บทที่ 22 ข่มขู่

1813 คำ

หลายวันต่อมา... ชนินทร์มาหาธันวาบ่อยครั้งจนคนเป็นเพื่อนงงงวย ไม่เข้าใจว่าเพื่อนคนนี้เป็นอะไร “คือกูไม่เข้าใจว่ามึงจะมาหากูบ่อย ๆ ทำไมวะ” “ก็กูเพิ่งเลิกงาน” “แล้ว?” “ถ้ากลับบ้านเร็วญาตาก็จะคิดว่ากูรีบกลับบ้านไง” ธันวาหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่เข้าใจไปกันใหญ่ “ก็ไม่เห็นแปลก” ชนินทร์เดินวนไปมาภายในคอนโดมิเนียมของคนเป็นเพื่อน “มึงเป็นไรวะ แล้วทำไมมึงไม่ไปหาผู้หญิงของมึง เดี๋ยวนี้ไม่เที่ยวแล้วเหรอวะ” “ไปไม่ได้หรอก กูกลัวไอ้เล็กมันมาที่บ้าน” “แล้ว?” “ตาจะไปกับมัน” ใบหน้าของคนเป็นเพื่อนนั้นเต็มไปด้วยความกังวล ธันวาลุกขึ้นยืนก่อนจะวางมือลงที่ไหล่หนาของคนเป็นเพื่อน “ปล่อยวางบ้างเถอะ ตาก็บอกมึงแล้วนี่ว่าถ้าเธอจะหย่า เธอไม่ไปอยู่กับไอ้เล็กหรอก” “มึงไม่เข้าใจ” “หึ ทำไมกูจะไม่เข้าใจ มึงไม่อยากหย่าเพราะกลัวจะเสียเธอไป” ชนินทร์กลืนน้ำลายลงคอ ที่ผ่านมาเขาอยากหย่า แต่พอจะได้หย่ากลับรู้สึกโหว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม