ความลับที่ไม่เคยพูด1
1505 คำ
หลี่ต้าจูเดินเหม่อ หลี่เหิงและหลี่หานเองก็ไม่ต่างกัน ในบ้านของซ่งจื่อหรูหลี่ม่านอวี้นั่งรออยู่หลี่หวังซื่อหลับไปแล้ว ทันทีที่เห็นหลี่เหิงหลี่ม่านอวี้ก็โผเข้าใส่ร้องไห้ ซ่งจื่อหรูให้หลี่เหิงกับหลี่หานนอนอีกห้องส่วนหลี่ถิงถิงขอบิดานอนค้างกับพี่สี่ของนาง หลี่ต้าจูต้องกลับบ้านเพราะป้ารองที่กำลังตั้งครรภ์ไม่มีใครอยู่ด้วย ซ่งจื่อหรูเล่านิทานต่อจากเมื่อวานเด็กๆ หลับหมดแล้ว นางอยากเข้าไปในมิติแต่วันนี้คงไม่ไหว ทะลุมิติมาที่นี่ได้สามวันยังไม่มีวันไหนได้พัก ใครบอกว่าสมัยโบราณนั้นไม่วุ่นวาย นี่ไงวุ่นวายสุดๆ
หลี่เหิงรีบกลับทันทีที่ได้ข่าว จึงยังไม่ได้กินอะไร ซ่งจื่อหรูเองก็เหนื่อยมาก นางเข้าครัว หยิบไข่ไก่ออกมา ต้มกับน้ำตาลทรายแดง ให้ตัวเองและพี่ไปคนละ2ฟอง ทั้งหมดออกไปคุยหน้าบ้านที่ตอนนี้ดายหญ้าและกวาดจนเตียน ทั้งสี่คนนั่งกินไข่หวานไม่มีใครเอ่ยอะไรจนพระจันทร์ตรงศรีษะจึงรู้ว่าเป็นเวลาปลายยามจื่อแล้ว(23.00-00.59)
"เหตุใดท่านพ่อไม่มาตามหาท่านแม่สักนิด"หลี่เหิงถามขึ้นมา
"พี่ใหญ่ ท่านไม่กลับบ้านมานานท่านคงไม่รู้ ท่านพ่อเอาแต่ขลุกอยู่บ้านแม่หม้ายเหล่านั้น หากท่านแม่โวยวายก็จะถูกตี เมื่อก่อนตอนข้ายังเด็กท่านพ่อยังดีๆอยู่เลย"
หลี่ม่านอวี้พูดไปปาดน้ำตาไป หลี่เหิงไม่เคยรับรู้สถานการณ์บ้านตนเองเลย สังเกตุเห็นน้องชายเอาแต่เขี่ยไข่ในชามไม่ยอมกินจึงรู้สึกแปลกใจจึงเอ่ยถาม
"น้องรอง เหตุใดเจ้าเอาแต่ก้มหน้ากัน พวกเขาเป็นอะไรกันไปหมด แล้วเหตุใดเจ้าไม่ส่งข่าวให้ข้าบ้างคนอื่นไม่ไปแต่เจ้าไปได้นี่"
"พี่ใหญ่ ท่านดุพี่รองก็เปล่าประโยชน์ เข้าเมืองต้องจ่ายสามอีแปะ ลำพังตัวพี่รองบางวันก็อิ่มบางวันก็อด จะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าผ่านทางกัน"ซ่งจื่อหรูกล่าวแก่หลี่เหิง
"ห๊า น้องสี่ค่าเข้าเมืองแพงถึงเพียงนั้นเชียว"
หลี่ม่านอวี้ตกใจถามซ่งจื่อหรู แต่นางแค่เพียงพยักหน้าให้ หลี่หานเงยหน้าขึ้นน้ำตาลูกผู้ชายเลอะอยู่บนแก้มทั้งสองข้าง ทั้งสามคนตกใจ เกิดอะไรขึ้นกับเขา
"น้องรอง เจ้าอย่าร้องไห้สิข้าไม่ได้ตั้งใจกล่าวโทษเจ้า"หลี่เหิงรู้สึกผิดเขาไม่น่าว่าหลี่หานเลย
"นั่นสิพี่รอง พี่ใหญ่แค่เป็นห่วงท่านพ่อท่านอย่าเสียใจไปเลย"หลี่ม่านอวี้เองก็ตกใจที่พี่ชายร้องไห้
"พวกท่านเสียงเบาๆหน่อย เดี๋ยวป้าสะใภ้ใหญ่ก็ตื่นหรอก พี่รองหากมีอะไรอยากพูดท่านก็พูดมาเถอะ อย่าเก็บไว้คนเดียวให้ทุกข์ใจ นอกจากท่านคิดว่าพวกเราพี่น้องเป็นคนอื่นสำหรับท่าน"
หลี่หานกลั้นสะอื้นก่อนจะเริ่มพูด
"สี่ปีก่อนอาสามถูกสัตว์ป่าทำร้ายนอนพักที่บ้าน อาสะใภ้สามเพิ่งตั้งครรภ์จื่อห่าว มีเพียงท่านพ่อท่านแม่และครอบครัวลุงรองที่ไปทำนา มีอยู่วันนึงท่านพ่อน้ำหมดจึงกลับมาบ้านข้าแบกหญ้าหมูกลับมาก็เห็นท่านย่าตบตีท่านพ่อขับไล่อาสามและครอบครัว ข้ากลัวจึงไม่กล้าเข้าไปเห็นญาติผู้พี่ของท่านย่าออกมาจากห้องของนาง สภาพแต่งตัวไม่เรียบร้อย รวมถึงท่านย่าเองด้านบนก็สวมเพียงตู้โตว"
"น้องรองนี่เป็นเรื่องจริงหรือ เหตุใดเจ้าถึงไม่เคยเอ่ยปาก"หลี่เหิงถึงกับตกใจนี่เรื่องใหญ่นะ
"ข้าจำได้ว่าญาติผู้พี่ท่านย่าคนนั้นจนอายุปูนนี้ยังไม่แต่งงาน นิสัยเกียจคร้านอันธพาลอีกด้วยนะเจ้าคะพี่ใหญ่" หลี่ม่านอวี้เอ่ย
"ตั้งแต่วันนั้นอีกสองวันอาสามก็ถูกให้แยกบ้าน จากนั้นท่านพ่อก็เริ่มเปลี่ยนไปเดิมทีท่านแม่มีลูกชายให้สกุลหลี่ถึงสองคนนางควรมั่นคง แต่ท่านพ่อกลับไม่ใส่ใจนาง หลังจากเกิดเรื่องท่านย่าก็ลำเอียงเข้าข้างอาสี่อย่างชัดเจน ทุกครั้งที่คนๆนั้นมาหา หรือท่านย่ากลับบ้านเดิมท่านพ่อจะไม่กลับบ้านและดื่มจนเมามาย"หลี่หานเล่าด้วยน้ำเสียงสะอื้น
"ข้าสังเกตุมานนานเหตุใดหน้าตาอาสี่ถึงไม่ อุ๊ปส์ อื้อๆๆๆ"ซ่งจื่อหรูปิดปากหลี่มานอวี้
"แฮ่กๆๆๆ น้องสี่เจ้าเป็นบ้าอะไรมาอุดปากข้า อยากให้ข้าหายใจไม่ออกตายหรือไง แค่กๆๆ"
"พี่สาม ท่านอยากถูกขับออกจากหมู่บ้านหรือไงคำพูดบางคำให้ตายก็ห้ามพูด"
แม้ว่าปากจะบอกหลี่ม่านอวี้ว่าห้ามพูดแต่นางกลับเป็นคนแรกที่ก้มหัวลงจากนั้นทั้งสี่ก็ก้มหัวลงซุบซิบกันเบาแค่พวกเขา เหมือนกลัวคนอื่นได้ยิน
"พี่ใหญ่ข้าว่าอาสี่หน้าตาไม่เหมือนใครเลย หรือท่านปู่ถูกสวมหมวกเขียวจริงๆ" หลี่ม่านอวี้เคราะห์คนแรก
"น้องสาม เรื่องนี้อย่าพูดซี้ซั้วไม่เช่นนั้นพวกเราคงถูกขับไล่จริง"หลี่เหิงดุนาง
"พี่ใหญ่พูดถูก ยังดีที่อาเล็กหน้าตาเหมือนท่านปู่ อาสี่จิตใจโหดเหี้ยมไม่เหมือนคนสกุลหลี่สักนิดหรือเจ้าว่ายังไงน้องสี่" หลี่หานเองตั้งแต่เห็นเหตุการณ์วันนั้นเขาก็ลังเลว่าหลี่ต้าเหวินใช่สายเลือดสกุลหลี่หรือไม่
"พี่สาม ห้ามพูดเรื่องนี้กับท่านแม่ของท่านเด็ดขาด ตอนนี้นางเกลียดท่านย่ากับอาสี่ถึงกระดูก หากนางอาละวาดจะเป็นเรื่องใหญ่ หากคนๆนั้นไม่ใช่สายเลือดท่านปู่ข้าจะทำให้เขาไม่ได้อะไรจากสกุลหลี่ติดตัวไปเลย"ซ่งจื่อหรูอาฆาต
"ที่จริงข้าเคยได้ยินท่านแม่ด่าว่าท่านพ่อแอบรักอาสะใภ้สาม ทำให้พวกเขาทะเลาะกันบ่อยๆข้ายังเกลียดนางคิดว่านางเป็นต้นเหตุอยู่เลย ใครจะรู้ท่านย่าอายุขนาดนั้นยังดิ้นรนอี๋ น่ารังเกียจจริงๆ"หลี่ท่านอซี้เอ่ยเสียงเบาทำท่าขนลุกและอยากอาเจียนออกมา
"เกี่ยวอะไรกับท่านแม่ข้า แม้ว่าท่านแม่ข้านางจะงามแต่ในหมู่บ้านนอกจากแม่ข้าก็ยังมีมารดาของอาไช่นางงามกว่าท่านแม่ข้าเสียอีก" ซ่งจื่อหรูเอ่ยคัดค้านเรื่องมารดานาง
" อาเล็กกำลังเป็นสาว หากเป็นเช่นที่พวกเราสงสัย ท่านยาพานางไปด้วยนี่ไม่อันตรายไปหน่อยหรือพี่ใหญ่" หลี่หานกังวลจึงเอ่ยขึ้นกับพี่ชาย
"พี่รองจะสนใจทำไม ยังไงอาเล็กก็เป็นลูกสาวที่นางเบ่งออกมาเอง วันนี้นางยังให้คนมาตบตีท่านแม่ข้าอีก อยากเป็นฮูหยินขุนนางเหอะ หลี่อ้ายเสิ่นคนสารเลว โสเภณีท่าเรือยังมารยาทดีกว่านาง"หลี่ม่านอวี้รู้โมโห
"พวกท่านว่าตอนที่ท่านย่าคลอดอาสี่ มีสุนัขมาคลอดใกล้ๆบ้านแล้วหมอตำแยหยิบมาผิดหรือไม่"
หลี่ถิงถิงไม่รู้ว่าตื่นตั้งแต่ตอนไหนเอ่ยถามจากนั้นก็มานั่งร่วมวงสนทนาและผสมโรง
"น้องสาม น้องห้า ต่อไปวาจาแบบนี้ห้ามเอ่ยอีกนะ อาเล็กนางหยาบคายแล้วพวกเจ้าจำเป็นต้องหยาบคายตามรึ"หลี่เหิงดุน้องสาว
"เอาล่ะพี่ใหญ่ พวกนางอึดอัดมานานระบายบ้างจะเป็นไร ท่านรีบนอนเข้าเถอะพรุ่งนี้รีบขึ้นเกวียนบ้านปู่ใหญ่เข้าตำบลให้ทันประตูตำบลเปิด อาสี่ตื่นมาไม่เห็นท่านจะสงสัย"
ซ่งจื่อหรูตัดบท ทางด้านฮั่วเฟยหรงกับอั่วเฟยหย่งและองครักษ์ทั้งสองถึงกับหมดคิ้ว พวกเขามีวรยุทธ์จึงได้ยินทุกคำ นี่ขนาดไม่อยากคุยเรื่องนี้นะยังสุมหัวจนเส้นผมแทบจะพันกันอยู่แล้ว ถ้าอยู่ครบเจ็ดคนคนนั้นจะวุ่นวายขนาดไหน เด็กๆบ้านนี้ฝีปากใช่เล่นเลย
เป็นเพราะหลี่ต้าโจวเมามายเผลอพูดเรื่องมันเทศกับแม่หม้ายที่ไปนอนด้วย ตอนนี้ข่าวแพร่ออกไป หมู่บ้านไหนตำบลใดที่อาหารหายากก็ต่างพากันแห่มาที่นี่ เขาจึงต้องมาเฝ้าระวังเด็กๆและหมู่บ้านนี้ เรื่องที่ได้ยินวันนี้ยิ่งกว่าหลังบ้านของเหล่าขุนนางเสียอีก
- ผู้เขียน
