GRAPH [1] ลูกชายเจ้าของร้านอาหาร
1467 คำ
"ไปอดหลับอดนอนมาจากที่ไหนอีกล่ะจีด้า" แก้มใสที่เห็นเพื่อนเดินมาหาก็มานั่งฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะทันที ราวกับคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งที่สองวันที่ผ่านมาคือวันหยุด แถมยังไม่มีงานค้างของอาจารย์ท่านไหนให้ทำ
"เดิมๆ"
เดิมๆที่หญิงสาวหมายถึงก็คือเหตุการณ์เมื่อคืนที่จะเรียกว่าออกไปรับงานมาก็ใช่ หลังกลับจากกลุ่มลูกคนรวยแล้วเธอจำใจต้องไปทำอีกที่หนึ่งเพราะเผลอไปรับงานมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว แต่โคตรซวยที่ผู้ชายคนนั้นไม่ยอมเสร็จสักทีจนเป็นเธอเองที่แทบหมดแรง แถมกว่าจะได้ออกจากห้องนั้นก็ปาไปตีสองกว่าแล้ว
"นึกว่าเลิกแล้ว"
"หาเงินง่ายแบบนี้จะให้เลิกได้ไง ถ้ารู้ว่ารับงานเป็นกลุ่มแล้วเงินดีขนาดนี้ทำไปนานแล้ว" ต่อไปเธอจะไม่รับงานเดี่ยวที่ต้องเหนื่อยตัวแทบขาดใจ ไม่เอาอีกแล้ว
"เงินดีขนาดนั้นเชียว" แก้มใสที่พอรู้เรื่องราวทุกอย่างดีว่าเพื่อนทำงานอะไรก็ไม่ได้นึกตกใจในคำพูดนั้น
"วันละคนทั้งเดือนยังได้ไม่เท่าเหอะ"
"เท่าไหร่อ่ะขอถามได้ไหม" ไอ้ที่ว่ามันเยอะๆน่ะเท่าไหร่เธอเองก็อยากรู้เหมือนกัน ปกติเธอไม่ค่อยได้สนใจเรื่องรายรับของเพื่อนเท่าไหร่นักแต่เป็นห่วงอีกฝ่ายมากกว่าเพราะรู้สึกว่ามันเปลืองตัว
"เกือบแสนอยู่"
"ห๊ะ!..แสนเลยเหรอ"
"อืม อยากลองไหมล่ะ ดีกว่าทำพาร์ทไทม์เป็นไหนๆนะยัยแก้ม" จีด้าเงยหน้าขึ้นมาคุยกับเพื่อนสาวเป็นจริงเป็นจังเพราะเรื่องที่เล่ามาทั้งหมดเป็นความจริง
"ไม่เอาอ่ะ ไม่ไหวหรอก" บอกก่อนเรื่องนี้ไม่เคยมีในหัวของเธอเลยสักครั้ง ทำไมต้องทำงานแลกศักดิ์ศรีตัวเองมากมายขนาดนั้นกัน
"ไม่นานหรอกบอกเลย ชั่วโมงนิดๆ" ก็รู้แหละว่าเพื่อนเธอออกจะไปทางหัวอ่อน แก้มใสคงไม่ยอมทำหรอก รายนี้ศักดิ์ศรีดูสำคัญกว่าปากท้องทั้งสิ้น
ร่างบางนั่งนิ่งปล่อยให้เพื่อนได้นอนต่อ ทำไมจีด้าถึงดูหาเงินง่ายจังซึ่งผิดกับเธอเป็นอย่างมาก ทำงานสามเดือนยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของจีด้าในคืนเดียวเลย แล้วถ้าเกิดเพื่อนของเธอทำอย่างนี้ทุกวันไม่รวยไปเลยหรือไง
"แล้วแกจะทำอย่างนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่เหรอจีด้า" คนที่เพิ่งคิดขึ้นได้ถามเพื่อนออกมา
"ไม่รู้สิ จนกว่าจะเรียนจบมั้ง"
"งั้นเหรอ"
@ร้านอาหารชื่อดัง
"วันนี้ให้แก้มทำอะไรบ้างคะ"
"อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เสิร์ฟจ้ะ"
"ค่ะ" แก้มใสยิ้มเจื่อนๆออกมา ก็งานเสิร์ฟอย่างที่ว่านั้นทำเอาเธอต้องมาทนทำงานใช้หนี้อย่างทุกวันนี้ไง เธอทำแก้วจานอาหารตกแตกแถมอาหารในจานนั้นยังราคาเหยียบแสน เมนูใต้ท้องทะเลลึกที่มีเพียงวันละจานแต่เธอดันเผลอทำมันหล่นมือไป ผู้จัดการร้านอาหารให้เธอนำเงินมาชดใช้ให้ แต่นักศึกษาบ้านที่ไม่ได้รวยจะเอาที่ไหนมาใช้กัน
เธอเลยต่อรองขอทำงานใช้หนี้แทนโดยที่ไม่รับเงินเดือนเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม เท่ากับว่าเธอต้องทำงานให้เขาฟรีๆโดยไม่มีข้อแม้
"งั้นวันนี้แก้มออกไปรับออร์เดอร์ก็ได้ค่ะ" เธอรู้ว่ามันไม่ได้ทิปอะไรแต่เลือกได้ไหมล่ะ อย่างน้อยงานเสิร์ฟก็ยังทำให้เธอพอได้ทิปบ้างแต่นี่ไม่เลย อีกอย่างเงินที่เก็บก็ใกล้จะหมดแล้ว อีกทั้งมีแต่รายจ่ายแต่ไม่มีรายรับ เงินออกทุกวันแบบนี้เธอจะอยู่ได้กี่วันเชียว ยังเดาไม่ออกเลยถ้าตังค์หมดเธอจะทำยังไงดี เลิกจากร้านอาหารก็ปาไปห้าทุ่มแล้วจะมีงานไหนให้ทำอีกล่ะ
"รับออร์เดอร์โต๊ะวีไอพีแก้ม"
"ค่ะพี่แจง" สาวน้อยรีบตอบรับคำอย่างไวก่อนจะถือเมนูอาหารพร้อมปากกาเดินไปยังโต๊ะที่พี่สาวบอกเมื่อกี้ เธอเดินเข้าไปในห้องที่เขาเรียกกันว่าวีไอพีแบบเป็นกระจกใสกั้นระหว่างความเป็นส่วนตัว หรือจะให้เรียกว่าแยกคนรวยออกจากคนฐานะคนปานกลางยังได้เลย
"สวัสดีค่ะ รับเป็นเมนูอะไรดีคะ"
"เหมือนเดิม"
"คะ?"
คนที่บอกค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองพนักงานสาวสวยอย่างไม่เข้าใจ แค่เขาบอกว่าเอาเหมือนเดิมมันเข้าใจยากตรงไหน ทั้งที่เขาก็มาทานที่นี่ออกบ่อย
"เอ่อ..รบกวนคุณลูกค้าทวนเมนูอีกรอบได้ไหมคะ พอดีแก้มเพิ่งมาทำหน้าที่ตรงนี้เป็นครั้งแรกค่ะ"
"ไม่เป็นงานจ้างมาได้ไงวะ"
หญิงสาวหน้าเจื่อนลงไปนิดแต่ก็พยายามยิ้มสู้ หน้าที่ของเธอ เธอจะแสดงอาการไม่พอใจออกมามากไม่ได้หรอกเพราะเธอยังใช้หนี้ไม่หมดเลย หากทำลูกค้าไม่พอใจแล้วโดนไล่ออกเธอจะไปหางานที่ไหนทำอีก พาร์ทไทม์เดี๋ยวนี้ก็หายากเหลือเกิน บางร้านก็กดเงินน้อยนักจนรู้สึกเหนื่อย แถมยังหาเรื่องมาหักเงินเธอเสียดื้อๆบอกว่าเธอทำงานไม่เต็มที่ เหลือทีก็ร้อยนิดๆ
"มีอะไรหรือเปล่าแก้ม" คนที่สังเกตเห็นเหตุการณ์ไม่ค่อยจะดีรีบเดินเข้ามาถามทันที
"พี่แจง ลูกค้าสั่งแบบเดิมค่ะแต่แก้มไม่รู้" หญิงสาวบอกเสียงอ่อนอย่างรู้สึกผิดเหมือนกัน
"มาๆพี่ทำเอง"
"ขอโทษด้วยนะคะคุณกราฟ" แจงรีบก้มหัวขอโทษขอโพยทันทีพลางใช้มือไล่รุ่นน้องจากทางด้านหลัง แก้มใสเห็นดังนั้นก็รีบเดินออกไป
"เอาแบบเดิม"
"รับออร์เดอร์ค่ะ" แจงว่าก่อนจะเดินออกไป
"เดี๋ยว!"
ร่างเล็กค่อยๆหันกลับมาหาคนที่เรียกเธอเอาไว้พร้อมทั้งก้มหน้ามองต่ำลงอย่างรอฟังว่าเขาจะรับอะไรเพิ่มอีกไหม
"ผู้หญิงคนเมื่อกี้ใคร พนักงานร้านเราเหรอ ทำไมไม่เคยเห็นมาก่อน" กราฟที่มองตามร่างบางไปด้วยความหงุดหงิดจนเธอเดินไปหยุดอยู่ตรงเคาน์เตอร์เช็กบิล ก็ไม่เห็นเดินไปไหนอีกเลย
"น้องเป็นพนักงานใหม่ค่ะคุณกราฟ เพิ่งมาทำงานได้ไม่กี่วันก็เลยถูกโยกหน้าที่ เมื่อกี้น้องน่าจะยังไม่คล่องต้องขอโทษแทนน้องด้วยนะคะ"
ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจนักก่อนจะรีบปัดมือบอกอีกคนให้ไปได้ ตอนนี้เขาหิวข้าวแทบจะกินคนได้ทั้งโลกอยู่แล้ว
"มาเร็วนะ" เจไดที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่เพราะกราฟชวนให้ออกมาทานข้าวเป็นเพื่อนก็ทัก
"อืม พอดีรถไม่ติด แล้วไอ้เคล่ะ" กราฟถามเจไดเมื่อไม่เห็นอีกฝ่ายมาด้วย ทั้งที่คอนโดอยู่ที่เดียวกันแล้วทำไมมีแค่เจไดคนเดียว
"ไม่รู้ว่ะ กูส่งไลน์ไปอ่านแต่ไม่ตอบ"
"ช่างมัน" กราฟว่าอย่างไม่สนใจมากนักเพราะเขาแค่แวะมาทานข้าวไม่ได้ไปทำอะไรสำคัญๆที่พอจะขาดเพื่อนอีกคนไม่ได้
"ว่าแต่วันนี้จะเอาไหมล่ะ ได้เด็ดๆมาเพิ่มอีกคน" เจไดเปิดประเด็นทันที ถ้าออกจากปากเขาก็มีแต่เรื่องพวกนี้แหละที่คุยได้นาน
"ให้มันจริง" ถึงจะไม่ค่อยเชื่อแต่ก็ไม่ปฏิเสธ ถ้าไม่ดีจริงเขาก็แค่พึ่งมือหนาๆของตัวเอง ไม่งั้นก็คงต้องใช้ปากของสาวๆเหล่านั้นแทนแล้วล่ะ
"แล้ววันนั้นไม่เด็ด?"
"ได้อยู่"
"หึ"
แบบนี้ทุกครั้ง เพื่อนรักเพื่อนสนิท กราฟ เจได เค เพื่อนกันสมัยมัธยมต้นจนถึงมหาลัยก็ยังคงเรียนที่เดียวกันและคณะเดียวกัน พวกเขามีหลายอย่างที่คล้ายกันรวมไปถึงความชอบในเรื่องเซ็กส์ที่เหมือนๆกัน ยิ่งพักหลังๆที่เจไดจัดเป็นเซ็กส์หมู่ขึ้นมาเขากลับยิ่งรู้สึกว่ามันตื่นเต้นเข้าไปอีก
ในเกือบทุกวันคนที่สรรหาสาวๆเข้ามาให้พวกเขาก็เป็นเจไดเพราะรายนี้ทางของเขาเลย เจไดชอบมองสัดส่วนของผู้หญิง แต่ถ้าจะบอกว่ารายนั้นอ่านกินก็ยังได้ ส่วนกราฟและเคเพื่อนว่ายังไงก็เอา แต่มีบ่อยครั้งที่เจไดสแกนผิดจนทำทั้งสองเสียอารมณ์ไปตามๆกัน
- ผู้เขียน
