โนแพน
1253 คำ
“ไอ้เจ้าพ่อโรคจิต”
เหม่ยหลีน่าแดงก่ำแล้วด่าเอเดนเจ้าพ่อภักดีอีสานที่สูดดมกางเกงในของเธอเหมือนคนโรคจิต แถมหน้าตาหื่นกระหายนั่นเล่นเอาคุณหมอหน้าแดงก่ำ เขินก็เขินอายก็อาย เจ็บใจก็เจ็บใจ
“หอมจริงๆ เลยกางเกงในคุณหมอเนี่ย”
เขายังไม่หยุดยียวนทำหน้าตากะลิ้มกะเหลี่ยลามกใส่เธอ เถียงไม่ได้เลยว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนหล่อเหลามาก บุคลิกสบายๆ แถมการแต่งตัวยังไม่พิธีรีตองมากทำให้ดุหนุ่มกว่าวัยเยอะมาก
เหม่ยหลีลอบมองเขาเบาๆ และแอบใจเต้น ไม่ได้ดิไอ้หมอนี่มันโรคจิตนะเหม่ย แกจะมาเคลิ้มกับอีแค่หน้าหล่อไม่ได้นะ
“นะ นี่ เอาคืนมานะ” เธอพยายามคว้ากางเกงในจากมือเอเดนแต่ไม่เป็นผลคนตัวโตสูงกว่าเธอมากและยืดแขนขึ้นสุดแขน
“ขอเอาไปเป็นที่ระลึกการได้กันแล้วกันนะครับ” เขาพูดยียวนขึ้นมาคูณสิบเล่นเอาเหม่ยหลีหน้าแดงลมออกหู
“ใครได้กับคุณไอ้เจ้าพ่อเฮงซวย ไอ้โรคจิต”
เธอยังด่าไม่หยุดและยังเขย่งตัวเองเพื่อจะเอา กกน. คืนแต่ไม่เป็นผลเอเดนสนุกกับการแกล้งเธอมากๆ มากยิ่งกว่าอะไรในตอนนี้ยิ่งเห็นหน้าเธอกำลังเขินสุดๆ เพราะกำลังโนแพนยิ่งทำให้เอาอดขำและอดตื่นเต้นไม่ได้
“เมื่อกี้ใครร้องคราง เสียงหวานเพราะผมก็ไม่รู้สินะ”
เขาหยิบยกเรื่องที่ทำให้เหม่ยหลีเสร็จสุขสมไปเมื่อกี้เล่นเอาสาวจ้าวหน้าแดงเขิน และวูบวาบไปพร้อมกัน
“ไอ้…” เหม่ยหลีกำลังจะพ่นคำด่าออกมาแรงๆ แต่เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาก่อน
“ผอ.คะ พอดีมีคนไข้ด่วนค่ะ รบกวนที่ห้องฉุกเฉินได้มั้ยคะ” เสียงพยาบาลสาวสวยที่ชื่อว่าเจนนี่เรียกเธออย่างหวานหู ตอนนี้เหม่ยหลีเลิ่กลั่กมากเพราะเธอกำลังโนแพน แถมไม่พอไอ้เจ้าพ่อนี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะคืนให้เธอเลย เอาไงดีว่ะ เธอคิดในใจแล้วขานรับ
“เดี๋ยวหมอออกไปค่ะ” เธอขานรับไปก่อนแล้วหันมามองหน้ายียวนของไอ้บ้าโรคจิตนี่ เมื่อได้ยินว่าพยาบาลเดินออกไปแล้วเธอก็กลับมาปะทะคารมกับเขาอีกเขา
“นี่เอาคืนมานะฉันมีงานต้องทำ” เธอเริ่มพูดกับเขาดีๆ แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นผลอะไรเมื่อเอเดนอยากแกล้งเธอสุดๆ
"ไม่คืน บอกแล้วว่าจะเอาเป็นที่ระลึก เชิญคุณหมอออกไปรักษาคนไข้แบบโนแพนได้เลยครับ" เขายังยียวนไม่เลิก พระเจ้าไม่อยากจะเชื่อ
ป่วยการจะต่อปากต่อคำ เหม่ยหลีรีบเดินออกไปห้องฉุกเฉินเพราะคนไข้สำคัญกว่า ถึงแม้จะเย็นบั้นท้ายสุดๆ ก็ตาม นั่นทำเอาเอเดนสะใจสุดๆ เขาเก็บกางเกงในเธอไว้ในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกโรงพยาบาลไปทั้งอย่างนั้น
เอเดนเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี
ส่วนเหม่ยหลีต้องเย็นบั้นท้ายทั้งวันเลยหรอวันนี้
.
.
งานยุ่งเกินกว่าที่เหม่ยหลีจะมีเวลากลับบ้านไปใส่ชั้นใน ช่วงบ่ายเธอก็ต้องอยู่คุยกับนักศึกษาแพทย์ที่จะมาฝึกงานกับเธออีก แล้วเป็นอะไรต้องมาฝึกงานโรงพยาบาลใต้ดินแบบนี้ว่ะ เธอคิดในใจแล้วสบถ
แต่ก็ได้คำตอบว่า นศ. แพทย์ คนนี้เป็นลูกชายของคุณเอเดรียน พี่ชายคนโตของอุดรวิจิตร เขาวาดหวังให้เข้ามาแบ่งเบาภาระใน รพ. นี้ ด้วยเส้นสายที่มีมากมาย
เด็กน้อยคนนี้เรียนแค่ ปี 2 แต่ก็ได้มาเรียนรู้งานจากเหม่ยหลี โดยการถูกขอร้องผ่านทางพ่อของเหม่ยหลีอีกทาง เอาง่ายๆ คือแค่อยากมาจุ้นจ้านในโรงพยาบาลเล่น มันก็เท่านั้น ถ้าอยู่ในความดูแลของลูกสาวหมอหลี ทุกคนก็ไม่ต้องห่วง
เด็กหนุ่มวัย 21 งั้นหรอ เธอคิดในใจแล้วเดินเข้าห้องที่จัดเตรียมไว้ให้เขาเป็นการส่วนตัว ป้ายหน้าห้องเขียนว่า อดัม งั้นหรอ เป็นลูกคนรวยนี่สบายใจจังนะ
เธอคิดอะไรเพลินๆ แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องเขาอย่างถือวิสาสะ คนตัวใหญ่กำลังเดินออกมาพอดี ร่างเล็กใหญ่เลยชนกันเข้าอย่างจัง ด้วยส้นสูงของหมอมันก็ทำให้เธอล้มเซไปข้างๆ คนตัวโตเห็นว่าเธอจะล้มก็รีบประคองเธอส่งผลให้ล้มลงไปทั้งคู่
ร่างหมอสาวคร่อมอยู่บนตัวนักศึกษาแพทย์ กระโปรงทรงเอสั้นอยู่แล้วเลิกขึ้นมาเผยให้เห็นบั้นท้ายโนแพนที่เธอเองก็ลืมตัว นศ. แพทย์เห็นภาพดังกล่าวเต็มสองตาแล้วเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
เหม่ยหลีรีบตาลีตาเหลือกดันดูเองขึ้นมาแล้วถกกระโปรงลงปิดอย่างรวดเร็ว อายก็อาย แถมยังต้องวางมาดอีก จะบ้าตาย เหม่ยหลีหน้าแดงก่ำ ชายหนุ่มก็หน้าแดงก่ำไม่น้อย เขาตื่นตัวกับบั้นท้ายนวลงามโนแพนนั่นอย่างเห็นได้ชัด
เหม่ยหลีต้องรับกลบเกลื่อน
“อะ เอ่อ พอดีหมอมาดู เห็นว่าจะเข้ามาเรียนรู้งานหรอคะ” เธอหน้าแดงก่ำแล้วเขินหนักมาก เหม่ยหลีปากจัดและดุดันก็จริงแต่เธอไม่ได้ประสีประสาเรื่องแบบนี้เลย
“พะ พอ ดีคุณพ่อให้ผมมาเรียนรู้กับคุณหมอไว้น่ะครับเผื่อมีอะไรที่ช่วยได้” เขาพูดตะกุกตะกักหน้าแดงก่ำ ความเขินนั่นมันอะไร อาการของเขาทำให้เหม่ยหลีเขินไปอีกเท่าตัว
“เอ่อ คือ ฮะ ฮะ” เหม่ยหลีเกาหัวแครกๆ แกล้งขำออกมากลบเกลื่อน และไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ เธอเขินหนักมาก แล้วดูเด็กนี่ก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึง
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่บอกใครหรอก” พระเจ้าหมอนี่กำลังเข้าใจผิดว่าเหม่ยหลีเป็นพวกโนแพนสินะ มันไม่ใช่เว้ย เธอประท้วงในใจ
“มันไม่ใช่แบบที่คุณคิดนะคะ มันเป็นอุบัติเหตุ” เหม่ยหลีร้อนรนตอบเขาแบบสุดๆ ลิ้นพันกันไปหมด
“ผอ.จะบอกว่าเป็นอุบัติเหตุทำให้ต้องโนแพนหรอครับ” เขาทำหน้าตาตื่นเต้นและไร้เดียงสาในเวลาเดียวกันถามเธอขึ้นมา
“นี่อย่าพูดเสียงดังสิ” เธอรีบตีที่ไหล่เขาเบาๆ เบื่อบอกว่าไม่ให้พูดเสียงดัง
“ฮ่าๆๆ โอเคครับ ไม่พูดก็ไม่พูด แล้วคุณหมอจะโพแพนแบบนี้ทั้งวันเลยหรอครับ” เขาถามคำถามที่เธอเองก็ยังไม่ได้คิดหาคำตอบ
“อะ เอ่อ ไหนๆ เธอก็มาละ งั้นเฝ้าโรงพยาบาทให้หมอก่อน เดี๋ยวหมอกลับบ้านไป…เอ่อ…” เหม่ยหลีตะกุกตะกักจะพูด
“ไปใส่กางเกงในใช่มั้ยครับ” เขาพูดหน้าทะเล้นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดไม่อยากจะเชื่อ
นี่ เบาๆ สิ เธอห้ามปรามเขาไม่หยุด แต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะชอบใจกับท่าทางของเธออย่างเห็นได้ชัด
แก้มคุณหมอแดงฉ่า
“งั้นผมเฝ้าให้ครับ คุณหมอกลับบ้านไป…”
เขากำลังจะพูดขึ้นมาแต่เหม่ยหลีจ้องเขาตาดุจนทำให้เขาหยุดแต่ไม่หยุดยิ้มอยู่ดี
เธอเดินออกมาจากโรงพยาบาลเพื่อกลับบ้าน บ่ายค่อยเข้าว่ะ เธอคิดในใจแล้วขึ้นรถขับออกมา
- ผู้เขียน
