คุณมีไข้สูง
716 คำ
ตอนที่ 4
“เฮ่ย!.. ไอ้ก้องแกอยู่ไหนแล้ววะ”
“ฉันกำลังขับรถไปหาแกที่โรงพยาบาล ใจเย็น ๆ สิวะ”
“เออ ๆ ...งั้นแกรีบมานะ”
“แล้วได้ผลมั้ยที่ฉันให้แกเคี้ยวใบแก้ว”
“ได้สิ วัดไข้ตั้ง 38 แน่ะ พยาบาลเชื่อสนิทใจเลยวุ้ย”
เมื่อก้องเกียรติจอดรถได้ก็รีบเดินตรงเข้าไปหาเพื่อนที่บอกตำแหน่งห้องชั้นไว้เรียบร้อย แต่ก่อนที่มือเขาจะเอื้อมแตะปุ่มเปิดประตูลิฟต์นั้น
“แกจะรีบร้อนไปไหนนักหนา หึ..เจ้าก้อง แกคงไม่แอบซ่อนผู้หญิงไว้แถวนี้นะ
“โธ่แม่!.. มาแบบนี้ผมตกใจหมดเลย”
“แหม!.. ขวัญอ่อนขึ้นมาเชียวนะ”
“ผมรีบครับผมแม่”
“งั้น..แกบอกความจริงมาว่าแกจะรีบไปไหน”
“ก็ไอ้ภาคย์เพื่อนผม แม่จำไม่ได้หรือครับ มันมาตรวจกับแม่เมื่อเช้าแต่ว่ามันไม่ได้ไข้นะครับ มันหนีงานหมั้นพรุ่งนี้ครับ”
“ห๊า แกว่าไรนะ”
“ต๊าย! ตาย! งานคุณนายนวลฉวีได้มากหักคอแม่ แน่ ๆ เลยงานนี้”
“ไหน ๆ แม่ก็หลงกลมันแล้ว ก็ช่วยหน่อยนะครับ ตอนนี้มันโดนให้น้ำเกลืออยู่ ไม่รู้ว่าสั่งยาอะไรมาฉีดให้มันบ้างแล้วเนี่ย”
“ก็มีแค่ให้น้ำเกลือ แล้วก็พวกบลูเฟ่น ที่เหลือแม่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ งั้นไหน ๆ แม่ก็ตามผมมาเลยละกันครับ”
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก
“เฮ่ย!.. กว่าจะโผล่หัวมาได้”
“เอ่อ!.. สวัสดีครับคุณแม่”
“นี่ตาภาคย์เองหรือเนี่ย!.. เราสองคนนี่จะทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาแม่ก่อน”
“ใจเย็น ๆ ครับแม่ ผมมันเป็นคนแนะนำวิธีนี้ให้มันเองครับ” ลูกชายรีบปกป้องเพื่อนทันที
“ผมต้องขอโทษคุณแม่ด้วยนะครับ คือว่าผมจำเป็นจริง ๆ แต่ตอนนี้คุณแม่ช่วยสั่งให้พยาบาลมาถอดสายน้ำเกลือก่อนได้มั้ยครับ”
“โอเคร เดี๋ยวแม่โทรตามหนูเจน มาถอดให้นะจ๊ะ”
“หนูเจน คุณแม่หมายถึง พยายาลห้องเจาะเลือดชั้นล่างหรือเปล่าครับ” ภาคินัยรีบถามขึ้น
“ใช่จ้ะ ภาคย์มีอะไรเหรอลูก”
“คือว่าผมตกหลุมรักเธออย่างแรงเลยครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอร้องคุณแม่อย่าเพิ่งบอกเธอเรื่องที่ผมแกล้งป่วยนี้ได้มั้ยครับ”
“อะไรกันไอ้ภาคย์ คนเก่ายังไม่เคลียร์ไม่ลงตัว แกสร้างเรื่องใหม่อีกแล้วเหรอวะ”
“เฮ่ยเปล่านะ คนนี้ฉันรักจริงหวังแต่งโว้ย”
“ภาคย์ แม่ขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ยลูก”
“ครับ คุณแม่ หนูเจนเป็นลูกเพื่อนแม่ ถ้าภาคย์แค่เล่น ๆ ก็ปล่อยน้องไปเถอะ แต่ถ้าภาคย์ยืนยันว่ารักน้องจริง อยากจะจีบละก็ แม่ก็จะไม่ห้าม”
“เอ่อ! นั่นสิ ไอ้ภาคย์ น้องเจนชั้นเห็นมาแต่เด็ก เธออยู่กับแม่แล้วก็ยาย พ่อเธอเสียไปแล้ว แกอย่าไปทำให้น้องเขาเสียใจเลยนะ”
“ไอ้ก้องแกเห็นฉันเป็นคนยังไงวะ”
“เออ..เอาน่า แม่ว่าสองคนอย่าทะเลาะกันเลย”
“หรือว่าแกก็แอบชอบน้องเจน”
“เฮ้ย!.. เปล่านะโว้ย”
“งั้นก็ดี...คนนี้แหละแม่ของลูกฉัน”
“คุณแม่ครับ คุณแม่ช่วยเป็นพยานนะครับ ที่ไอ้ภาคย์มันพูดวันนี้”
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
“คุณแม่ครับ ไอ้ก้อง อย่าเพิ่งบอกความจริงนะ”
“โอเคจ้ะ”
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีจ้ะหนูเจน..เข้ามาก่อนสิ”
“คืออย่างนี้นะหนูเจน ป้าหมออยากให้หนู ช่วยดูแลเพื่อนลูกชายป้าหน่อย พอดีเขาไม่สบาย ถ้าน้ำเกลือหมดกระปุกนี้ก็ให้หนูถอดให้พี่เขาได้เลยนะ”
“ก็ได้ค่ะ ถือว่าเป็นคนไข้ของป้าหมอนะคะ”
“จ้ะ พอดีคุณแม่เขาไว้ใจแค่ป้าหมอคนเดียว แล้วคืนนี้หนูเจนจะขึ้นเวรมั้ยจ๊ะ”
“วันนี้คงไม่แล้วค่ะ เวรหนูวันนี้อยู่ห้องเจาะเลือด พรุ่งนี้ถึงจะขึ้นวอร์ด เอางี้แล้วกันนะ เดี๋ยวป้าย้ายหนูมาที่วอร์ดนี้ แล้วก็ฝากดูแลพี่ภาคย์เขาด้วย ได้มั้ยลูก”
“ค่ะ”
“งั้นป้าหมอไปก่อนนะจ๊ะ” พูดจบ พญ.ศรีมัณฆณา แม่ของก้องเกียรติก็เดินจากไป ทิ้งลูกชายเอาไว้เคลียร์ปัญหาต่อแทน เพราะตนช่วยเหลือได้เท่านี้
- ผู้เขียน
