หลังจากกินข้าวเสร็จเธอก็รีบออกจากร้านทันทีกลัวว่าจะเผชิญหน้ากับณอน แต่ตอนนี้เธอกำลังจะมุ่งหน้ากลับบ้าน ไปยังสถานที่ที่ไม่อยากจะอยู่ สถานที่เธอหนีมันออกมา
“มัมขา... เราจะไปไหนกันเหรอคะ”สาวน้อยคาลินหันมาถามมารดาขึ้นด้วยความสงสัย
“กลับบ้านยังไงล่ะคะ บ้านหลังใหญ่โตของเรา”เธอหันมาบอกคาลินที่กำลังสนใจอกสนใจกับทิวทัศน์ข้างนอกรถด้วยความตื่นเต้นเพราะไม่เคยมาเมืองไทยมา ถึงแม้ว่าเธอจะพาลูกสองทั้งสองไปเที่ยวทัศนศึกษาทุกๆ เดือน แต่ประเทศไทยคือที่เดียวที่เธอไม่ยอมพามาเด็ดขาด
“คลาร่า... แม่อยากให้หนูคุยกับพ่อเขาดีๆ นะลูก อย่าถือทิฐิมากเลย”
“หนูจะพยายามนะคะแม่ ถ้าหากพ่อเหมือนเดิมอันนี้ก็ไม่แน่นอน สิ่งเดียวที่หนูกลัวตอนนี้คือ ณอน”
“ตอนนี้เรื่องณอนหนูควรเอาไว้ที่หลังนะ แม่เชื่อว่าเขาไม่มีทางทำอะไรบ้าๆ แน่นอน”
“ค่ะแม่ภัทร”
เพียงไม่นานทั้งหมดก็ยังถึงคฤหาสที่พัก บ้านหลังใหญ่โตแต่กลับไร้ความสุขของผู้อยู่
