เกือบสองทุ่มแฟรงค์กับโชติกาก็ขับรถเข้ามาในตัวเมืองบ้านดอน จังหวัดสุราษฎร์ธานี พวกเขาตัดสินใจพักที่นี่คืนหนึ่ง แล้วพรุ่งนี้ค่อยขับรถต่อไปดอนสักเพื่อขึ้นเรือเฟอร์รี่ มุ่งหน้าสู่เกาะเต่า แฟรงค์เดินออกมาจากห้องน้ำ กวาดสายตามองหาเจ้าของร่างสูงโปร่ง ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นหญิงสาวนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง คงเหนื่อยจากการเดินทาง ทั้งที่พวกก็ช่วยเธอขับรถ แต่ดูเหมือนสภาพร่างกายของเธอจะอ่อนล้ามาก คงไม่ค่อยได้ขับรถออกไปไหนไกลๆ
“แองเจิล”
“...”
“ลุกไปอาบน้ำได้แล้วครับ เดี๋ยวจะได้ออกไปหาอะไรทานกัน”
“ขออีกสักสิบนาทีได้ไหม ฉันเหนื่อย” โชติกาบอกขณะนอนคว่ำหน้าบนเตียงนุ่ม เธอเคยขับรถไกลขนาดนี้เสียเมื่อไร ถึงแฟรงค์ช่วยขับมาครึ่งทาง แต่การนั่งรถนานๆ ก็ทำให้ร่างกายปวดเมื่อยไปหมด ปกติถ้าลงใต้ เธอมักจะมาเครื่อง เพราะใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็ถึง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอขับรถมาเอง ร่างกายเมื่อยไปหมดเกือบทุกส่วนแถมยังปวด
