ลิขิตแห่งรัก

ข้าเขียนบทท่านร้องงิ้ว

"วันนี้จะเข้าตำบลเพื่อเรื่องของพี่ใหญ่หรือ ส่วนตัวพี่เองเพิ่งจะเรียนไม่กี่ครั้งหากไปสอบจะขายหน้าผู้อื่นหรือไม่ เอาไว้คราวหน้าเถอะน้องสี่"

"พี่รอง ข้าไม่ได้คาดหวังว่าท่านจะสามารถสอบผ่าน ข้าแค่อยากให้ท่านได้ลองทำดูอย่างน้อยก็หาประสบการณ์"

ซ่งจื่อหรูไม่ได้หวังว่าเขาจะสอบได้จริง แค่อยากให้ชินสนาม เมื่อวานแอบปรึกษาปู่ใหญ่แล้วแต่เรื่องนี้ยังไม่พูดจะดีกว่า หลังกินข้าวเสร็จก็เตรียมตัวไปให้ทันเกวียนบ้านปู่ใหญ่ ท่านอาฮั่วจะพาครอบครัวไปบ้านท่านหมอเมิ่งนางจึงไม่ทำมื้อเช้าเผื่อ หากปล่อยไว้นานพิษในตัวอาสะใภ้จะกระจายและรักษายาก ซ่งจื่อหรูบอกทุกคนว่าลืมหยิบเงินในบ้านจึงบอกทุกคนให้ล่วงหน้าไปก่อน

หลี่หานพาน้องๆไปพรวนดินหลังบ้านเพราะซ่งจื่อหรูเคยบอกว่าจะปลูกผัก ตอนนี้ในบ้านจึงเหลือวังซื่อเพียงคนเดียว ซ่งจื่อหรูเปิดประตูเข้าไป หวังซื่อเหลือบตามองก่อนจะนั่งหันหลังให้ ซ่งจื่อหรูกรอกตามองบนให้นางหนึ่งที สงสัยเมื่อคืนลงมือหนักไปหน่อย เช้ามาเลยทำให้นางหายฟั่นเฟือน จากนั้นจึงเอ่ยปากเรียก

"ซ่งจื่อหรูป้าสะใภ้ใหญ่ ข้ารู้ว่าท่านได้ยิน ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่าน"ซ่งจื่อหรูพูดกับคนที่หันหลังให้นาง

"แต่ข้าไม่มี ลูกนางแพศยาอย่าคิดว่าช่วยเหลือข้าแล้วข้าจะดีใจ ข้าไม่ได้โง่เหมือนเด็กพวกนั้น" หวังซื่อเสียงแข็งใส่

"เรื่องของพี่ใหญ่กับพี่รอง ท่านอยากฟังหรือไม่ ถ้าไม่อยากฟังว่าพี่ใหญ่เป็นอย่างไร สบายดีหรือไม่ก็ตามใจท่านเถอะ"

หลี่หวังซื่อหันกลับมาทันที บุตรชายของเขา ความหวังเดียวของนาง ใช่ว่านางไม่รักหลี่หาน แต่การจะส่งเจ้าสำนักศึกษานั้นนางไม่สามารถส่งได้ทั้งคู่ แม่สามีของนางคงไม่ยอม

"อาเหิงเป็นอย่างไรบ้าง เขาซูบผอมหรือไม่ ไอ้สารเลวหลี่ต้าเหวินทำร้ายเขาหรือไม่ ลูกๆชายที่น่าสงสารของข้า"

"ปีนี้หากไม่สอบก็จะถูกไล่ออกไม่สามารถอยู่สถานศึกษาได้อีก ข้าขอยืมเงินท่านอาฮั่วจ่ายค่าใบสมัครไปแล้ว พี่รองกับลุงใหญ่จะพาเขาไปสอบที่อำเภอเป่าซานอีกสามวัน พรุ่งนี้ยามโหย่วจะออกเดินทาง"

"เจ้า จ่ายค่าสมัครให้อาเหิงจริงๆหรือ"

"ป้าสะใภ้ใหญ่ข้าไม่ได้ทำเรื่องนี้ให้ท่านเปล่าๆ ข้ามีเรื่องให้ท่านตอบแทน"

"ข้า ข้าไม่มีเงินให้เจ้าหรอก เงินที่มีก็ถูกยายแก่นั่นเอาไปจนหมด"

"ข้าไม่ต้องการเงินท่าน เงินแค่นั้นข้าหาเองได้"

"แล้วเจ้าต้องการให้ข้าทำอะไรให้" หลี่หวังซื่อเอ่ยถาม

"ป้าใหญ่ สองวันก่อนท่านเสียสติจนกลายเป็นที่พูดถึงทั้งสามหมู่บ้าน วันนี้ท่านย่าจะกลับมาแล้ว ตอนบ่ายลุงใหญ่จะมารับท่านกลับไป และพรุ่งนี้เย็นพี่รองกับลุงใหญ่จะออกเดินทางไปอำเภอเป่าซาน เหลือเพียงท่านกับพี่สาม ส่วนลุงรองนั้นซื่อเกินไป ป้ารองก็ตั้งครรภ์ใกล้คลอด ข้าอยากให้ต่อไปนี้หากท่านย่ากับอาเล็กพวกเขาตีท่านหนึ่งที ท่านก็ตีคืนพวกนางสามที หากพวกนางด่าท่านก็ให้ท่านด่านางกลับไป นางอยากร้องไห้ฟูมฟายท่านก็จงร้องไห้ดังกว่านาง คนรับรู้ว่าท่านเสียสติเพราะแม่สามีกับน้องสามีรังแก ใครเล่าจะถือคนบ้ากัน อย่าให้พวกนางมีโอกาสมีเวลาติดต่อกับอาสี่ ส่วนพี่ใหญ่กับพี่รองต้องร่ำเรียนเพื่อไปสอบ ไหนจะต้องดูแลมารดาที่ป่วยทางใจ ต้องรองรับอารมณ์รุนแรงของผู้อาวุโสในบ้านความกล้ำกลืนนี้ใครเล่าจะเข้าใจ บัณฑิตน่าสงสารมักเป็นที่รักของอาจารย์และผู้พบเห็น

ข้าเขียนบท ท่านร้องงิ้ว สกุลหลี่เป็นโรงละคร มีชาวบ้านเป็นคนดู พวกข้าเจ็ดคนจะรับหน้าที่กตัญญูคอยไกล่เกลี่ย ท่านทำได้หรือไม่"

ซ่งจื่อหรูมองตาหวังซื่อเห็นความเคียดแค้นนั้นคงอยู่ นางไม่ใช่คนใจร้าย แต่นางเพียงอยากเอาคืนให้ร่างเดิม หวังซื่อพยักหน้าตกลง

"ได้ข้ารับปากเจ้า ขอเพียงลูกข้ามีชีวิตที่ดีข้าทำได้แน่ ข้าอยากตีนางมานานแล้ว"

"ป้าใหญ่อาเล็กนางแค่ทำตามคำสั่ง ท่านตีนางอย่าแรงนักยังไงนางก็มีสายเลือดสกุลหลี่ ส่วนท่านย่ากับต้าเหวินท่านอย่าลงมือพร่ำเพรื่อแต่ทุกครั้งที่ลงมือต้องเอาให้หนักๆหน่อย ไม่บ่อยแต่เน้นๆเข้าใจหรือไม่ นี่คือค่าตอบแทนที่ท่านต้องทำให้ข้าที่จ่ายค่าใบสมัครพี่ๆไป"

หวังซื่อไม่ได้โง่เด็กคนนี้ไม่ควรหาเรื่องแต่แรกและในอนาคตก็เช่นกัน แค่เหตุใดถึงบอกว่าอาเบ็กมีสายเลือดสกุลหลี่และไม่เรียกต้าเหวินว่าอาสี่กับเรียกเพียงชื่อ

เมื่อตกลงกันเสร็จก็เดินสะพายตระกร้าออกจากบ้าน ซ่งจื่อหรูตะโกนบอกหลี่หานว่านางไปแล้วให้ปิดประตูด้วย ด้านฮั่วเฟยหย่งบุตรชายและองครักษ์ที่เดินผ่านหน้าบ้านไปถึงกับคิ้วกระตุกคนอื่นไม่ได้ยินแต่สำหรับพวกเขาทุกคำชัดเจน เด็กคนนี้หากเทียบกับพี่ชายของเขาฮ่องเต้คนนั้น คงเป็นคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อ เจ้าแผนการเสียจริงๆ ชักเริ่มห่วงอนาคตลูกชายตนเสียแล้ว

ทุกคนนั่งอยู่บนเกวียนซ่งจื่อหรูวิ่งกระหืดกระหอบ ท่าทางเหมือนเด็กน้อยจริงๆ พอมาถึงก็ยืนหอบหายใจแฮกๆ ก่อนจะทักทายทุกคน เอ๋ ฮั่วเหยหรงก็มาด้วยซ่งจื่อหรูแปลกใจ

"อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะลุงซ่งเหวิน ท่านป้าหก ท่านย่าสาม ขออภัยที่ให้รอเจ้าค่ะ"

"มาๆๆเด็กดีมานี่มานั่งข้างๆย่า"

หลี่เถียนซื่อเป็นภรรยาของปู่สามหลี่เหลียงเว่ย นางกวักมือเรียกซ่งจื่อหรูให้ไปนั่งใกล้ๆ

"ดูสิ เด็กๆบ้านอารองหน้าตาดีจริงๆ เจ้าจะไปในตำบลระวังตัวกันให้ดี หากเจอคนไม่ดีก็ให้ร้องดังๆรู้หรือไม่"

"เจ้าค่ะท่านป้าหก หากใครกล้าหาเรื่องพวกข้าล่ะก็ข้าจะให้อาหรูหักกระดูพวกมันซะ ใช่หรือไม่อาหรู"หูเจียวเจียวเอ่ยาพร้อมกับหันมาทางเพื่อนรัก

"ข้าตัวแค่นี้เองเจียวเจียว จะไปหักกระดูกใครได้ ไม่ถูกเขาหักข้าเป็นสองท่อนก็ดีแล้ว"

ผู้ใหญ่บนเกวียนนั่งขำก่อนจะมีคนนึงเอ่ยถึงหวังซื่อ

"จริงสิม่านอวี้เอ๊ย หวังซื่อมารดาเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง เฮ้อคนดีๆแท้ๆอาสะใภ้รองก็ช่างกระไร ลำเอียงเหลือเกิน ต้าโจวไม่ใช่ลูกอาเหิงไม่ใช่หลานนางหรืออย่างไรกันใจดำเหลือเกิน"

"ป้าหกพูดมาก็ถูก ต้าเหวินจนอายุป่านนี้ยังสอบไม่ติด แถมยังขมขู่หลานชายตัวเองจนชาวบ้านเข้าใจผิดว่าเขาเป็นเด็กอกตัญู"