ลิขิตแห่งรัก

ทำหน่อไม้แห้งแลผงรากบัว

หลังจากที่หลี่ต้าโจวและหลี่หานเดินทางไปแล้ว ซ่งจื่อหรูก็ลงมือทำงานต่อ เดิมทีจะให้เด็กๆงมหินแต่เกรงอันตรายจึงล้มเลิกความคิด จากนั้นก็ให้นำไหไปช่วยกันล้าง มีหลี่อาไช่คอยควบคุมความเรียบร้อย

ซ่งจื่อหรูแกะเปลือกหน่อไม้ออก ฮั่วหรานนั่งเย็บขอบฝ้าฝ่ายที่ซ่งจื่อหรูตัดเป็นชิ้นๆให้ สามคนพี่น้องช่วยกันปลอกเปลือก จิงอี้และจิงเสวียนแบกตระกร้าเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อขนเปลือกเกาลัดมาทำเชื้อฟืน

ชาวบ้านตกตะลึงมีหนุ่มรูปงามมาจากไหนกัน แม้ว่าไม่เทียบเท่าพ่อลูกสกุลฮั่วแต่ก็นี่ก็รูปงามไม่น้อย ทั้งสองคนทำตัวไม่ถูกที่ถูกเหล่าป้าๆจ้องมอง

"เอ่อ ข้าน้อยจิงอี้นี่พี่ชายข้าจิงเสวียนสวัสดีทุกท่าน พวกเราเป็นหลานท่านอาฮั่วขอรับเพิ่งจะมาอยู่ได้เพียงครึ่งเดือน"

"อ้อๆๆ เป็นหลานพี่ฮั่วนี่เองข้าก็ว่าอยู่ บ้านเจ้านี่รูปงามทั้งบ้านจริงๆ สาวๆในหมู่บ้านกลางคืนจะละเมอกันไหมล่ะเนี่ย"

ชาวบ้านคนนึงหยอกเย้า เมื่อทักทายกันเรียบร้อยก็ช่วยทั้งสองโกยเปลือกเกาลัดใส่ตระกร้า ทางด้านซ่งจื่อหรูติดไฟตั้งน้ำต้มหน่อไม้ เสียงหูเจียวเจียวตะโกนเรียกมาแต่ปากประตูรั้ว

"อาหรู ข้ามาแล้ววันนี้หูจื่อขอมาเล่นกับจื่อห่าวด้วย"

หูเจียวเจียวจุงมือน้องชายเดินเข้ามา เด็กทั้งสองเห็นเขาก็ทักทาย

"พี่หูจื่อ ไปบ้านท่านยายสนุกไหมเจ้าคะ"ซ่งจื่อเย่วเอ่ยถาม

"หึ ไม่สนุกสักนิดสู้อยู่เล่นกับพวกเจ้าก็ไม่ได้" หูจื่อเบะปากก่อนจะเอ่ยถามทันทีที่เห็นเด็กน้อยอีกคนเพิ่มมา

"เจ้าเป็นใคร มาจากไหนรู้จักน้องสาวน้องชายข้าได้อย่างไร แม่หนูน้อย"

ผัวะ หูเจียวเจียวตบศรีษะ น้องชายที่ทำท่าทางราวกับผู้ใหญ่ตัวน้อยทันที

"นี่คือน้องเซียนเซียน นางเป็นบุตรสาวท่านอาฮั่วที่เคยไปล่าหมูป่ากับท่านพ่อไง จำได้ไหมเจ้าน้องบื้อ"

"อ้อ สวัสดีน้องเซียนเซียน ข้าชื่อหูจื่อเป็นพี่ใหญ่หากเจ้ามีเรื่องก็มาบอกข้า ใครหน้าไหนในหมู่บ้านข้าก็จัดการให้เจ้าได้"

หูจื่อยืดหน้าอกก่อนจะใช้มือตบเบาเป็นการโอ้อวด ผู้ใหญ่ที่ได้เห็นต่างขบขัน เด็กๆเล่นจับใส้เดือนกันที่แปลงผัก ซ่งจื่อห่าวเอามือไพล่หลังยืนมองพวกเขา

"จื่อห่าวมาเล่นกับพวกข้าสิ น่าสนุกดีนะ ใช่ไหมจื่อเย่ว เซียนเซียน"

"ไม่ล่ะ ข้ายืนดูพวกท่านก็พอ อย่าเล่นเลอะเทอะนักเสื้อผ้าซักลำบาก"

ซ่งจื่อห่าวกล่าวเสร็จก็เดินมานั่งหยิบตำราพันอักษรที่หลี่เซียวนำมาให้ตั้งใจอ่าน ก่อนจะตัดทุกอย่างออกจากตนเองจดจ่ออยู่เพียงตำรา

ซ่งจื่อหรูเงยหน้ามาพอดีแสงอาทิตย์ส่องลงมาตรงเขา คล้ายกับแสงไฟที่ส่องอยู่บนฟลอเต้นรำมีเงาของอีกคนทาบทับดูสง่างาม

"จื่อห่าว ถ้าเหนื่อยก็พักสายตา บางอย่างรีบร้อนไปไม่ดี"ซ่งจื่อหรูเอ่ยเตือน

"ขอรับพี่ใหญ่ เอ่อถ้าพี่ใหญ่เหิงสอบได้กลับมาก็คงดี ข้าตั้งใจว่าหากครบห้าขวบจะลงสนามสอบเช่นกัน"

"พี่ก็ไม่แน่ใจ แต่อย่างน้อยก็ได้ลงมือทำ อย่าเร่งรีบเลย คนเรามีชีวิตควรใช้ชีวิต อย่ายึดติดกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง"

ซ่งจื่อหรูสนใจงานในมือต่อ ไหถูกล้างคว่ำเรียบร้อย จิงอี้กับจิงเสวียนถูกใช้ให้พาเด็กๆไปขุดรากบัว เพราะเคยมีประสบการณ์ถูกซ่งจื่อหรูเรียกใช้ เขาอยากร้องไห้หากองครักษ์ด้วยกันรู้เข้าต้องหัวเราเยาะเขาแน่ๆ

อาไช่ขอให้จิงอี้กับจิงเสวียนสอนเพลงดาบ จิงอี้ไม่สนใจแต่จริงเสวียนกลับคิดไม่เหมือนกัน เด็กคนนี้ร่างกายเหมาะที่จะฝึกยุทธ์ แม้ตอนนี้จะตัวเล็กแต่ลมปราณกับใช้ได้ จึงรับปากว่าจะฝึกเขาวันละชั่วยาม

"พี่ใหญ่ พี่เกาฟานกับพี่เกาหม่าคงเยาะเย้ยเราแน่ๆ" จิงอี้โอดครวญ

"แล้วอย่างไร ใครเป็นคนบอกว่าอยากกินข้าวเหนียวรากบัว รีบๆขุดเข้าเถอะอย่าบ่น"

จิงเสวียนดุเขา

เขาละอิจฉาพี่ชายตนเองจริงๆ ปรับตัวเก่งได้ทุกสถานการณ์ สี่ปีที่ติดตามท่านอ๋องมานี่ระหกระเหินไม่น้อย

ซ่งจื่อหรูได้ยิน ก็ไม่คิดเสียดายโสมที่ต้มบำรุงให้อาไช่สักนิดถ้าไม่แอบบำรุงคงไปเฝ้าเง็กเซียนฮ่องเต้นานแล้ว หน่อไม้สุกแล้วซ่งจื่อหรูตักขึ้นวางไว้ในตระกร้าสาน รอให้เย็นค่อยกรีดเป็นเส้นแล้วตาก จากนั้นก็หันมาซอยหน่อไม้ที่เหลือเป็นเส้นเล็กๆนำไปแช่น้ำสะอาด แช่หน่อไม้ไว้ครึ่งชั่วยาม จากนั้นเอาขึ้นให้เสด็จน้ำ ใส่ในไหตามด้วยน้ำต้มสุก ปิดฝาก่อนจะเทน้ำรอบๆปากไห

จิงอี้พาเด็กๆมาแล้ว ซ่งจื่อหรูสั่งให้ไปล้างตัวและซักเสื้อผ้า จากนั้นก็นำมาตากแดดเด็กๆทั้งหมดจึงถูกก่อด้วยผ้าห่ม ออกไปไหนไม่ได้

"จื่อห่าว ผ้าห่มบ้านเจ้าหอมมากเลย"

"ใช่ๆมิหนำซ้ำอุ่นด้วยนะ ข้าอยากมีบ้างจัง"

"พี่สาวของเจ้าขยันนางต้องหาเงินได้เยอะแน่ๆ ใช่ต่อไปเราต้องขยันและเก่งแบบนาง"

ซ่งจื่อห่าวไม่ตอบ นี่เป็นของที่ท่านตาทิ้งไว้ให้ แต่พี่สาวของเขาก็เก่งจริงๆที่รู้ที่ซ่อนของเหล่านี้ ซ่งจื่อหรูได้ขอยืมถังไม้ใบใหญ่ของบ้านป้าหูและบ้านย่าใหญ่มา นางให้หลี่ม่านอวี้กับหลี่ถิงถิงมาฝนรากบัวกับเขียงจนละเอียดราดน้ำทีละนิดๆ หลังจากนั้นก็ตักน้ำใส่ใช้ไม้คนหลายๆรอบ นำผ้าฝ้ายสีขาวที่ตัดเป็นชิ้นมากรองแยกน้ำกับกาก ทำเสร็จก็ได้สองถังปิดฝาไว้รอตกตะกอน

"ไปกรีดหน่อไม้กันเถอะ ข้าให้พวกที่มาทำรั้วช่วยทำราวไว้แขวนเมื่อวันก่อนจะได้แขวนได้จำนวนมาก หากมีตระแกรงสานคงจะดี"

ซ่งจื่อหรูบ่นอยากได้ตระแกรง อยู่ๆเด็กคนนึงก็ตะโกนขึ้นมา

"พี่จื่อหรู ท่านปู่ข้าสานตระกร้าขาย หากท่านต้องการเดี๋ยวข้าจะกลับไปเอาให้นะขอรับ"

"ได้ๆขอบใจเจ้ามากนะ "

กว่าจะเสร็จงานก็เย็นมากแล้ว ซ่งจื่อหรูทำซาลาเปาใส้หมูสับใส้หน่อไม้ นำเครื่องในออกมาพะโล้หม้อใหญ่ ตักแบ่งให้หูเจียวเจียวกับหลี่ม่านอวี้ พร้อมกับห่อใบบัวให้กับเด็กที่มาช่วยงานวันนี้ ทุกคนบอกลาซ่งจื่อหรู

"ป้าสะใภ้รองพวกท่านรับไป หากไม่ทำอาหารให้ท่านย่ากินเลยจะกลายเป็นพวกเรารวมหัวกันต่อต้านผู้อาวุโส พี่ใหญ่ พี่รอง ต้องอาศัยชื่อเสียง ปะทะกับนางน้อยลงหน่อยเถอะ ส่วนคนผู้นั้นเราเพียงแค่รอเวลาเหมาะสมเท่านั้น รอให้หน่อไม้แห้งเราจะเข้าตำบลอีกครั้งเพื่อเจรจาซื่อขาย"

"พี่อยากถามเรื่องนึงได้หรือไม่น้องสี่"หลี่มานอวี้คาใจ

"พี่สามมีเรื่องอะไรสงสัยหรือ"

"พี่สามสงสัยว่าท่านให้เงินเอ้อหลางหนึ่งพวงเหตุใดถึงเป็นเงิน120อีแปะกัน หนึ่งพวงมีแค่100อีแปะไม่ใช่หรือเจ้าคะ"หลี่ถิงถิงเอ่ยขึ้น

"หรือว่าน้องสี่เจ้าเป็นคนออกค่าใบสมัครให้เขาเหมือนพี่รองกับพี่ใหญ่หรือ?"หลี่ม่านอวี้ถามนาง

"ใช่แล้วพี่สาม ข้าให้ปู่ใหญ่ไปขอร้องให้อาหลี่เซียวมาสอนพวกเราเรียนหนังสือ โดยที่ข้าจะส่งหลี่เอ้อหลางไปสอบ ทีแรกปู่ใหญ่บอกว่าเขาไม่ยินยอมเพราะนี่เป็นการดูถูกบัณฑิต ข้าจึงให้ปู่ใหญ่ไปบอกเขาว่าหนังสือหากไม่เปิดอ่านจะมีประโยชน์อันใด มีความรู้แต่ไม่รู้จักใช้ก็ไร้ค่า สองวันต่อมาเขาจึงมาหาข้าและตกลง"

ซ่งจื่อหรูรู้สึกว่าสองคนนี้เป็นคนช่างสังเกตุทั้งคู่เหมาะที่จะทำการค้า จากนั้นทุกคนก็แยกย้าย คืนนี้นางอยากเข้ามิติ อีกครั้ง กุหลาบได้น้ำและปุ๋ยคอกในมิติมาใส่แค่เพียงสองวันก็เลื้อยจนถึงปลายรั้ว ดูท่าน้ำในมิติจะส่งผลต่อพืชได้ดี ดอกเริ่มตูมบ้างแล้วอีกไม่นานคงบานสะพรั่ง คิดถึงชากุหลาบขึ้นมาเชียว ถึงเวลาปลูกผักแล้วสิ

มิติที่ต้องทำมาหากินเอง ไม่มีสิ่งใดตกจากฟ้านอกจากสวนผลไม้สองไร่ใบชากับลูกหมูและลูกไก่เหล่านั้นที่ยังต้องเลี้ยงเองให้อาหารเองโชคดีที่อยู่ในนั้นสามารถรอได้ เฮ้อท้อจริงๆ