ลิขิตแห่งรัก

ประกาศผลสอบ

วันนี้ซ่งจื่อหนูตื่นแต่เช้า สี่วันมานี้หมู่บ้านสงบเรียบร้อย ไม่ไดัยินเสียงแม่เฒ่าหลี่ด่าผู้ใด นางยังคงปรนนิบัติบุตรชายหลี่ต้าเหวินอยู่ในบ้าน หลังจากลุงใหญ่หลี่ต้าโจวเดินทางนางก็อาละวาดยกใหญ่ จนสะใภ้ใหญ่หวังซื่อลุกขึ้นมาอาละวาดบ้าง ไล่กวดตีนางไปทั่วหมู่บ้าน ชาวบ้านเห็นใจแม่เฒ่าหลี่แต่ก็พูดเพียงว่า

"ป้าหลี่ นางเป็นเช่นนี้ก็เพราะบุตรชายท่านมิใช่หรือ วันหลังท่านก็อย่าโวยวายจนกระตุ้นความคลั่งของนางก็สิ้นเรื่อง"

"น่านสิเจ้าคะ ป้าหลี่โบราณว่าอย่าถือสาคนสติไม่ดี ท่านเป็นคนสติครบถ้วนเหตุใดไม่ยับยั้งตนเองด่ากราดไปทั่วจนอาการนางกำเริบ"

"พากเจ้าๆๆๆ แต่ละคนรวมหัวกันรังแกยายเฒ่าอย่างข้าฮือๆๆเจ้าข้าเอ๊ยใครก็ได้มาดูที"

แม่เฒ่าหลี่นางลงไปทุบอกชกหัวร้องห่มร้องไห้ หวังซื่อได้ยินก็วิ่งมานั่งร้องไห้แข่งกับนางบ้าง จนหลี่ม่านอวี้กับหลี่ต้าจูต้องมาพานางกลับไป ปล่อยแม่เฒ่าหลี่อยู่กลางลานไร้คนสนใจ หลี่อ้ายเสิ่นอับอายจนไม่อยากออกจากบ้าน ตั้งแต่วันนั้นนางจึงเงียบมาตลอด ส่วนหลี่ต้าเหวินไม่แน่ใจว่าวางแผนอันใดอยู่

เสียงตีฆ้องดังมาจากทางหน้าหมู่บ้าน เด็กๆวิ่งออกไปดูเนื่องจากยังเช้าอยู่ ชาวบ้านจึงยังคงอยู่ในบ้าน เมื่อได้ยินเสียงฆ้องจึงรีบออกมารวมตัว

"ท่านผู้นำ นั่นมันคนของทางการนี่ขอรับ เหตุใดมาหมู่บ้านของเรากัน"

"นั่นสิ มาแล้วๆ "

ชายสามคนสวมเครื่องแบบทางการเดินถือหนังสือมา ก่อนจะเรียกหา

"ใครคือครอบครัวหลี่หาน"

"เอ๋ นั่นมันชื่อพี่รองนี่ ท่านแม่อย่าก่อเรื่องนะเจ้าคะเดี๋ยวข้ามา น้องห้าไปตามน้องสามมา ทีบอกนางว่ามีคนของทางการมาตามหาพี่รอง"

หลี่ม่านนอวี้วิ่งเข้ามาที่เจ้าหน้าที่ยืนอยู่ พร้อมกับเอ่ยละล่ำละลัก

"มาแล้วๆข้าคือน้องสาวของเขา ท่านแม่ข้าป่วยบิดาพาพี่ชายไปสอบยังไม่กลับ ไม่ทราบว่าท่านน้ามีเหตุอันใดหรือเจ้าคะ" หลี่ม่านอวี้หอบหายใจก่อนจะเอ่ยกับทหารของทางการ

"อ้อ หลี่หานแห่งหมู่บ้านหลี่ซานสอบผ่านถงเซิงลำดับที่38นี่เป็นหนังสือที่ออกโดยทางการเจ้ารับไปสิ"

หลี่ม่านอวี้มือสั่นรับหนังสือรับรองมา พี่รองสอบผ่านแล้ว ผ่านแล้วจริงๆ

"ต่อไปครอบครัวหลี่ไฉ่ซุน"

"ข้าเองๆข้าหลี่ซ่งเหวินเป็นบิดาของเขาขอรับ"หลี่ซ่งเหวินขานรับพร้อมกับเดินขึ้นหน้ามา

"หลี่ไฉ่ซุนหมู่บ้านหลี่ซานสอบผ่านลำดับที่13 นี่คือหนังสือทางการเจ้ารับไว้ ต่อไปครอบครัวหลี่เหิง เอ๋!นังหนูทำไมเป็นเจ้าอีกเล่า?"เจ้าหน้าที่ประกาศเห็นหลี่ม่านอวี้ก้าวขึ้นมาอีกครั้งจึงสงสัย

"เขาเป็นพี่ชายคนโตของข้าเจ้าค่ะ หลี่เหิง"

"อ้อ หลี่เหิงแห่งหมู่บ้านหลี่ซานสอบผ่านลำดับที่3 นี่เอ้ารับหนังสือไป ต่อไปครอบครัวของหลี่เอ้อหลาง"

หลี่เซียวค่อยๆก้าวเดิน ตั้งแต่หมอเมิ่งจ่ายยาตัวใหม่เขาก็มีแรงมากขึ้น ต้องขอบคุณเด็กคนนั้นจริงๆ

"ข้าน้อยหลี่เซียวเป็นบิดาของหลี่เอ้อหลางขอรับ"

"ยินดีด้วยท่านเซียว บุตรชายของท่านสอบได้ที่หนึ่ง นี่เป็นหนังสือรับรอง ใต้เท้าคุมสอบเห็นว่าเขามีสติปัญญาที่ดีอยากจะรับเป็นศิษย์ส่วนตัว สิ้นปีนี้จะได้ร่วมสอบซิ่วไฉ ท่านยินดีหรือไม่ หากท่านตกลงข้าจะไปตอบใต้เท้า"

"ขอบคุณใต้เท้าที่หวังดี เด็กสี่คนนี้ข้าน้อยตั้งใจให้เรียนรู้พร้อมกันขอรับ ข้าน้อยก็เคยสอบผ่านซิ่วไฉมาก่อน เพียงแต่สุขภาพไม่อำนวยจึงไม่อาจสอบต่อได้ บุตรชายยังด้อยความรู้มิอยากให้เป็นภาระใต้เท้าท่านนั้นขอรับ ขอท่านอภัยด้วย"

ทั้งสามทำหน้าที่ตนเองเรียบร้อย ซ่งจื่อหรูใส่ซองแดงสองซองให้พวกเขา เป็นของหลี่ม่านอวี้กับหลี่เซียว ปู่ใหญ่หลี่ฝูเหยา ดีใจมอบซองแดงเช่นกันยังแถมสุราอีกไห เจ้าหน้าที่ยิ้มแก้มปริคำนวณแล้วซองละสองตำลึงเลยที่เดียวนับว่าใจกว้าง เดิมทีต้องมาหมู่บ้านที่แม้แต่ยุงยังไม่บินผ่านก็ทำใจไว้แล้ว

"ดีใจด้วยท่านผู้นำ หมู่บ้านท่านล้วนมีเมล็ดพันธ์ที่ดี"

เจ้าหน้าที่ทางการกลับไปแล้วซ่งจื่อหรูประกาศกับชาวบ้าน

ซ่งจื่อหรู"ทุกท่าน ท่านปู่ข้าจะกลับมาพร้อมกับลุงใหญ่และพี่ชายของข้า หลังจากเชงเม้งแล้วข้าจะจัดเลี้ยงทั้งหมู่บ้านเชิญพวกท่านด้วยนะเจ้าค่ะ"

ที่ซ่งจื่อหรูจัดเลี้ยงประการแรกนางจะนำอาหารแห้งให้พวกเขารู้จักเพื่อสอนให้ทำ ประการที่สองให้ยายเฒ่ากับบุตรชายอกแตกตายไปเลยยิ่งดี

หวังซื้อน้ำตาคลอในที่สุดนางก็สามารถยืนหยัดได้แล้ว

หลี่ต้าเหวินที่นอนอยู่ในห้องกำหมัดแน่น สารเลวนังซ่งจื่อหรูเจ้าแผนการดีนักถึงกับแอบส่งเงินให้ไอ้เด็กเวรพวกนั้นไปจ่ายค่าสมัครสอบ ยังไม่รวมความแค้นที่ถูกไล่ออกก็เพราะนั่งเด็กคนนี้ รอก่อนเถอะ รอให้ขายนังเด็กสองคนนั่นได้ก่อนเขาจะไปจากที่กันดารแห่งนี้ ส่วนท่านแม่ก็ยังมีลูกคนอื่นอีกไม่ใช่หรือ หลี่ต้าเหวินนอนกัดฟันวางแผนเล่นงานนังเด็กบ้านรองสามพี่น้องนั่น เขาจะเอาพวกมันไปขายให้หมดทุกคนนำเงินที่ได้ไปจากที่นี่สักที