"เด็กขี้แย"หัวทุยที่ซบถูกลูบเรือนผมอย่างปลอบโยน เพียงแค่ได้รับความอ่อนโยนกลับทำให้ร่างบางสะอื้นหนักพรั่งพรูความอัดอั้นออกมาทั้งน้ำตาอย่างห้ามไม่ไหว ไอรักเป็นเด็กขี้แยอ่อนแอแต่พยายามเข้มแข็ง
คาวีถึงกับเอ็นดูมองร่างบางที่สะอื้นไห้อยู่ในอ้อมอกของอัคคี ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นไม่มีทางได้นั่งบนตักแบบนี้หรอก ขืนทำตัวงี่เง่าอัคคีคงแผดเผาด้วยสายตาไร้ตะเพิดอย่างไม่ไว้หน้า เด็กอะไรขนาดร้องไห้ยังน่ารัก ปากแดงๆจมูกเล็กรั้นขึ้นสีอย่างน่าสงสาร คาวีไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอัคคีถึงหวงออกตัวแรงยิ่งกว่าเจ้าที่ ปกติเคยเป็นแบบนี้ที่ไหนขอแค่คาวีเอ่ยขอ อัคคีไม่เคยขัดแม้แต่เรื่องผู้หญิงก็ไม่เคยปฏิเสธ
"อ้อ ที่หัวร้อนเหมือนหมาบ้าเดินเข้ามาเพราะคนรับใช้มองผู้ชายคนอื่นว่างั้น"นั่งไขว่ห้างอย่างสบายใจพร้อมพาดลำแขนใหญ่เหยียดยาวไปตามโซฟา ทอดถามอัคคีทั้งที่คาวีรู้อยู่แก่ใจ
"…"อัคคีไม่ตอบมัวแต่สนใจร่างบางที่งอแงตาคงบวมช้ำแน่ถ้า
