ในขณะที่ทุกคนกำลังหันมาให้ความสนใจบุษกรกับคุณตระการและคุณชานนท์ ก็มีชายหนุ่มในชุดสีดำรูปร่างสูงโปร่ง ไว้ผมยาวบะบ่าเดินแกมวิ่งเข้ามาในห้อง แล้วพุ่งตรงเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าบุษกร
“บอสครับ เป็นยังไงบ้างครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ยามาบุสะปรี่เข้ามาดูบาดแผลบนกายผู้เป็นนายสาว สองมือดึงร่างเพรียวระหงขึ้นยืน กวาดสายตามองไปทั่วร่าง ก่อนขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นแก้มทั้งสองข้างมีรอยแดง ดูแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นรอยฝ่ามือ
“ใครมันกล้าตบบอสครับ ผมจะฆ่ามัน”
“พอเถอะคิทซึเนะ ถึงนายไปฆ่าเดี๋ยวก็ติดคุกหรอก มีวิธีทรมานเยอะแยะไปหมด ให้ตายเร็วก็ไม่สนุกสิ” บุษกรบอกเลขาส่วนตัวเสียงหวาน แสดงรอยยิ้มอบอุ่นออกมา แต่สำหรับยามาบุสะมันไม่ใช่รอยยิ้มธรรมดา แต่มันเป็นรอยยิ้มที่แสนน่ากลัว
“ผู้ปกครองฉันไม่มาอีกเหรอคิทซึเนะ”
“มาแล้วครับ กำลังเดินมา ผมเป็นห่วงบอสก็เลยรีบวิ่งมาก่อน”
“ฉันยังปลอดภัยดี”
“ปลอดภัยที่ไหนกันครับบอส แล
