเป็นส่วนน้อยหรือไม่ก็เป็นคนที่ขยันอย่างมาก คนอะไรก็ไม่รู้เพอร์เฟคไปหมดทุกอย่างน่าขอแต่งงานไว้สืบสกุลจริงๆ อยากรู้เขาจะคิดค่าสินสอดสักเท่าไหร่กันนะ กันย์ธาราจะได้เริ่มหยอดกระปุกไว้ขอเขากับคุณศรัญญ์ชยาน้องสาวของเขา
“สวัสดีค่ะ คุณปู่” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาโบกมือให้นิดๆ แต่คิ้วหนากลับขมวดเข้าเป็นปม
“บอกว่าอย่าเรียกคุณปู่ มันแก่ เรียกพี่ปู่หรือเฮียปู่เหมือนสายไหมก็ได้” เขาบอก
“ถ้าเกิดเรียกคุณปู่อีกเดี๋ยวหักเงินเดือนเลย” ถึงหักก็ไม่กลัวหรอกค้า สามเดือนนี่มาทำงานฟรียังได้เลย แค่เห็นหน้าพี่ปู่ขาสุดหล่อก็คุ้มแล้ว กันย์ธาราคิด
“คุณน่ะ มาทำงานเช้าดีนะ” ศรัญญ์ชัยบอก กันย์ธาราจึงเหลือบมองนาฬิกา มันชี้บอกเวลาที่ 8:05 นาฬิกาเป๊ะ ซึ่งเวลาเข้างานของเธอคือแปดโมงตรง เพราะมัวแต่เมาท์กับสายไหมเพลินแท้ๆ เลยทำให้เข้าห้องทำงานสาย แต่อันที่จริงสายไหมก็ไล่กันย์ธาราออกมาตั้งแต่เจ็ดโมงกว่าแล้วเธอเองแหละที่อยู่ต่อจนลืมเวลา
“ประชดประชันล้านเปอร์เซ็นต์” กันย์ธาราสรุปในใจ ก่อนที่จะเดินกลับมานั่งประจำที่โต๊ะทำงานอย่างเจียมตัว
ศรัญญ์ชัยเห็นท่าทางกลัวจนหงอของเลขาคนใหม่ก็เลยรู้ว่ากันย์ธาราคิดอะไร เขาจึงโพล่งออกไปเพราะกลัวเธอเข้าใจผิด จนพาลนึกไปอีกว่าเขาใจร้ายทั้งที่ไม่ใช่อย่างนั้น เขาค่อนข้างกลัวว่าเธอจะไม่มาทำงานที่นี่อีก ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรเขาถึงได้พอใจเธอตั้งแต่แรกเห็น แล้วรับเข้าทำงานโดยไม่มีข้อแม้ใด...
“ผมไม่ได้ประชดนะ จะบอกว่าคุณน่ะมาเช้าจริงๆ ” เขาบอก
กันย์ธาราเลทแค่ห้านาทีนั้นถือว่าเธอมาเช้ามากสำหรับเด็กฝึกงานเป็นเลขาผู้หญิง ส่วนใหญ่สาวๆ พวกนั้นจะมากันสิบโมงเช้าถือว่าเร็วสุดหรือบางวันก็ไม่มาเลยแล้วแต่อารมณ์เจ้าตัว พอมาถึงแล้วก็ไม่ได้สนใจช่วยเหลืองานภัทรได้เลย นอกจากจะมาก่อกวนปั่นป่วนสมาธิของศรัญญ์ชัยอยู่ทั้งวี่ทั้งวันจนเขาไม่เป็นอันทำงานเพราะรำคาญจนเขานั้นต้องอัญเชิญเธอทั้งหลายออกจากงานแทบไม่ทัน
เพราะเหตุนี้ เขาถึงได้ใช้เลขาหลักเป็นผู้ชาย และได้ภัทรดำเนินหน้าที่นี้มาตลอด แต่ต้องมีเลขาผู้ช่วยเป็นผู้หญิงไว้ทำเรื่องจุกจิกละเอียดๆแต่การรับเลขาผู้หญิงนั้นค่อนข้างจะเป็นปัญหามาก แต่ละคนที่เข้ามาก็ไม่ได้มุ่งทำงานเสียเท่าไหร่ เรื่องทำงานไม่คล่องไม่มีประสบการณ์เขา ไม่ถือ เพราะงานจุกจิกเล็กน้อยนั้นยังพอสอนๆกันได้ แต่ตั้งใจจะมาจับประธานบริษัทมันรับไม่ได้ เลขาผู้ช่วยหญิงที่ผ่านมาคนที่ทำงานดีที่สุดอยู่กับเขาได้นานที่สุดเห็นจะเป็นสุมณฑ์ทิพย์แต่เธอก็ลาออกไปแต่งงานแล้ว เขาจึงต้องหาผู้ช่วยเลขาคนใหม่มาแทน ซึ่งสายไหมเลขาของศรัญญ์ชยาน้องสาวเขาก็อาสาว่าจะหาคนมาช่วย เขาก็รับกันย์ธารามาเทรนด์งานทันที
ศรัญญ์ชัยนั้นคิดว่ากันย์ธาราค่อนข้างจะเหมือนสุมณฑ์ทิพย์ที่ไม่ค่อยวอแวกับเขาเท่าไหร่ เธอไม่ได้จ้องหน้าเขาแบบอ่อยเหยื่อ เขามองเธอทีไรเธอเป็นต้องหลบสายตาทุกครั้ง เธอไม่ได้ทำแม้แต่จะแสดงท่าทางสนใจเขา ทำให้เขาหายใจโล่งหน่อยถ้าจะทำงานร่วมกัน เพียงแต่กันย์ธารานั้นไม่เก่ง ไม่คล่องงานเหมือนกับสุมณฑ์ทิพย์ เพราะว่ากันย์ธาราไม่ได้เรียนด้านเลขามาโดยตรงเหมือนอย่างสุมณฑ์ทิพย์ แต่นั่นก็ไม่เป็นไร มันสอนกันได้อย่างที่เขาว่า แค่กันย์ธาราตั้งใจที่จะทำงาน ไม่ได้จ้องจะกลืนกินเขาตลอดเวลาเหมือนคนอื่นๆ ที่เข้ามาก็พอ เพราะสำหรับเขานั้นชอบที่จะเป็นฝ่ายมองและเป็นฝ่ายเข้าหาผู้หญิงเองมากกว่า
ศรัญญ์ชัยคิดอย่างสบายใจเฉิบ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่กันย์ธาราคิดกับเขานั้นมันมากกว่าคำว่ากลืนกินเสียอีก กันย์ธาราคิดอยากแต่งงานกับเขาด้วยซ้ำ เพียงแต่เธอแค่คิด ยังไม่ลงมือทำ!
“คุณปู่ขา เอากาแฟมั้ยคะ ” นั่งทำงานไปสักพัก กันย์ธาราก็ถามเขาขึ้นมา
“บอกว่าอย่าเรียกคุณปู่ ให้เรียกพี่ปู่แทน หรือเรียกเฮียปู่เหมือนสายไหมก็ได้ เรียกคุณปู่อย่างนี้มันแก่ สงสัยต้องหักเงินเดือนจริงๆ จะได้จำ” เขาบอกน้ำเสียงเรียบๆ
“เอ้อ... ค่ะ ขอโทษค่ะ” กันย์ธาราบอกทั้งๆที่ในใจแอบคิดว่า หล่อนเรียกเขาว่าคุณปู่ก็สุภาพดีแล้ว เขานั่นแหละผิดที่ชื่อปู่ เธอไม่ผิดเสียหน่อย
“เอากาแฟมาก็ดี เมื่อคืนไปถ่ายรายการมาง่วงชะมัด”
“ค่ะ”
“เอ้อ เดี๋ยว” เขาเรียก ก่อนที่เธอจะไปห้องชงกาแฟ
“เอาสูตรที่เขียนใส่กระดาษไว้นะ อย่าลืมล่ะ”
“ค่ะ” กันย์ธารารับคำ แอบย่นจมูก เห็นว่าเธอโก๊ะๆ เปิ่นๆ ขนาดนี้แต่เธอก็ไม่ใช่คนทำผิดซ้ำๆ ซากๆหรอกน่า
- ผู้เขียน
