ในค่ำคืนที่เงียบสงบของเมืองชิงเหอ ไป๋โม่พลิกตัวไปมาอยู่หลายครั้งก็ยังนอนไม่หลับ แต่ทันใดนั้นเสียงจากห้องของศิษย์น้องฉางก็ดึงดูดความสนใจของนาง ชายหนุ่มครางเสียงต่ำราวกับกำลังอดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ มันดังชัดเจนมากในยามค่ำคืนที่เงียบสงบแห่งนี้
ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้ไป๋โม่เป็นผู้ฝึกตน เสียงที่หญิงสาวได้ยินจึงชัดราวกับว่าเขากำลังครวญครางอยู่ข้างๆ หูของนาง
หัวใจของหญิงสาวรู้สึกเป็นกังวล ศิษย์น้องฉางนอนอยู่ห้องข้างๆ ไม่รู้ว่าการต่อสู้ในวันนี้ เขาจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่
เมื่อคิดแล้วนางก็รู้สึกเป็นห่วงจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงไปยืนอยู่หน้าประตูห้องของฉางคุนโดยใช้ความเร็วไม่กี่อึดใจ
หญิงสาวเคาะประตู ก่อนจะถามขึ้นเบา ๆ ว่า "ศิษย์น้องฉาง…เจ้าเป็นอะไรหรือไม่"
ดูเหมือนภายในห้องจะเงียบเสียงลงเล็กน้อย แต่ไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาด้วยเสียงอันแผ่วเบา "ไม่มีอะไร…ศิษย์พี่กลับไปพักผ่อนเถอะ"
เสียงของเขาฟัง
