ลิขิตแห่งรัก

หมั้นหมาย

ซ่งจื่อหรูเดินไปเปิดประตูรั้วก็เห็นหลี่ถิงถิงยืนอยู่ ด้านหลังมีเกวียนวัวตามมา ในเกวียนมีข้าวของวางไว้

"พี่สี่พวกเขาบอกว่ามาจากโรงเหล็กในตำบลนำของที่พี่สั่งไว้มาส่งเจ้าค่ะ"

หลี่ถิงถิงอธิบาย ซ่งจื่อหรูพยักหน้าจากนั้นคนงานก็ช่วยนางขนของมาไว้ด้านใน ซ่งจื่อหรูจ่ายเงินส่วนที่เหลือคนงานของร้านเหล็กก็กลับไป

"น้องห้า พี่มีเรื่องต้องทำเจ้าช่วยไปตามพี่สามมาหาพี่สักหน่อย รีบไปรีบมา"

ซ่งจื่อหรูสั่งจบหลี่ถิงถิงก็รับคำและรีบวิ่งกลับบ้าน แค่เพียงถ้วยชาหลี่ม่านอวี้ก็เดินตามมา

"น้องสี่ มีอะไรหรือไม่พี่กลัวท่านแม่อาละวาดอีก เมื่อวานนางก็ตีกับท่านย่า"หลี่ม่านอวี้เอ่ยถาม

"พี่สามข้าต้องการให้ท่านเข้าตำบลแทนข้าสักหน่อย หนึ่งไปจินปู่เตี้ยนนำจดหมายไปให้จินเหนียง สองนำจดหมายและสิ่งของเหล่านี้ไปที่ร้านเถ้าแก่เหลียง สามนำร่มและพัดสองเล่มนี้ไปร้านหนึ่งในใต้หล้าของคุณหนูจาง จางอวี้เซียน จากนั้นซื้อของสำหรับต้อนรับท่านปู่วันนี้ กับซื้อของเซ่นไหว้บรรพบุรุษตามรายการที่เขียน พี่จิงเสวียนจะไปเป็นเพื่อนท่านเอง ให้ถิงถิงดูแลป้าสะใภ้ใหญ่หนึ่งวัน นางไม่เป็นไรหรอกถ้าไม่มีใครไปกระตุ้นนาง"

เมื่อบอกกล่าวหลี่ม่านอวี้เรียบร้อยนางก็เตรียมของที่ต้องนำไปพร้อมจดหมาย เห็นสีหน้าสงสัยของสองพี่น้องจึงเอ่ยเพื่อให้พวกเขาเลิกสงสัย

"สิ่งของเหล่านี้ข้าต้องการสร้างค่ายกล พวกท่านมีช่วงนึงที่ต้องออกไปข้างนอก เด็กๆอยู่ลำพังข้าไม่วางใจ หลี่ต้าเหวินผู้นั้นหาใช่คนดี ข้าทำให้เขาถูกโบยและถูกไล่ออกจากสำนักศึกษา ลำพังตัวข้าไม่กังวลเท่าไหร่แต่น้องๆข้ายังเด็กอยู่

"แม่นางซ่ง เจ้าวางค่ายกลเป็นด้วยหรือ นี่มันแปลกเกินไปแล้ว" จิงอี้ถาม

"ไม่แปลกหรอก จะเป็นช่างต้องเรียนรู้หลายศาสตร์ ท่านตาข้าไม่ได้มีฝีมือเพราะโชคช่วย หลังจากสร้างค่ายกลเสร็จข้าจะขึ้นเขาเทียนซาน ตามหาหญ้าเหมันต์ เรื่องนี้ห้ามพวกท่านส่งข่าวท่านอาฮั่วเด็ดขาดจนกว่าจะได้มา"

"หญ้าเหมันต์รูปร่างเป็นเช่นใด เจ้าวาดภาพให้พวกข้าก็ได้บนเขาอันตราย เจ้าเป็นเพียงเด็กน้อย"

"ต่อให้วาดภาพพวกท่านก็หาไม่เจอหรอก ต้องหาตอนกลางคืนเท่านั้น ไม่ต้องห่วงพี่จิงเสวียนข้าจะพาพี่จิงอี้ไปด้วย ตอนนี้ท่านไปตำบลเถอะพี่สามของข้ารอท่านอยู่ เดี๋ยวเย็นนี้ท่านปู่ข้าจะกลับมาแล้ว "

แค่กๆๆเสียงไอมาจากด้านในบ้านซ่งจื่อหรูสบตาคนทั้งคู่ พวกเขาจึงแยกย้าย

"อาสะใภ้ ท่านเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ ท่านคงลืมปิดหน้าต่างต้องลมเย็นถึงได้เป็นไข้"

"อย่างโกหกเลย พิษของข้ากำเริบอีกแล้ว ร่างกายข้าย่อมรู้ดี แค่กๆ"ฮั่วหรานไอไม่หยุด

"ท่านหมอเมิ่งต้องรักษาท่านได้เจ้าค่ะ ดูแล้วเขาไม่ใช่หมอทั่วไป ฝีมือดีพอควรเพียงแต่ขาดตัวยาเท่านั้น เดี๋ยวก็หาได้เจ้าค่ะ"ซ่งจื่อหรูไม่อยากให้นางคิดมาก

"อาหรู แม้ว่าข้าจะไม่มีแรง แต่ก็ได้ยินสมุนไพรที่พวกเจ้าว่านั้นหายาก ไม่แน่ว่าบนเขาเทียนซานอาจไม่มีก็ได้ เจ้ารับปากข้าเรื่องหนึ่งได้หรือไม่"

"อาสะใภ้ว่ามาเถอะเจ้าค่ะ หากไม่เกินความสามารถข้าย่อมรับปากท่าน"

"เซียนเอ๋อร์ยังเด็กหากว่าข้าไม่สามารถเห็นนางเติบใหญ่ได้ เจ้าช่วยข้าดูแลนางได้หรือไม่ พี่สะใภ้ใหญ่เปรียบดังมารดา หยกชิ้นนี้เจ้ารับไปข้าขอหมั้นหมายเจ้าให้กับหรงเอ๋อร์บุตรชายข้า"

"อาสะใภ้ ท่านล้อเล่นแล้วท่านยังแข็งแรงอย่าคิดอะไรแบบนี้เลยเจ้าค่ะ ท่านพักผ่อนเถอะอีกอย่างพี่เฟยหรงมิใช่คนที่จะชอบถูกบังคับ"

"ข้ารู้จักบุตรชายตนเองดี เขามีใจให้เจ้า จงรับไปเถอะหากไม่รับก็เท่ากับเจ้ารังเกียจข้า"

ซ่งจื่อหรูจึงจำต้องรับหยกชิ้นนั้นมา ดูลวดลายคล้ายนกเฟิ่งหวงแต่มีเพียงครึ่งเดียวหยกนี้น่าจะมีเป็นคู่ มองไปคล้ายป้ายอะไรสักอย่างแต่มีเพียงซีกเดียว นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าก็เคยเห็นลวดลายแบบนี่ที่ไหน

ฮั่วหรานหลับไปแล้ว มีซ่งจื่อเย่วกับฮั่วเฟยเซียนคอยดูแล ซ่งจื่อหรูมองแปลงผักที่ตนเองปลูกได้สามวัน เนื่องจากใช้น้ำในมิติผสมกับน้ำในลำธารผักจึงแทงยอดขึ้นมาเกือบหนึ่งชุ่นแล้ว

"ที่เกิดก็ต้องเกิด ที่ร่วงหล่นถึงเวลาก็ต้องร่วงหล่น พี่ใหญ่ชีวิตคนเราก็เป็นเช่นนี้มิใช่ก็ขอรับ"

ซ่งจื่อห่าวเดินมาจับมือพี่สาวแล้วพูดเบาๆ

ซ่งจื่อหรูลูบหัวน้องชาย ตั้งแต่นางมาอยู่ที่นี่ เห็นการเอาชีวิตกันด้วยเล่ห์เหลี่ยม การทำร้ายและใส่ร้าย ความอดอยากหิวโหย หากไม่มีน้องสองคนที่แห่งนี้ก็ไม่มีอะไรเลยสำหรับนาง ฮั่วเฟยหรงคนนั่นสำหรับนางแล้วเขาคือแสงอาทิตย์ยามที่ในใจนางหนาวเหน็บเขาเป็นความอบอุ่น ว่าแต่เขามีใจให้นางเมื่อใดกัน