คุณหมอของมาเฟีย

หย่าหลี

“เหม่ย แล้วกับเจ้าอดัมตกลงเป็นยังไงหรอ”

เจ้าพ่อเอเดนถามเหม่ยหลีขึ้นมาหลังจากที่พวกเขานอนกอดกันอยู่บนเตียงราคาแพงหลังใหญ่ในคอนโดสุดหรูของเอเดน

“ก็ไม่เป็นไงหรอกค่ะ อดัมเขาก็บอกความในใจของเขา แต่ไม่ต้องบอกใครมองจากดาวอังคารลงมาก็คงรู้ ฉันเองก็รู้”

เหม่ยหลีพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“แล้วเธอไม่ได้รับรักเขาหรอ ทำไมล่ะ”

“ฉันไม่ได้มองเขาในเชิงชู้สาวค่ะ ถึงแม้เขาจะมองฉันแบบนั้น และเขาก็สำคัญมากสำหรับฉัน ฉันไม่อยากเสียเขาไป ถ้าเขาจะอ้อนนิดๆ หน่อยๆ ฉันไม่ติดค่ะ จะสกินชิพหรือจูบก็ไม่ใช่ปัญหา” เหม่ยหลีอธิบายยาว

“พูดเหมือนผู้หญิงรักสนุกเลยนะ” เอเดนเริ่มทำเสียงแข็งและท่าทีไม่พอใจ

“ก็ตอนนั้นฉันยังไม่มีแฟน ฉันไม่จำเป็นต้องระวังท่าทีกับใคร”

“แล้วตอนนี้ล่ะ” เอเดนเริ่มถามเหม่ยหลีขึ้นมา

“ก็มีแฟนแล้วนี่ไง ต่อไปก็ต้องระวังแล้วมั้ง” เธอพูดขึ้นมาแล้วมองหน้าเขาด้วยท่าทีไม่ค่อยพอใจนัก

“ทำไมต้องมีมั้งด้วยว่ะ มันก็ระวังที่สุดสิ ไม่งั้นไอ้เชิดคงได้ตามเก็บศพคนที่มายุ่งกับเธอไม่ไหวแน่ๆ เหม่ย เพราะฉันจะไปฆ่ามันทุกคน” เขาพูดด้วยท่าทีจริงจังกับงอนนิดหน่อยด้วย

“บอกแต่ฉันเถอะค่ะ สาวๆ ของคุณเยอะแยะ ไม่ไปเคลียร์ก่อนหรอ” เหม่ยหลีชิงพูดเรื่องจริงขึ้นมา

“เคลียร์ทำไม ผมไม่เคยให้สถานะใคร ผมรักหมอคนเดียว”

เอเดนดึงเหม่ยหลีขึ้นมากอดแล้วหอมที่หน้าผาก ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะพูดคำว่ารักออกมาได้บ่อยขนาดนี้ เหม่ยหลีซุกหน้าเข้าไปที่แผงอกแกร่งหลบความเขินและใบหน้าแดงๆ ของเธอ

.

.

เช้าที่เหม่ยหลีไม่ได้นอนดีเธอก็ต้องตื่นมาทำงานที่โรงพยาบาลเถื่อนแบบง่วงๆ

ไม่อยากจะเชื่อเลยไอ้เจ้าพ่อนั่นเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเยอะแยะ แถมทำตัวเหมือนคนตายอดตายอยาก จัดเธอจุกๆ ทั้งคืนเลย ต่อไปนี้ต้องระวังไม่ไปค้างกับหมอนั่นบ่อยๆ แล้ว

“พี่เหม่ย ทำไมดูเพลียๆ ครับเมื่อคืนไม่ได้นอนหรอ” อดัมเห็นหน้าเหม่ยหลีก็ทักและถามคำถามทันที

“ก็ไอ้เจ้าพ่องี่เง่านั่น…” เธอกำลังจะหลุดพูดต่อแต่หันไปหาอดัมที่กำลังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เธอก็ชะงักทันที

“งั้นหรอ เมื่อคืนอยู่กับคุณอาสินะครับ” อดัมรีบเปลี่ยนสีหน้าทันทีเพราะไม่อยากให้เหม่ยหลีไม่สบายใจ

“อดัมพี่ กับเจ้าพ่อ เอ่อ เจ้าบ้าเอเดน เราตกลงคบกันแล้วน่ะ” เหม่ยหลีชิงพูดก่อน

“งั้นหรอครับ ก็ไม่เหนือความคาดหมายอะไร ยินดีด้วยนะครับพี่” อดัมยิ้มให้เธออย่างสดใส พยายามเก็บความรู้สึกสินะ

“ขอบใจมากเจ้าหมาน้อย” เหม่ยหลีลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน มันจะผ่านไปได้แน่ อดัมยังเด็กและต้องเจอใครสักคนที่เกิดมาคู่กับเขาแน่ๆ เหม่ยหลีคิดในใจ

อดัมเดินออกจากห้องของเหม่ยหลีไปได้สักพัก

เฮ้ออ วันนี้ออกไปผ่อนคลายหน่อยดีกว่า เจ็บหัวใจจัง อดัมพูดกับตัวเอง แล้วถอนหายใจ เมื่อกี้ก็พยายามไม่แสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา แต่แม่งก็โคตรเจ็บเลย

เขาเดินออกจากห้องของตัวเองแล้วกำลังเปิดประตูห้องออกไป เนื่องจากประตูห้องเป็นแบบเปิดออกแล้วก็ไม่ค่อยมีใครเดินมาที่ห้องทำงานของพวกเขาอยู่แล้วอดัมเลยเปิดออกไปโดยไม่คิด

อึดใจเดียวก็มีเสียง ปั่ก เหมือนอะไรแรงๆ กระทบกับประตูขึ้นมา เขาตกใจรับออกไปดูก็พบหญิงสาว กำลังกุมไปที่จมูกของตัวเองแล้วนั่งลงอย่างเจ็บปวด พระเจ้าไม่อยากจะเชื่อ เขาเปิดประตูชนคนงั้นหรอ โอ๊ย อะไรกันว่ะ

แล้วยัยนี่เป็นใครทำไมถึงมาเดินในโซนห้องหมอแถมยังมุ่งหน้าไปห้องพี่เหม่ยอีก เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะก่อนอื่นต้องดูเธอก่อน

“โอ๊ย ไอ้งี่เง่า เปิดออกมาได้ไงว่ะ เฮงซวย”

พระเจ้าคำด่าคุ้นหูฉิบหายแล้วน้ำเสียงแสบแก้วหูนั่นอีก อดัมเอียงคอมองเด็กสาวตัวเล้กในชุดเอี้ยมยีนส์ขาสั้นน่ารักอย่างสงสัย

“เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ” เขาถามเสียงนุ่มแล้วนั่งลงต่อหน้าเธอ คนตัวเล้กยังกุมจมูกอยู่แล้วไม่ได้เงยหน้ามองเขา

“ก็เจ็บดิว่ะถามโง่…”

คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองเขาเพื่อจะพ่นคำด่าต่อแต่บังเอิญไปสะดุดกับใบหน้าหล่อๆ ของเขาเล่นเอาหัวใจสาวน้อยเต้นผิดจังหวะลืมเจ็บชั่วขณะ หล่อระเบิดระเบ้อ เธออุทานในใจแล้วมองเขาเขม็ง

“คุณครับ” น้ำเสียงของอดัมเรียกสติเธอกลับคืนมาทั้งๆ ที่ยังเคลิบเคลิ้มไม่ได้ดิเมื่อกี้ยังด่าอยู่เลย

สองร่างนั่งยองๆ มองหน้ากันอย่างตื่นตกตะลึง ในสายตาของอดัมเด็กสาวคนนี้ช่างน่ารักสดใส ขาวสวยหมวยเอ็กซ์แถมยังหน้าตาคุ้นๆ

“หย่าหลี” น้ำเสียงของเหม่ยหลีกำลังเรียกคนร่างเล็กที่กำลังกุมจมูกของตัวเองอยู่ตรงหน้าอดัม

“เจ้ งื้ออ เจ็บ ไอ้บ้านี่มาเปิดประตูใส่หน้าหนูเต็มๆ เลย”

ใช่แล้วเธอคือหย่าหลีน้องสาวคนสวยของเหม่ยหลี อายุ 17 ปี เป็นเด็กเรียบร้อยน่ารัก ถ้าไม่ติดนิสัยปากจัดมาจากหย่าหลีอ่ะนะ

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ดูอดัมแอบสงสัยกับสถานการณ์นี้ แต่ก็ไม่เกินความคาดหมาย ก็ว่าคำด่าคุ้นๆ หน้าตาก็คุ้นๆ

“คนนี้คือหย่าหลีน้องสาวของพี่เองค่ะ” เหม่ยหลีแนะนำน้องสาวให้เอเดนรู้จัก

“ส่วนคนนี้เอเดน นศ. แพทย์และเป็นหลานของเจ้าของโรงพยาบาล” รู้กักเขาไว้ซะสิหย่าหลี

เด็กน้อยมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์นัก เพราะเธอเจ็บอยู่แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจอ่ะนะแถมยังหล่อระเบิด ให้อภัยก็ได้งั้น เธอคิดในใจแล้วทักทายเขาไปอย่างเด็กดี

“มาทำไมล่ะวันนี้หย่าหลี” เหม่ยหลีถามน้องขึ้นมาด้วยความสงสัยปกติเธอจะไม่มาหาหย่าหลี ที่นี่

“คิดถึงเจ้อ่ะ ไม่กลับบ้านเลยนะคะช่วงนี้” เธอพูดขึ้นมาอย่างงอแงท่าทางออดอ้อนที่ไม่ว่าใครมองก็เอ็นดู รวมถึงอดัมด้วย

“อยากได้อะไรพูดมาเลยไม่ต้องมาฟอร์ม” เหม่ยหลีรู้นิสัยน้องสาวดีถ้ามาเรียบๆ เคียงๆ แบบนี้แสดงว่ามีของที่อยากได้

“นิยายเซตพิเศษออกใหม่ค่ะเจ้ ไม่ต้องสะสมเลยค่ะออกมาทีเดียว 10 เล่มเลย เขาขายวันนี้วันสุดท้ายด้วย”

เด็กสาวกำลังอ้อนพี่สาวให้ไปซื้อนิยายให้นี่เอง ช่างน่าเอ็นดูอดัมลอบยิ้มเบาๆ กับความกอดเอวพี่สาวนั่น

“พี่ไปไม่ได้วันนี้ไม่มีหมอเวรเลยหย่าหลี พี่โอนเงินให้เราไปเดินซื้อเองได้มั้ย” เหม่ยหลียื่นข้อเสนอ

“โอ๊ย เจ้ง่ะ ไม่เคยมีเวลาให้หนูเลย แล้วให้เด็กสาวไปเดินห้างคนเดียวเนี่ยนะ”

เธอเริ่มงอแงแล้วเหม่ยหลีก็เริ่มลำบากใจเธอรักน้องสาวมากแต่ก็ห่วงงานมากเช่นกัน

“หย่าหลีอย่างอแงสิ” เธอดึงน้องสาวขี้งอนเข้ามากอด

“งั้นให้ผมพาไปมั้ยครับพอดีผมมีธุระที่ห้างพอดี”

อดัมเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แล้วเกิดอยากอาสาพาเด็กงอแงนี่ไปเอง เพราะดูเธอน่ารักมาก

น่ารักมากจริงๆ

.

.

.