บทที่ 5 ยาหยี
1544 คำ
วันต่อมา...
“คุณใหญ่ชุดนี้สวยหรือเปล่าคะ” เสียงเล็กหวานนั้นว่าอย่างกระเง้ากระงอด ร่างบางยืนบิดตัวในชุดหนังรัดรูปสีดำ ทางด้านบนเป็นขนเฟอร์พอให้คลายหนาว
...ขณะเดียวกันบนที่นอนขนาดใหญ่มีเจ้าของร่างหนาที่นอนเปลือยตัวอยู่ มีเพียงผ้าห่มปิดท่อนล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่ ใช้เวลาเดินทางมาที่ญี่ปุ่นนานพอสมควร พอมาถึงเขากับอีหนูก็มาพักในโรงแรมที่สามารถมองเห็นภูเขาไฟฟูจิได้
มุมปากหยักได้รูปยกขึ้นเล็กน้อยให้กับคำถามของเธอ
“ครับ” เขาตอบ
“น่ารักที่สุดเลยค่ะ” คนตัวเล็กคลานเข่าขึ้นบนเตียงนอนขนาดใหญ่ หอมแก้มสากของเขาฟอดใหญ่ “ขอบคุณที่พาหยีมาเที่ยวนะคะ พอสอบเสร็จก็ปวดหัวมาก แต่พอรู้ว่าคุณใหญ่จะพามาเที่ยวก็ดีใจมากค่ะ”
“สอบได้ไหมล่ะ”
“สอบได้สิคะ หยีตั้งใจเรียนเพราะคุณใหญ่ส่งค่าเทอมให้เลยนะคะ” ว่าพลางพนมมือไหว้แนบอก ฝ่ามือหนาลูบศีรษทุยเล็กอย่างนึกเอ็นดูสาววัยละอ่อน
“เมื่อวานก่อนมีผู้หญิงของคุณใหญ่มาหาหยีที่มหา’ลัยด้วยค่ะ”
“หือ? ...”
“เธอบอกว่าหยีเป็นเมียน้อย แต่ว่าตัวเองก็เป็นเมียน้อยเหมือนกัน” เขาส่ายหน้าเบา ๆ ชนินทร์จัดผู้หญิงกลุ่มนี้เป็นเพียงภรรยาบนเตียงเท่านั้น ไม่ได้เป็นเมียน้อยอย่างที่พวกเธอเข้าใจหรอก
“ช่างเถอะ ฉันให้คนจัดการแล้วล่ะ”
“จริงเหรอคะ...รวมถึงเมียหลวงด้วยหรือเปล่าคะ” เขาขมวดคิ้วก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ
“อย่ายุ่งกับตา”
“ทำไมคะ...” เสียงของเธอเริ่มแข็งขึ้นมา นั่นทำให้ชนินทร์มองเช่นกัน หรือว่าเด็กคนนี้จะคุมไม่ได้ “เอ่อ...ฉันแค่สงสัยน่ะค่ะ”
“เธอกำลังทำให้ฉันอารมณ์เสีย” ยาหยีเม้มริมฝีปาก เก็บความไม่พอใจไว้ในอก ก่อนจะขยับเข้าหาเขา ไล้ปลายนิ้วที่แผ่นอกแกร่ง
“หยีมีวิธีทำให้คุณใหญ่อารมณ์ดีนะคะ” เธอเบียดหน้าอกอวบใส่ต้นแขนของเขา เพียงแค่นี้ก็พอรู้ว่าวิธีไหนที่จะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้น
ใบหน้าหล่อเหลาโน้มพรมจูบที่ซอกคอขาว ก่อนที่เขาจะกระชากผ้าห่มผืนหนาออก ขึ้นคร่อมหญิงสาวเป็นฝ่ายคุมเกมทันที ไม่นานชุดที่เธอเพิ่งใส่ก็ถูกถอดออกอีกครั้ง
ยาหยีครางกระเส่า จากที่คิดว่าแค่ขอเงินเรียนหนังสือ แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่แค่เงินที่เธออยากได้ หญิงสาวอยากได้ทุกอย่างที่เป็นเขาแม้แต่หัวใจของเขาเอง
“อื้ออ~ คุณใหญ่ขา” ร่างบางบิดเร้าเมื่อถูกปรนเปรอจากชายที่มีประสบการณ์กว่าอย่างเขา “คุณใหญ่ไม่ต้องใส่ถุงก็ได้นะคะ ตอนนี้หยีก็กินยาคุมไว้แล้ว”
เขาชะงักเง็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยจิ้มลิ้มนี้
““หึ...ไม่หรอก”
“ทำไมคะ”
“เธอคงไม่อยากท้องคามหา’ ลัย”
“แต่ถ้าเป็นคุณใหญ่หยีจะดีใจมากเลยค่ะ” เธอว่าด้วยความเหนียมอายแต่เขาไม่ตลกด้วย ฝ่ามือหนาคว้าถุงยางอนามัยมาสวมดังเดิม ญาตาชอบแอบเอาถุงยางอนามัยเตรียมใส่กระเป๋าให้เขาทุกครั้ง ใส่ให้ทุกใบ แม้แต่กระเป๋าเดินทางก็ยังมี
“อื้ออ~” ร่างบางครางกระเส่าเมื่อเขาขยับ ชนินทร์มองคนใต้ร่าง เขาชอบความรู้สึกมีเซ็กซ์ พิศวาสในเรือนร่างผู้หญิงแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยหลงรักผู้หญิงคนไหนเลยสักคน แม้แต่ผู้หญิงที่แต่งงานด้วย...
บรรยากาศประชุมผู้ปกครองคึกคัก ซึ่งส่วนใหญ่มีเพียงผู้อำนวยการโรงเรียนที่กำลังพูดไม่หยุดอยู่หลังโพเดียม ญาณินนั่งหลับอยู่บนตักของคนเป็นแม่ เปลือกตาบางของลูกน้อยพริ้มหลับลงนั้นทำให้ญาตานึกเอ็นดู ลูกสาวเพิ่งเข้าเรียนประถมศึกษาปีที่หนึ่ง ซึ่งที่ผ่านมาเธอให้ลูกเรียนที่บ้านที่เรียกว่า Home School นั่นคือเธอเป็นคนสอนลูกเอง นี่จึงเป็นการร่วมกิจกรรมที่โรงเรียนครั้งแรกของเธอกับลูก
...ดวงตาคู่สวยจับจ้องตั้งใจฟังผู้อำนวยการที่กำลังบอกเกี่ยวกับกิจกรรมตลอดทั้งปี โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนเอกชนสองภาษา คุณใหญ่ให้เรียนที่นี่ซึ่งเธอก็ไม่ได้ขัดอะไร เป็นโรงเรียนที่ค่าเทอมสูงลิบลิ่ว พ่อแม่ผู้ปกครองที่นี่จึงแต่งกายหรูหราสมฐานะ
“อืออ~ คุณแม่” เสียงเล็กงึมงำอยู่ในอก ญาตาก้มหน้าลงมองใบหน้าชื้นเหงื่อของลูกสาว
“ว่าไงคะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” ญาณินดิ้นขลุกขลัก ทำให้ญาตาต้องปล่อยลูกลงยืน ฝ่ามือเล็ก ๆ ยกขึ้นเสยผม ญาณินในชุดเจ้าหญิงน่ารัก วันนี้เด็ก ๆ ก็มาประชุมผู้ปกครองพร้อมกับพ่อแม่ของตัวเอง ซึ่งญาณินกำลังมองเห็นคนเป็นเพื่อน
“ต้นหอม...”
“หือ...” ญาตามองตามนิ้วมือเล็กนั้นก็เห็นเด็กน้อยกับพ่อของเธอ “เพื่อนเหรอ”
“ใช่ค่ะ” ญาตาฉีกยิ้มให้พ่อของหนูน้อยอย่างเป็นมิตรเช่นเดียวกับเขา ชายหนุ่มมองเธอด้วยสายตาชื่นชมความสวย ผู้หญิงคนนี้มีใบหน้าสวยหวานเหมือนกับนางเอกในวรรณคดี โครงหน้ารูปไข่นั้นเรียวเล็ก เครื่องหน้าสมบูรณ์แบบไม่ว่าจะเป็นหน้าผากโค้งมน จมูกโด่งรั้นเล็ก ๆ และริมฝีปากรูปกระจับ
“สวัสดีครับ” เขายิ้มอย่างเป็นมิตร เห็นว่าลูกสาวสนิทกันจึงกล่าวทักทาย “ผมต้นกล้านะครับ”
“ค่ะ ญาตานะคะ” ฉีกยิ้มหวานจนตาหยี เธออยากผูกมิตรกับผู้ปกครองของเพื่อนลูกสาวอยู่เหมือนกัน เผื่อได้ปรึกษาอะไรกัน
“ไม่เคยเห็นคุณเลยครับ ปกติแล้วฝากลูกมากับรถโรงเรียนเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ แต่ว่าหลังจากนี้ก็จะมาส่งเองค่ะ เพิ่งเปิดเรียนได้สองอาทิตย์ญาณินไม่เคยมาเรียนร่วมกับคนอื่น ไม่คิดว่าจะมีเพื่อนเร็วเหมือนกันค่ะ”
“หืม ไม่ได้เรียนอนุบาลที่นี่เหรอครับ”
“ใช่ค่ะ...ไม่ได้เรียน ปกติเรียนที่บ้านน่ะค่ะ” บุรุษหนุ่มพยักหน้ารับ รูปร่างของเขาสูงใหญ่ การแต่งกายภูมิฐานน่ายำเกรง ต้นกล้าไม่กล้าพูดคุยอะไรมากนัก เกรงว่าสามีของเธอจะมาเห็น
“มาคนเดียวเหรอครับ” ไหน ๆ ก็กลัวแล้วก็แอบถามไปเลย ในใจลุ้น ๆ เผื่อว่าเธอจะเป็นม่ายเหมือนกับเขา
“ค่ะ พ่อหนูณินติดธุระน่ะค่ะ” รีบเอ่ยตัดบท เกรงว่าจะดูไม่ดี อย่างไรเสียเธอก็มีสามีแล้ว ซึ่งอีกฝ่ายส่งสายตาว่าสนใจเธออย่างเปิดเผย
“อ้อ ครับ” กินแห้วซะแล้ว เขายิ้มให้เธอบาง ๆ
“แล้วมาคนเดียวเหรอคะ” ถามกลับเป็นมารยาทเช่นกัน
“ครับ ผมหย่าแล้วน่ะครับ”
“อ้อ...” ไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว ญาตายิ้มแหย ๆ ให้กับเขา เธอก็ไม่ใช่คนมีเพื่อนเยอะ เพื่อนเพียงคนเดียวอย่างชวินทร์ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่
“งั้นผมขอไลน์ไว้ติดต่อเรื่องลูกได้ไหมครับ ผมเป็นตำรวจน่ะครับ ไม่ค่อยมีเวลาสักเท่าไร เผื่อมีอะไรถามจะได้ติดต่อได้น่ะครับ”
“อ้อ ได้ค่ะ” เขาอธิบายมายาวเหยียด ราวกับเกรงว่าเธอจะคิดว่าเขาไม่เป็นมิตร แต่พอได้คุยก็รับรู้ว่าเขาไม่ได้คุกคามอะไร ญาตาบอกไลน์ไป
“เรียบร้อยครับ ฝากกดรับผมเป็นเพื่อนด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะ” เธอยิ้มให้เขา ก่อนจะเลื่อนสายตามองลูกสาวของตัวเองที่กำลังเล่นกับลูกสาวของต้นกล้า
“หนูชื่ออะไรคะ”
“ต้นหอมค่ะ” ต้นกล้ามองญาตาด้วยสายตาชื่นชมในความสวย น่าเสียดายที่เธอมีคู่ครองแล้ว...
งานประชุมผู้ปกครองเสร็จแล้ว รถเมอร์เซเดสเบนซ์คันนี้มีคนขับรถคนใหม่ เป็นคนที่เลขาฯของชนินทร์หาให้ โดยปกติแล้วเธอไม่ได้ออกไปไหน เป็นปีแรกที่ลูกสาวเข้าโรงเรียนจึงต้องมีคนขับรถคอยรับคอยส่ง แต่พอขึ้นรถมาญาณินก็งอแงอยากเล่นกับต้นหอมต่อ แต่ว่าต้องกลับแล้ว
“คุณแม่ ต้นหอมชวนไปเล่นที่บ้านด้วย” น้ำเสียงของญาณินสดใส ดวงหน้าเล็กเงยขึ้นมองมารดาภายในรถคันหรู
“ไว้แม่ลองขอพ่อก่อนนะคะ” ว่าแล้วก็หมองในใจ ป่านนี้เขาคงเที่ยวสุขอุรา ต่างจากเธอที่ไม่เคยไปเที่ยวเลย อยากพาลูกไปเปิดประสบการณ์ใหม่ ๆ เหมือนกับเด็กคนอื่น แต่ก็ทำได้แค่นั่งอุดอู้อยู่แต่บ้าน
“คุณพ่อ...คุณพ่อไปไหนคะ” ญาณินแค่สงสัยไม่ได้คิดถึง เพราะไม่เจอหน้าเลยถามหา
“หือ...พ่อเหรอ” ญาตาหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง เจ็บหัวใจที่จะบอกว่าตอนนี้เขาคงเสวยสุขกับเมียน้อยของเขา เมื่อไรกันนะ เมื่อไหร่เขาจะพอสักที จะให้ตายจากกันไปเลยอย่างนั้นหรือ...เขาถึงจะพอ
“คุณพ่อ ทำงานน่ะ” ว่าเสร็จน้ำตาก็ร่วงเผาะ หัวใจดวงน้อยสั่นไหว โกหกลูกจนเกรงว่าตนจะบาป แต่ก็ไม่อยากให้ลูกรู้ว่าพ่ออยู่กับใคร
- ผู้เขียน
