ท่ามกลางความมืดมิดที่มองไม่เห็นแม้แต่ปลายนิ้วของตนเอง ทั้งคู่ต่างอ่อนแรงจนขยับไปไหนไม่ได้ จึงทำได้เพียงนอนนิ่งอยู่ในท่าเดิมโดยไม่พูดอะไรกันอีก จนกระทั่งไป๋โม่เริ่มจะง่วงงุนขึ้นมาเสียงเรียกต่ำของฉางคุนก็ดังขึ้นอีกครั้ง "ศิษย์พี่หญิง...ร่างกายท่านมีแรงขึ้นแล้วหรือยัง"
ไป๋โม่พยายามขยับตัวลุกขึ้นแต่เมื่อพยายามดันตัวขึ้นมา เรี่ยวแรงที่พยายามรวบรวมขึ้นมาก็ถดถอยลง หญิงสาวจึงซบตัวลงไปหาชายหนุ่มที่อยู่ด้านล่างอีกครั้ง
ครั้งนี้ฉางคุนส่งเสียงครางอยู่ในลำคอ ราวกับว่าเขากำลังเจ็บปวดเป็นหนักหนา
ไป๋โม่ตกใจมากหรือว่านางเผลอไปนอนทับบาดแผลของชายหนุ่ม เมื่อสักครู่ตอนที่ถูกเถาวัลย์ดึงเข้ามา บางทีเขาอาจจะได้รับบาดเจ็บ "ศิษย์น้อง...เจ้าเป็นอะไรไปหรือ"
ฉางคุนสูดหายใจเข้าลึกพยายามเค้นเสียงพูดออกมา "ไม่มีอะไร" ชายหนุ่มตอบศิษย์พี่หญิงไปด้วยเสียงเรียบนิ่ง เขาไม่สามารถบอกนางได้ว่าสาเหตุของความเจ็บปวดมาจากที่ใด
