ลิขิตแห่งรัก

หาเรื่อง

"พี่ใหญ่ ท่านแต่งออกมาแล้วจะยุ่งทำไม ข้าต้องมาตามหาสามีข้า นังเด็กแพศยาออกมาเดี๋ยวนี้นะ เจ้าเอาสามีพวกข้าไปซ่อนไว้ที่ไหน โอ๊ย พี่ใหญ่ท่านกล้าตีข้าหรือ" สะใภ้หวังทั้งสองไม่ให้ความสำคัญกับพี่สามีคนนี้จึงเยาะเย้ยดูถูกหวังซื่อตบพวกนางทันที

ผัวะๆๆตุบตับๆ ใครจะคิดว่าหวังซื่อจะตบตีน้องสะใภ้ ทั้งสามชุนละมุนหลี่ม่านอวี้วิ่งมาถึงก็เข้าช่วยมารดาตนจนถูกคนโตกว่าตบตีจนร้องไห้ ชาวบ้านที่เป็นสตรีก็วุ่นวายแยกทั้งสามออกจากกัน

"เห็นไหมเจ้าทำอะไรลงไป นังซ่งจื่อหรูหากไม่ใช่เจ้าไปยั่วยวยคนเขาจะมาถึงที่หรือ" หลี่อ้ายเสิ่นชี้หน้าด่า

"ข้าไม่เชื่อว่าเป็นนาง หึเจ้าคงไม่ลืมเรื่องปลดภรรยาของอาไหลฝูหรอกนะ หากกล่าวเหลวไหลระวังมารดาเจ้าจะถูกปลด" ป้าสะใภ้หกชี้หน้าหลี่อ้ายเสิ่น

"ใช่ๆๆๆ"

หลายเสียงก็สนับสนุน พวกเขาไม่ชอบเด็กอ้ายเสิ่นคนนี้จริงๆ ไม่รู้ว่าแม่เฒ่าหลี่เลี้ยงบุตรสาวอย่างไร พฤติกรรมน่ารังเกียจนัก

"ใช่จื่อหรูของพวกเรา ถูกนังปีศาจเฒ่านั่นตี จนปางตายยังหอบสังขารไปหาอาหารแถมยังไม่หวงยังคิดแบ่งปันเสบียงผู้อื่นอีก"

"หลี่อ้ายเสิ่นคนบ้านเจ้านอกจากหาเรื่องยังสร้างประโยชน์อะไรบ้าง"

ชาวบ้านก็เริ่มไม่พอใจตะโกนใส่หน้านางแต่หลี่อ้ายเสิ่นไม่ยอมหยุดยังคงกล่าวต่อกับหวังซื่อ

"พี่สะใภ้ใหญ่ ที่ข้าพูดนั่นคือเรื่องจริงพวกเขาเป็นน้องท่านไม่มาหาท่านที่เป็นพี่สาว แต่มาหานังเด็กนี่ น้องท่านหายไปเพราะมันแต่ท่านกลับเข้าข้างมัน"

"ทุกคนหยุดๆๆๆ ได้แล้ว อาหรูบอกปู่ใหญ่สิว่าเกิดอะไรขึ้น อธิบายสักหน่อยเถอะ"หลี่ฝูเหยาเห็นว่าเรื่องกำลังบานปลายจึงให้ซ่งจื่อหรูได้พูด คงต้องจัดการน้องสะใภ้เฉินซื่อคนนี้สักทีขยันก่อเรื่องนัก

ซ่งจื่อหรูเดินขึ้นหน้าก่อนจะถามสะใภ้แซ่หวังตรงหน้า

"สะใภ้หวัง ท่านบอกว่าสามีเจ้ามาหาข้า จากนั้นก็หายตัวไปสองวันแล้ว ทุกท่านข้าอยู่บ้านตลอดเวลาก่อนหน้าข้าขึ้นเขาก็มีคนเห็นว่าข้าลงมากับท่านพี่ฮั่ว คนแซ่หวังสองคนนี้เป็นใครหน้าตาเป็นเช่นไรข้าเองก็ไม่รู้ หากไม่ใช่เพราะป้าสะใภ้ใหญ่ทะเลาะกับพวกนาง อาเล็กไม่กล่าวว่านางเป็นน้องชายป้าสะใภ้ใหญ่ ข้ายังไม่รู้เลยว่าพวกเขาเป็นดองกับท่านย่าและที่เจ้าสองคนบอกว่าข้านัดแนะสามีพวกเจ้า ผู้ใดบอกเจ้า เจ้าบอกว่าข้ายั่วยวนสามีของเจ้าผู้ใดบอกเจ้ากัน หากเข้าพาคนผู้นั้นออกมาได้ข้ายินดีจะรับผิดชอบเรื่องนี้"

"เป็นนาง นางเป็นอาเล็กของเจ้าคงไม่โกหกกระมัง"

สองสะใภ้แซ่หวังชี้ไปยังหลี่อ้ายเสิ่น หลี่อ้ายเสิ่นหน้าซีด สะใภ้สกุลหวังสองคนนี้สมองหมูหรือไรกันนะ แต่นางไม่ยอมรับยังคงกล่าวต่อ

"ข้าๆเจอพวกเขาวันก่อน นึกว่าจะมาหาพี่สะใภ้ ใครจะรู้พวกเขาเมาแล้วก็พูดกันว่าๆจะมาหาเจ้า เพราะเจ้าไปให้ท่าพวกเขา ข้าได้ยินมาเช่นนี้ข้าไม่ได้พูดเอง"

"ท่านปู่ใหญ่ ไปที่ว่าการเถิดให้ร้ายผู้อื่นต้องถูกปรับ10ตำลึงโบย20ที ใส่ร้ายพี่ใหญ่ข้าเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยขอรับ" ซ่งจื่อห่าวกล่าวแก่หลี่ฝูเหยา

"ซ่งจื่อห่าว ไอ้ตัวอัปมงคลเจ้ากล้ารึ" หลี่อ้ายเสิ่นชี้หน้าเด็กชาย

"วาจาท่านต่างหากที่อัปมงคล อาเล็กท่านด่าผู้อื่น แล้วตัวท่านเล่าดีกว่าผู้อื่นตรงไหน ท่านมาโวยวายเพื่ออะไร ตอนนี้พี่ชายข้าถูกถอนหมั้น ท่านยังไม่พอใจต้องให้คนทั้งหมู่บ้าน แต่งไม่ออกเหมือนท่านหรือ" หลี่ม่านอวี้ที่ถูกสะใภ้หวังทุบตีเพราะปกป้องมารดาชี้หน้าด่าหลี่อ้ายเสิ่นทันทีนางไม่กลัวแล้ว

"หลี่ม่านอวี้ อย่าเห็นว่าท่านแม่ไม่อยู่ก็จะกำเริบงั้นพี่เจ้าถูกถอนหมั้นแล้วเกี่ยวอะไรกับข้า เจ้าไม่โกรธตัวต้นเหตุแต่กลับมาเคืองข้าเจ้ามันโง่ พวกเท้าเปื้อนโคลนน่าขยะแขยง คิดเปรียบเทียบข้า ใครแต่งไม่ออกกันแน่ ข้าจะแต่งกับขุนนางเท่านั้นไม่ใช่พวกใช้แรงงานอย่างพวกเจ้า"

"อาเล็ก เป็นโรคหลงตัวเองต้องรีบรักษานะขอรับ" ซ่งจื่อห่าวกล่าว

"ไม่ยากหรอก แค่เลิกฝันกลางวันและอย่าส่องกระจกบ่อยๆเท่านั้นเองใช่ไหมจื่อห่าว"ซ่งจื่อเย่วรับคำน้องชายซ่งจื่อห่าวพยักหน้า

พรืด พรวด ฮ่าๆๆ กำลังหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ๆก็ปรับอารมณ์ไม่ทันเชียว ชาวบ้านหัวเราะท้องแข็ง

ซ่งจื่อห่าวกับซ่งจื่อเย่วคนนึงร้องคนนึงรับ ช่างเป็นสามพี่น้องที่ไม่ควรทำให้ขุ่นเคืองเสียจริงๆ ฝีปากนั่นยิ่งกว่ามีดฝ่าฟืนเสียอีก

"ท่านผู้นำทั้งสาม เป็นนางๆบอกข้าเช่นนี้จริงๆ อีกอย่างพี่สะใภ้ก็ชอบมาขนของที่บ้านข้าจึงคิดว่าพวกเขาคงเคยเจอกันบ้าง ไปที่ว่าการพวกข้าไม่อยากไป" สตรีบ้านหวังทั้งสองไม่ยอมแพ้

"หากไม่ไปก็มีอีกวิธีขอรับท่านปู่ใหญ่ท่านปู่หวัง" หลี่หานที่เพิ่งมาถึงได้ยินก็เอ่ยขึ้นแล้วก้าวออกมา ทั้งสองคนตบตีมารดาของเขา แน่นอนเขาย่อมต้องโกรธ

"ว่ามาเถอะอาหาน จะจัดการเยี่ยงไร"

"ให้ร้ายผู้อื่นปรับ10ตำลึงตามกฎหมาย แต่วันนี้หากพวกนางจ่ายให้น้องสี่คนละ8ตำลึงก็ถือว่าจบกันไป ไม่ต้องไปศาล"

"นี่หลี่หานไอ้เด็กเลวเจ้าเป็นหลานพวกข้า นะอีกอย่างนังเด็กนั่นแซ่ซึ่งมิใช่รึ 8ตำลึงพวกข้าไม่มีจ่ายหรอก"สะใภ้แซ่หวังโวยวาย

"ข้าแซ่หลี่มิใช่แซ่หวัง ในตัวน้องสี่มีเลือดสกุลหลี่อยู่พวกนางต่างหากคือญาติที่แท้จริง พวกท่านไม่ใช่ หากท่านสองคนไม่อยากจ่ายเงินงั้นก็ต้องไปร้องเรียนทางการแล้ว ที่นี่มีพยานมากมาย หากอยากถูกไต่สวนก็ตามใจท่าน อาเล็กท่านเองเป็นคนกุเรื่องท่านก็ต้องจ่ายเช่นกัน นี่เป็นเรื่องไม่เล็กเกี่ยวพันกับชื่อเสียงสตรีในหมู่บ้านจำเป็นต้องชัดเจน" หลี่หานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาโดยไม่สนใจสะใภ้ของบ้านเดิมมารดา เขาเกลียดคนแซ่หวังอยู่แล้ว ยามปกติมักรังแกมารดาของเขา

"หลี่หานเจ้ามันไอ้หลานเนรคุณเจ้าช่วยคนอื่นเล่นงานข้า ข้าจะให้ท่านแม่ไล่เจ้า" หลี่อ้ายเสิ่นจะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย ท่านแม่ให้นางพาสตรีโง่สองคนนี้มาไม่ได้บอกว่าจะเจอแบบนี้นี่

"เจ้าจะไล่ใคร อาเล็กเจ้าพูดอีกทีสิอาหานเป็นลูกที่ข้าคลอดออกมาเดิมทีข้าควรใส่ใจเขาด้วยซ้ำ ทุกท่านรู้ไหมว่าข้าไปรู้อะไรมาที่อาเหิงไม่เคยได้กลับบ้านไม่ใช่เพราะไม่กตัญญูแต่เป็นเพราะอาสี่สั่งไม่ให้เขากลับ ให้เขาอดหลับอดนอนนั่งคัดตำราหาเงินให้อาสี่ไปเที่ยวหอนางโลม ท่านแม่ก็หลับหูหลับตาเข้าข้าง อาเล็กข้าคนนี้ไม่เคยทำท่านลำบากใจใยท่านใจดำเช่นนี้ อาเหิงถึงเวลาพูดคุยเรื่องแต่งงานแล้ว คราวก่อนเพราะท่านแม่ขับไล่สะใภ้สามแถมต่อมาทุบตีเจ้าสี่จนไม่ได้สติ แม่สื่อได้ยินเรื่องเหล่านี้จากที่เคยรับปากตอนนี้อาเหิงของข้าถูกปฏิเสธหมดแล้ว ตอนนี้อาเล็กท่านยังพาคนมาก่อเรื่อง ท่านจะให้อาหานกับม่านอวี้แต่งไม่ออกเช่นกันหรือ สวรรค์ท่านใยโหดร้ายกับข้าหวังเจียเอ๋อร์เช่นนี้ ฮือๆๆ" หวังซื่อร้องไห้ไปด่าคนไปจนตอนนี้วุ่นวายไปหมด ชาวบ้านที่ได้ยินว่าหลี่ต้าเหวินไปเที่ยวหอนางโลมก็พากันตกใจ